15
Geen mens kiest voor een uitkering. Toch is Dineke Bart, hoofdredacteur van minima
magazine Dina Schrijft, achteraf dankbaar dat ze met drie jonge kinderen vijf jaar in de
bijstand zat.
Onvoorstelbaar
hoe je lichamelijk
en geestelijk zó
uitgeschakeld kan
raken
We hebben de
verantwoordelijk
heid om het
verstand wat Hij
ons gegeven heeft
goed te gebruiken
et het sluitend krijgen
I van het huishoud
boekje had ze niet veel
moeite. Maar een drei
gende belasting
schuld, moeizame pogingen om werk
met haar gezin te combineren en
worstelingen met hoogsensitiviteit
trokken zware wissels op het leven
van Dineke Bart uit Kruiningen. Ze
wist alle tegenslagen te overwinnen
en helpt nu met Dina Schrijft mensen
die in hetzelfde schuitje zitten.
„Ik was getrouwd, mijn man ver
diende het geld en ik was gestopt met
werken om voor de kinderen - de
jongste was net twee jaar - te zorgen.
In 2012 veranderde mijn wereld com
pleet. De scheiding zorgde voor heel
veel stress. Een ander huis, weer werk
zoeken en je kunt niet meer zonder
nadenken je boodschappenkarretje
volgooien. Ik had niet veel mensen
om op terug te vallen; mijn vader was
net overleden aan kanker en mijn
moeder kreeg op dat moment ook die
ziekte. Na een paar maanden ben ik
weer gestopt met werken. Omdat
mijn inkomen ver onder bijstandsni
veau lag, maar vooral omdat ik volle-
dig was opgebrand. Ik was van plan
een paar maanden in de bijstand tot
rust komen en dan weer verder te
gaan met m'n leven. Dat liep wel
even anders, uiteindelijk heb ik ruim
vijfjaar een uitkering gehad."
„Ik wilde zo snel mogelijke de situa
tie en mijn hoofd op orde krijgen. Dat
viel niet mee. Onvoorstelbaar hoe je
als jong persoon lichamelijk en gees
telijk zó uitgeschakeld kan raken. Het
was overleven en de eindjes aan el
kaar knopen. Op het moment dat ik
een uitkering aanvroeg, werd mij
niets verteld over regelingen voor mi
nima. In De Bevelander zag ik een ad
vertentie van Stichting Leergeld, later
kwam ik erachter dat het Jeugdsport
fonds bestond. Toen ik dat allemaal
eens op een rijtje zette, realiseerde ik
me hoe lastig alles al is voor een jong
iemand met gezond verstand. Voor
mensen met een lager niveau of een
taalachterstand zijn al die regelingen
al helemaal moeilijk."
„Klopt, al begon ik om er zelf iets van
te leren én om anderen te helpen wel
snel met een opleiding tot budget-
coach. Nadat ik mijn diploma had,
wilde ik werkervaring opdoen en
eens aan de andere kant kijken. Toen
er een werkervaringsplek op de afde
ling schuldhulpverlening van de Be-
velandse gemeenten vrij kwam dacht
ik: die vacature is voor mij! Ik vind
het een leuke uitdaging om het maxi
male uit het minimale te halen. Na
tuurlijk heb ik wel eens problemen
gehad. Dat mijn benzine op was en ik
besefte dat ik gevangen zit een een
gat als Hansweert. Maar arm heb ik
me nooit gevoeld. Met veertig euro in
de week hadden we vast recht op de
voedselbank. Maar dat was niet no
dig, we hadden gewoon genoeg. Als
je het vergelijkt met arme landen,
leef je hier als gezin in de bijstand
nog steeds als God in Frankrijk. Met
een beetje creativiteit kun je zoveel
bereiken; met een paar zakjes zaden
van een euro staat je hele tuin vol
groenten!"
„Eén periode wel. Voor die werkerva
ringsplaats had ik kinderopvang no
dig. Ik moest daarvoor dagopvang
voor de jongste en voor de twee an
deren voor-, na- en tussenschoolse
opvang regelen, maar de gemeente
zou de eigen bijdrage wel betalen.
Uiteindelijk eindigde ik na ruim een
jaar werken met een belastingaanslag
van ruim 11.000 euro, die pas na an
derhalfjaar procederen werd kwijt
gescholden. Die periode is voor mij
geen zwarte bladzijde, maar een
zwart boek. Ik was boos en gefrus
treerd, de moed zakte in mijn schoe
nen en ik draaide helemaal door. Die
schuld hangt nog steeds boven mijn
hoofd, wanneer ik veel zou verdienen
moet ik het terugbetalen. Schandalig
dat dit het gevolg kan zijn van een
werkervaringsplaats."
„Ik was ontiegelijk kwaad, zeker toen
mijn manager ook nog adviseerde om
psychologische hulp te zoeken.
Dachten ze nou soms ook nog dat ik
gek was? Omdat het toch gratis was,
heb ik het maar aangenomen. Daar
heb ik heel veel aan gehad. Ik reali
seerde me dat je wel op je kop kunt
gaan staan, maar dat je jezelf daar niet
PASPOORT
verder mee helpt. Door alles wat ik
had meegemaakt, werd ik een tijdje
met rust gelaten. Ik voelde vrijheid
en dan komt mijn creativiteit naar
boven. Ik besloot voor mezelf een
magazine in elkaar te knutselen. Ik
had totaal geen ervaring, maar vond
het heerlijk om te schrijven. En ik
kreeg enthousiaste reacties. Mede
doordat de gemeente een deel af
nam, konden in 2014 de eerste 250
exemplaren worden gedrukt."
