Zuster Philoteria
Boodsch appe nl i j s Ij e
Blokfluit
In september 1944 kwam ik voor het eerst in het aard-
rijkskundelokaal. Ik was een beetje bang voor de leraar,
want hij zou streng zijn en kon hard bulderen! Maar hij
bleek de aardigste leraar die ik ooit heb gekend.
Zijn manier van lesgeven vergeet ik nooit meer. In een
van de eerste lessen gaf hij aanschouwelijk onderwijs
over de wereldbol. 'Kijk', zei hij, 'dit is de aarde en dit
zijn de meridianen en bij het ontstaan ervan kwam reus
Koekoekvroedvroedloedoekoe en liep er met zijn grote
laarzen overheen. Dat zijn nu de oceanen!' Hij gaf gezel
lig les, vertelde veel en als wij vroegen: 'Meneer, dicteert
u dat straks ook', dan antwoordde hij steevast: 'Nee!' Met
als gevolg dat ik in mijn atlas, aan de randen van de land
kaarten, dingen krabbelde die ik me nu nóg herinner en
doorgeef aan mijn kleinkinderen.
We hadden geen boeken. Alles werd mondeling uitge
legd en gedicteerd. Voor een repetitie leerde je het dan
nog eens goed. Ik weet nog precies wat hij zei als je geen
antwoord kon geven op zijn vraag: 'Dat wist ik al toen ik
op de kleuterschool zat bij zuster Philoteria!'
Frans was altijd mijn beste vak, mede doordat ik zo'n
bijzondere klik had met mevrouw Streef. Voor haar
deed ik altijd net een stapje harder en dat resulteerde
in een uitstekend cijfer.
Ze trok mij nooit voor, want ik herinner me nog dat
ik in de derde klas een spiekbriefje aan de binnenkant
van mijn linkerhand had geschreven. Ze zag het en
vroeg ijzig kalm: 'Zo, mevrouw Simons, schrijft u wel
vaker uw boodschappenlijstje op uw hand? Gooi uw
proefwerk maar in de prullenbak. U krijgt een 1 voor de
moeite, au revoir\'
Mevrouw Streef was geduldig en had van zo'n beetje
alle vakken wel verstand. Zo ben ik ook een paar keer
bij haar thuis geweest waar ze mij bijles Engels, schei
kunde en wiskunde gaf, altijd met een bakkie thee met
een koekje want anders kun je je niet concentreren.
In de vierde klas ging ik met mijn ouders op vakantie
naar Zuid-Frankrijk. De hele reis werd uitgestippeld
door mijn lievelingsjuf, mevrouw Streef. Het was een
fantastische vakantie.
We hebben altijd contact gehouden. Tot op de dag
van vandaag gaan wij nog een paar keer per jaar lun
chen of koffiedrinken. Ik heb twee dochters van 4 en 7
jaar en die hoopt ze ooit de beginselen van de Franse
taal te leren. Je l'espère!
Van 1960 tot 1964 volgde ik bij de
Dr. Schaepmanstichting in Hengelo
de ulo. In die jaren was er een bijzondere
leraar die geschiedenis- en muzieklessen
gaf. Hans Sytstra, een gedreven leraar
met een, voor die jaren, flamboyante
haardracht. Hij was bijzonder geliefd. Hij
had de natuurlijke gave om de leerlingen
aan zich te binden.
Hij gaf geestdriftig les. Vaak stopte hij
even tijdens het lesgeven, pakte zijn
blokfluit en speelde een paar fuga's van
Bach voor de leerlingen. Daarna vertelde
hij wie Johann Sebastian Bach was.
Dit was in de begintijd van het tijd
perk van The Beatles en The Rolling
Stones. Velen vonden de muziek
van Bach mooi, maar velen von
den het ook maar niks. Ik vond
het fantastisch.
Later hoorde ik dat meneer
Sytstra ook veel had gedaan
voor de oprichting van
jongerencentrum Baby-
Ion in Hengelo. Hij vond
dat er te weinig werd gedaan voor
de Hengelose jeugd. Een aantal jaren
daarna hoorde ik van zijn overlijden. Veel
en veel te vroeg. Ik was er stil van.
Ik ga elk jaar nog naar het Weihnachts-
oratorium van Johann Sebastian Bach in
de Sint-Plechelmusbasiliek in Oldenzaal.
Drie jaar geleden bezocht ik in Leipzig
het graf van Bach. Daar heb ik toch even
moeten denken aan die leraar van mij
met zijn blokfluit.
Bij het lezen van de oproep dacht ik meteen aan
de heer Van den Berg, aardrijkskundeleraar aan
het Gemeentelijk Lyceum in Eindhoven.
Gerrie Heijligers-Wooning, Eindhoven.
Ik heb goede herinneringen aan juffrouw Streef
van Franse les op het Thomas More College in
Den Haag. Ik had les van haar van 1993 tot en met
1998. Ze was in 3 havo ook nog eens onze mentor.
Renate Cocquyt-Simons,
Wateringen.
—Hans Nijhof, Hengelo.
