Het gaat goed.
Elke dag
gaat Anne
met plezier
naar school
ik tegen haar zeg dat we op een andere
school zijn wezen kijken. De schrik duurt
niet eens zo lang. Na het eten rijdt mijn
vrouw met Anne naar de Vuurvogel. Al
leen maar om te kijken. Even later krijg ik
via Whatsapp een foto van Anne die op
een verlaten schoolplein staat. Ze steekt
haar hand op en zwaait.
Het gesprek op Anne's oude school
over haar vertrek duurt maar een paar
minuten. De halsstarrige meester lijkt
niet verbaasd. Hij zegt een paar keer ach
ter elkaar dat hij het begrijpt. Als ik over
het tienminutengesprek begin en op
merk dat ik zijn reactie nog steeds onbe
grijpelijk vind, kijkt hij ongelukkig naar
het digibord. Ik geef hem een hand en
loop de klas uit.
Plezier
Inmiddels is het zomer 2018. Anne zit al
ruim een jaar op de Vuurvogel. Het gaat
goed. Elke dag gaat ze met plezier naar
school. Ze heeft het nooit meer over
hoofdpijn of over misselijkheid. Het
commentaar van de leerkracht na afloop
van de eerste schooldag was een op licht
verbaasde toon uitgesproken: 'Maar Anne
is gewoon een hartstikke leuk meisje.'
We knikten maar zo'n beetje. Niet lang
voor het einde van het schooljaar zei de
juf aan het einde van het tienminutenge
sprek dat al twintig minuten duurde: 'En
het advies is havo-vwo.'
Nog steeds weet ik niet wat Rudolf
Steiner precies heeft bedacht, maar het is
me wel duidelijk dat deze juf, anders dan
haar voorgangers, Anne het gevoel geeft
dat zij vertrouwen in haar heeft. Anne is
dan de eerste om dat vertrouwen terug te
betalen. Als ik een enkele keer in haar
schrift kijk, krijg ik bijna pijn in mijn
buik als ik zie hoe netjes ze werkt. Ik kan
er nog altijd niet bij waarom het voor de
leerkrachten op de vorige school te veel
was gevraagd Anne dat beetje aandacht te
geven. De eerste keer dat het onderwerp
ter sprake kwam, glimlachte Anne's
nieuwe juf kordaat en verzekerde ze ons
dat Anne niets tekort zou komen. Ik ben
er niet bij als ze lesgeeft, maar het lijkt
erop dat ze precies wil weten waarom
ieder kind doet zoals het doet. Misschien
is dat het verschil.
Volgens mij is het geen toeval dat toen
Anne een paar maanden geleden naast
tennis met voetbal begon, ik al snel van
de dienstdoende trainer een berichtje
kreeg waarin hij meldde dat Anne 'hem
in positieve zin was opgevallen'. Nog
steeds heeft ze een beetje bevestiging,
een beetje aandacht nodig voor zij durft
te laten zien wat zij in huis heeft.
Elke dag ben ik wel een paar keer blij
en dankbaar dat we het vorig jaar hebben
aangedurfd Anne van school te halen.
Soms, als ik eraan denk dat we die beslis
sing niet hadden genomen, krijg ik kip
penvel. <1
magazine 31
f
WG
