16
Ze werden het gezicht van de crisis:
werknemers van Lehman Brothers die in
2008 met dozen vol spullen op straat werden
gezet. Ze missen Lehman nog steeds.
Recordverlies
maar', zei hij." Alsof er iemand dood
was - zo voelde het, zegt ze. „Het be-
drijfwas dood."
Mo Grimeh voelde vooral trots,
toen de wereldpers zich op de stoep
verzamelde om het meest omvang
rijke faillissement in de Amerikaanse
geschiedenis te aanschouwen. Zijn
vrouwelijke collega's verzamelden
alle schoenen onder hun bureau,
maar hij nam alleen een bord met het
Lehman-logo mee naar huis. Hij stak
het triomfantelijk in de lucht toen hij
met een bataljon fotografen werd ge
confronteerd. Hij maakte hij het
overwinningsteken. „Die kleuren,
het donkergroen, ik hield ervan."
Binnen kwam wijn op de bureaus,
een fles tequila werd gesignaleerd.
Bankiers rookten op de werkvloer.
„Alles wat niet was toegestaan, was
ineens oké", zo herinnert Grimeh
zich de chaos. De onzekerheid was
groot. Velen verloren niet alleen hun
baan, maar ook hun spaarpot. Het
was op Wall Street de gewoonte om
een deel van je beloning in aandelen
van de eigen bank te krijgen. Die wa
ren plots waardeloos. Grimeh verloor
'een paar jaar aan inkomsten', Gray
spreekt van 'een fortuin'.
Er stond een beveiliger voor het
kantoortje van managers, uit vrees
dat werknemers iemand te grazen
wilden nemen. Ze botvierden hun
woede vooral op een portret van ceo
Dick Fuld, dat een kunstenaar op de
stoep voor het hoofdkantoor had ge
zet. Iedereen mocht er wat op schrij
ven. „Ik hoop dat zijn villa veilig is",
schreef een cynische ondergeschikte.
Fuld was in dat laatste weekend
blijven bellen, in de hoop toch nog
een koper te vinden, desnoods in het
Midden-Oosten of Korea. Maar het
was te laat: de ceo en zijn team kre
gen de schuld van het fiasco. Hij had
veel eerder moeten ingrijpen, was de
kritiek. Voormalig vicepresident
Larry McDonald: „Bij Lehman waren
24.000 mensen geld aan het verdie
nen, en acht mensen verloren het."
Ex-'Lehmanites' vragen zich tien
jaar later af waarom de Amerikaanse
overheid niet bijsprong, een vraag die
ook is gesteld door experts en waar-
Lynn Gray was in Central
Park net over de finish ge
komen van de jaarlijkse
hardloopronde om geld in
te zamelen voor onderzoek
naar borstkanker toen haar telefoon
ging. Het was een zondag in septem
ber, ze stond nog langs het parcours
in het park, en haar baas hing aan de
lijn. Lehman Brothers, de bank waar
ze werkte als onderdirecteur in de
vastgoedtak, zou verkocht worden.
Zij moest naar kantoor komen. Ver
trouwelijke documenten over alle
deals die haar afdeling had gesloten,
stonden op haar computer. Ze moest
gegevens verzamelen voor de koper.
Bank of America, Barclays - die na
men van potentiële redders gonsden
dat weekend door New York. Gray
haastte zich naar huis, nam een
douche, wandelde naar het hoofd
kantoor van Lehman aan Seventh
Avenue en begon kopietjes van de
data uit te printen. Tot haar baas het
kantoor binnenstapte. Stop maar, zei
hij. De koop was afgeblazen. Het
Britse Barclays was afgehaakt, omdat
toezichthouders in Londen niet in
stemden. Als er in het komende uur
geen oplossing werd gevonden voor
de enorme verliezen van Lehman,
was het voorbij met de bank, kreeg ze
te horen. Verslagen ging ze naar huis.
Surrealistisch was het, zegt Mo
Grimeh, destijds hoofd opkomende
markten bij Lehman en die avond
juist naar kantoor gekomen. De eer
ste collega's vertrokken daar met do
zen vol persoonlijke spullen. Ze wer
den het gezicht van de wereldwijde
bankencrisis. „We wisten niet of we
op maandag het gebouw nog wel in
konden. We wisten niet eens of we
elkaar nog zouden zien. We hoopten
dat er toch nog een oplossing zou ko
men, dus we bleven tot laat hangen."
Middenin de nacht - slapen deed
ze weinig - las Lynn Gray in een
e-mail dat Lehman echt faillissement
had aangevraagd. Om 6.00 uur ver
trok ze toch maar naar kantoor, met
honderden collega's. Ze haalde koffie
bij de straatverkoper voor de deur en
schonk hem het wisselgeld van haar
biljet van 20 dollar - zonder Lehman
zou hij zijn klandizie verliezen, wist
ze. „Ik pakte bij de ingang twee vrou
wen vast, ik kende hen helemaal niet,
en begon te huilen."
Geld geblokkeerd
Het eerste wat ze deed: een Linked-
In-groep voor collega's aanmaken.
Niemand wist of e-mailadressen van
Lehman zouden blijven werken.
Bankrekeningen waren al geblok
keerd. Twee collega's waren op reis in
Japan en konden hun creditcard niet
meer gebruiken. Een derde collega
die op kosten van de zaak van Los
Angeles naar New York verhuisde,
zag een vrachtwagen met al zijn be
zittingen ergens in Arizona stranden.
De verhuizers wilde niet verder rij
den, omdat ze niet wisten of ze wel
betaald zouden krijgen.
Gray herinnert zich nog goed hoe
een dakloze man haar later die dag
om een dollar vroeg. Toen zag hij
haar groene Lehman-tas. „'Oh, laat
We wisten niet of we het
gebouw nog in konden.
We wisten niet of wel
elkaar nog zouden zien
-Mo Grimeh
BANK FAILLIET
zaterdag 8 september 2018
Karlijn van Houwelingen
New York
Lehman Brothers
is het grootste
slachtoffer van de
kredietcrisis die
Amerika, en later
Europa, jaren in de
greep hield. In de
eerste negen
maanden van
2008 leed Lehman
een verlies van
meer dan 6 miljard
euro op de hypo
theekportefeuille.
Op 9 september
2008 kelderde het
bedrijf 40 procent
in beurswaarde
toen een record-
verlies over het
derde kwartaal be
kend werd ge
maakt. De dood
steek volgde kort
erna toen bleek
dat Lehmans bezit
tingen 60 tot 70
miljard dollar min
der waard waren
dan gedacht. Er
was geen redden
meer aan. Op 15
september 2008
vroeg de bank sur
seance van beta
ling aan.
Mo Grimeh
nam geen
spullen mee,
alleen een
bord. „Het
donker
groen, ik
hield ervan."
FOTO AP