„Ik ben er van overtuigd dat het no
dig is om minima een steuntje in de
rug te geven door ze tips te geven en
te informeren over onderwerpen als
speciale regelingen. Er zijn heel veel
instanties die hulp verlenen, het
ontbreekt vaak aan verbinding. Op
dat gebied voorzien we in een be
hoefte met het magazine. Inmiddels
zijn we negen edities verder en lo
pen er gesprekken in West-Brabant.
Het mooiste zou zijn als het blad
huis-aan-huis wordt verspreid. Er is
heel veel verborgen armoede, men
sen die werken of een bedrijfje heb
ben maar bijna niets over houden. In
Nederland wordt er alles aan gedaan
om mensen uit de schulden te hel
pen, maar bijna niets om schulden te
voorkomen."
„Ja, zo opperde ik eens om Dina
Schrijft huis-aan-huis te verspreiden.
Het heeft even geduurd, maar nu
wordt deze optie wel onderzocht bij
de Zeeuwse gemeenten. Overal waar
je je voorstelt, willen mensen weten
wat voor werk je doet. Als ze horen
dat je in de bijstand zit, hebben ze
meteen een oordeel klaar. Inmiddels
weet ik dat mijn identiteit niet in
een baan ligt, een denkfout die veel
gemaakt wordt. Mensen kunnen wel
een hoge opleiding hebben, maar
zonder levenservaring stelt dat alle
maal niet zo veel voor. Vlak na het
verschijnen van het eerste magazine
was ik bang voor reacties. Dat heb ik
nu helemaal losgelaten. Mensen
kunnen nog zo hoog van de toren
blazen; ik heb óók een mening die er
toe doet. En als ik een plan heb, gaat
dat gebeuren, linksom of rechtsom."
„Ik zou ervoor willen zorgen dat bij
standsmoeders met kinderen tot
twaalf jaar hun tijd aan de opvoe
ding kunnen besteden. Wat heeft de
samenleving aan een alleenstaande
moeder die snel aan het werk is ter
wijl de kinderen ontsporen en later
dure zorg nodig hebben? Die basis is
zo belangrijk. Dat geldt natuurlijk
ook voor werkende ouders. Er zijn
ouders die alleen maar voor de status
en het geld vijf dagen werken. Om
mij heen zie ik dat kinderen emotio
nele aandacht tekort komen. Dat
wordt voortdurend afgekocht met
dure reisjes en cadeautjes, maar dat
komt de mentaliteit van de jeugd
niet ten goede."
„Ik voel me heel rijk met mijn vrije
tijd. Als ik me vrij voel, ben ik niet
alleen creatiever, maar ook produc
tiever. Ik haal veel voldoening uit de
ontwikkeling van mezelf, maar ook
door het beeld van mensen te veran
deren. Afgelopen jaren ontdekte ik
dat niet alleen mijn kinderen, maar
ook ikzelf hoogsensitief ben. Twintig
procent van alle mensen hebben
daar een vorm van; één of meerdere
zintuigen zijn extra ontwikkeld.
Voor mij is het bijvoorbeeld heel ver
moeiend om naar de kermis of feest
jes te gaan. Na het volgen van speci
ale cursussen help ik nu als coach bij
Praktijk de Vlinder andere hoogsen-
sitieve mensen."
„Het is best spannend. Soms denk ik:
als dit maar goed komt. Dat gevoel
kan ik goed snel loslaten. Mijn per
soonlijk geloof is, nadat ik er zo'n
tien jaar tussenuit ben geweest, in de
achterliggende periode volgroeid. Ik
geloof dat er voor mij gezorgd wordt.
Alles is steeds op z'n pootjes terecht
gekomen, in alles wat ik nodig had is
telkens voorzien. Ik weet niet welke
kant dit opgaat, maar ik heb er ver
trouwen in dat God mij op de juiste
plaats brengt. Uiteraard hebben we
de verantwoordelijkheid om het ver
stand wat Hij ons gegeven heeft
goed te gebruiken. Hij zet ons niet op
deze planeet om hele dagen languit
te liggen, maar heeft met ieder van
ons een persoonlijk plan."
zaterdag 25 augustus 2018
GO
'Ik voel me heel rijk
met mijn vrije tijd'
Joeri Wisse
Hoe belandde je in de bijstand?
Je zette al snel zaken voor jezelf
op een rijtje...
Toch duurde het nog enkele jaren
voordat je Dina Schrijft oprichtte.
Je hebt je dus nooit slachtoffer ge
voeld?
Hoe herpakte je je?
Dina Alberta (Di
neke) Bart werd
op 18 juli 1979 ge
boren in Krab-
bendijke. Op
groeiend in een
ondernemersge
zin leerde ze in
haar jeugd om te
gaan met vette
en magere jaren.
Ze ging naar de
mavo op het Cal-
vijn College en
volgde de oplei
ding Algemene
Ondernemers
vaardigheden.
Na haar huwelijk
verhuisde ze naar
Hansweert, waar
ze met haar toen
malig echtgenoot
drie kinderen (nu
13,11 en 8 jaar
oud) kreeg. Sinds
2016 woont ze in
Kruiningen.
Dineke volgde
een opleiding tot
budgetcoach en
richtte in 2015
Stichting Uit
zicht op. Onder
deze vlag ver
schijnt minima
magazine Dina
Schrijft.
Na opleidingen
op het gebied van
hoogsensitiviteit
en stressbehan
deling werkt Di
neke nu tevens
als coach bij haar
eenmansbedrijf
Praktijk de Vlin
der.
Hoe is Dina Schrijft een succes ge
worden?
Merk je dat je invloed hebt, dat er
naar je geluisterd wordt?
Als jij het voor het zeggen had, wat
zou je dan veranderen in Neder
land?
Veel geld verdienen vind je niet
belangrijk. Waar streef je wel
naar?
Je bent nu zelfstandig onderne
mer. Hoe is dat?