12 ZE
Je nier afstaan
om er een terug te
krijgen voor je
kind. Hussein uit
Nijmegen deed
het voor zijn zoon
Jan. Een nieuw
begin.
i
m
m
zv.
Jan (6) uit Nijmegen
heeft eindelijk een
nieuwe nier. Vader
Hussein heeft er één
minder. Hij heeft de
zijne afgestaan. Maar
niet aan Jan, zijn eigen
kind. Aan iemand anders met een fa
milielid dat op zijn beurt een nier aan
Jan heeft gegeven. Wie dat andere
duo is? Hij heeft geen idee.
„Ik wil het graag weten, om te be
danken ook. Maar het mag niet van
het ziekenhuis", zegt Hussein (om
veiligheidsredenen zonder achter
naam). Hij heeft wel een kaartje ge
stuurd. Via het ziekenhuis. Maar de
kruislingse nierdonatie was anoniem,
een van de voorwaarden van het
crossover-donatieprogramma van de
Nederlandse Transplantatie Stich
ting, waaraan Jan en Hussein hebben
meegedaan.
Zowel de vader als de moeder van
Jan waren geen match voor hun
doodzieke zoon, die om te overleven
vier dagen per week in het Nijmeegse
Radboudumc aan de dialyse moest.
Hussein heeft zich daarom met Jan
voor dit programma aangemeld.
Een computerprogramma zoekt
elke drie maanden duo's die bij elkaar
passen. De eerste twee keer dat Jan en
Hussein meedraaiden, leverden geen
match op. Pas de derde ronde was het
raak. Hussein weet alleen dat het an
dere duo waarschijnlijk uit Rotter
dam of omgeving komt. Want Jan
kreeg zijn nieuwe nier gewoon in het
Radboudziekenhuis, maar Hussein
moest naar Rotterdam om zijn nier te
laten verwijderen.
De operaties gebeurden ongeveer
gelijktijdig. Moeder Foulia bleef in
Nijmegen, bij Jan. Dat was voor alle
bei best lastig, zegt Hussein. „Maar
dat heb je over voor je kind."
Blozend
Het is alweer een tijdje geleden. Jan
lijkt wel een ander kind. Het kleine,
magere jongetje met twee kunststof
slangetjes uit zijn borst (de aanslui
ting voor het dialyse-apparaat) is een
van gezondheid blozend kind gewor
den. Een jongen die naar school gaat,
met vriendjes speelt en eindelijk alles
mag eten wat hij lekker vindt. Bana
nen, walnoten, melk. En chocola.
„Het eerste waar hij om vroeg na de
operatie", vertelt zijn moeder. Na-
tüürlijk is ze dat meteen gaan halen.
Het hele gezin - naast Jan is er
dochter Faya - kan aan een nieuw le
ven beginnen, nu er niet meer vier
dagen per week iemand met Jan naar
het ziekenhuis moet. Niet dat het daar
zo naar was: „De mensen van de dia
lyse-afdeling zijn ongelofelijk aardig",
zegt Hussein. Maar je zit er wel da
genlang naast een apparaat dat je kind
in leven houdt.
Terug naar het leven dat eraan
vooraf ging, kan ook niet meer. Het
Koerdische gezin kwam begin 2017
naar Nederland. Op uitnodiging van
de regering. Vanwege de doodzieke
Jan. Ze komen uit een plaats in de
buurt van de door de burgeroorlog
verwoeste miljoenenstad Aleppo in
Syrië. Door gevechten tussen het re
geringsleger en rebellen was het zie
kenhuis niet meer bereikbaar en wa
ren er ook geen medicijnen meer te
krijgen. Jan werd steeds zieker.
Ze vluchtten na een bombarde
ment op de flat naast hun woning,
waar ze zich zes uur in de wc verscho
len hielden: de meest veilige plek als
een bom zou inslaan. Te voet staken
ze de grens met Turkije over. Een ze
nuwslopende tocht. In Turkije kon
Jan tenminste naar het ziekenhuis, al
waren de leefomstandigheden er
slecht.
Verenigde Naties
Tot Hussein en Foulia te horen kre
gen dat allebei Jans nieren niet meer
werkten en zij geen van beiden een
match waren. Ze vluchtten verder,
naar Griekenland. In het Griekse
vluchtelingenkamp verslechterde Jan
en ze werden op het vliegtuig gezet
naar Athene, waar het hele gezin
maanden in het ziekenhuis kam
peerde. Hussein schreef in zijn wan
hoop de Verenigde Naties. Daarop
volgde het aanbod om naar Neder
land te komen, waar ze nog nooit van
hadden gehoord.
Als mijn kind
maar een leven
kan leiden als
alle andere
kinderen
Ze grepen de kans met beide han
den aan. En zo belandden ze in de
kleine huurwoning in de wijk Ha-
tertse Hei. Van waaruit ze nu de rest
van hun leven uitstippelen, als het
even kan in Nijmegen. Want ze zijn
verknocht geraakt aan de stad. „Toen
ik uit het ziekenhuis in Rotterdam
mocht, was ik blij dat ik weer in Nij
megen was", zegt Hussein.
Hij blijft voorlopig nog in het Rad
boudumc komen. Bij Jan is de nieuwe
nier aangeslagen. Hij moet weliswaar
de rest van zijn leven medicijnen ne
men en onder controle blijven, maar
de vooruitzichten zijn goed. Maar
Hussein kreeg drie weken na de ope
ratie pijn. Het is aan hem te zien. Hij
kan ineens heel wit wegtrekken. Mis
schien dat een zenuw is geraakt, is te
gen hem gezegd. Dat kan bij het ver
wijderen van een nier. Het wordt uit
gezocht. Maar zelfs de pijn heeft hij
ervoor over: „Zodat mijn kind een le
ven kan leiden als andere kinderen."
woensdag 12 september 2018
Saskia Wassenaar
Nijmegen
Jan kan eindelijk
chocola eten
Jan en zijn vader Hussein. De één een nier armer, de ander een nier rijker, fotopaulrapp
- Hussein
