15 Geen mens kiest voor een uitkering. Toch is Dineke Bart, hoofdredacteur van minima magazine Dina Schrijft, achteraf dankbaar dat ze met drie jonge kinderen vijf jaar in de bijstand zat. Onvoorstelbaar hoe je lichamelijk en geestelijk zó uitgeschakeld kan raken We hebben de verantwoordelijk heid om het verstand wat Hij ons gegeven heeft goed te gebruiken et het sluitend krijgen I van het huishoud boekje had ze niet veel moeite. Maar een drei gende belasting schuld, moeizame pogingen om werk met haar gezin te combineren en worstelingen met hoogsensitiviteit trokken zware wissels op het leven van Dineke Bart uit Kruiningen. Ze wist alle tegenslagen te overwinnen en helpt nu met Dina Schrijft mensen die in hetzelfde schuitje zitten. „Ik was getrouwd, mijn man ver diende het geld en ik was gestopt met werken om voor de kinderen - de jongste was net twee jaar - te zorgen. In 2012 veranderde mijn wereld com pleet. De scheiding zorgde voor heel veel stress. Een ander huis, weer werk zoeken en je kunt niet meer zonder nadenken je boodschappenkarretje volgooien. Ik had niet veel mensen om op terug te vallen; mijn vader was net overleden aan kanker en mijn moeder kreeg op dat moment ook die ziekte. Na een paar maanden ben ik weer gestopt met werken. Omdat mijn inkomen ver onder bijstandsni veau lag, maar vooral omdat ik volle- dig was opgebrand. Ik was van plan een paar maanden in de bijstand tot rust komen en dan weer verder te gaan met m'n leven. Dat liep wel even anders, uiteindelijk heb ik ruim vijfjaar een uitkering gehad." „Ik wilde zo snel mogelijke de situa tie en mijn hoofd op orde krijgen. Dat viel niet mee. Onvoorstelbaar hoe je als jong persoon lichamelijk en gees telijk zó uitgeschakeld kan raken. Het was overleven en de eindjes aan el kaar knopen. Op het moment dat ik een uitkering aanvroeg, werd mij niets verteld over regelingen voor mi nima. In De Bevelander zag ik een ad vertentie van Stichting Leergeld, later kwam ik erachter dat het Jeugdsport fonds bestond. Toen ik dat allemaal eens op een rijtje zette, realiseerde ik me hoe lastig alles al is voor een jong iemand met gezond verstand. Voor mensen met een lager niveau of een taalachterstand zijn al die regelingen al helemaal moeilijk." „Klopt, al begon ik om er zelf iets van te leren én om anderen te helpen wel snel met een opleiding tot budget- coach. Nadat ik mijn diploma had, wilde ik werkervaring opdoen en eens aan de andere kant kijken. Toen er een werkervaringsplek op de afde ling schuldhulpverlening van de Be- velandse gemeenten vrij kwam dacht ik: die vacature is voor mij! Ik vind het een leuke uitdaging om het maxi male uit het minimale te halen. Na tuurlijk heb ik wel eens problemen gehad. Dat mijn benzine op was en ik besefte dat ik gevangen zit een een gat als Hansweert. Maar arm heb ik me nooit gevoeld. Met veertig euro in de week hadden we vast recht op de voedselbank. Maar dat was niet no dig, we hadden gewoon genoeg. Als je het vergelijkt met arme landen, leef je hier als gezin in de bijstand nog steeds als God in Frankrijk. Met een beetje creativiteit kun je zoveel bereiken; met een paar zakjes zaden van een euro staat je hele tuin vol groenten!" „Eén periode wel. Voor die werkerva ringsplaats had ik kinderopvang no dig. Ik moest daarvoor dagopvang voor de jongste en voor de twee an deren voor-, na- en tussenschoolse opvang regelen, maar de gemeente zou de eigen bijdrage wel betalen. Uiteindelijk eindigde ik na ruim een jaar werken met een belastingaanslag van ruim 11.000 euro, die pas na an derhalfjaar procederen werd kwijt gescholden. Die periode is voor mij geen zwarte bladzijde, maar een zwart boek. Ik was boos en gefrus treerd, de moed zakte in mijn schoe nen en ik draaide helemaal door. Die schuld hangt nog steeds boven mijn hoofd, wanneer ik veel zou verdienen moet ik het terugbetalen. Schandalig dat dit het gevolg kan zijn van een werkervaringsplaats." „Ik was ontiegelijk kwaad, zeker toen mijn manager ook nog adviseerde om psychologische hulp te zoeken. Dachten ze nou soms ook nog dat ik gek was? Omdat het toch gratis was, heb ik het maar aangenomen. Daar heb ik heel veel aan gehad. Ik reali seerde me dat je wel op je kop kunt gaan staan, maar dat je jezelf daar niet PASPOORT verder mee helpt. Door alles wat ik had meegemaakt, werd ik een tijdje met rust gelaten. Ik voelde vrijheid en dan komt mijn creativiteit naar boven. Ik besloot voor mezelf een magazine in elkaar te knutselen. Ik had totaal geen ervaring, maar vond het heerlijk om te schrijven. En ik kreeg enthousiaste reacties. Mede doordat de gemeente een deel af nam, konden in 2014 de eerste 250 exemplaren worden gedrukt." „Ik ben er van overtuigd dat het no dig is om minima een steuntje in de rug te geven door ze tips te geven en te informeren over onderwerpen als speciale regelingen. Er zijn heel veel instanties die hulp verlenen, het ontbreekt vaak aan verbinding. Op dat gebied voorzien we in een be hoefte met het magazine. Inmiddels zijn we negen edities verder en lo pen er gesprekken in West-Brabant. Het mooiste zou zijn als het blad huis-aan-huis wordt verspreid. Er is heel veel verborgen armoede, men sen die werken of een bedrijfje heb ben maar bijna niets over houden. In Nederland wordt er alles aan gedaan om mensen uit de schulden te hel pen, maar bijna niets om schulden te voorkomen." „Ja, zo opperde ik eens om Dina Schrijft huis-aan-huis te verspreiden. Het heeft even geduurd, maar nu wordt deze optie wel onderzocht bij de Zeeuwse gemeenten. Overal waar je je voorstelt, willen mensen weten wat voor werk je doet. Als ze horen dat je in de bijstand zit, hebben ze meteen een oordeel klaar. Inmiddels weet ik dat mijn identiteit niet in een baan ligt, een denkfout die veel gemaakt wordt. Mensen kunnen wel een hoge opleiding hebben, maar zonder levenservaring stelt dat alle maal niet zo veel voor. Vlak na het verschijnen van het eerste magazine was ik bang voor reacties. Dat heb ik nu helemaal losgelaten. Mensen kunnen nog zo hoog van de toren blazen; ik heb óók een mening die er toe doet. En als ik een plan heb, gaat dat gebeuren, linksom of rechtsom." „Ik zou ervoor willen zorgen dat bij standsmoeders met kinderen tot twaalf jaar hun tijd aan de opvoe ding kunnen besteden. Wat heeft de samenleving aan een alleenstaande moeder die snel aan het werk is ter wijl de kinderen ontsporen en later dure zorg nodig hebben? Die basis is zo belangrijk. Dat geldt natuurlijk ook voor werkende ouders. Er zijn ouders die alleen maar voor de status en het geld vijf dagen werken. Om mij heen zie ik dat kinderen emotio nele aandacht tekort komen. Dat wordt voortdurend afgekocht met dure reisjes en cadeautjes, maar dat komt de mentaliteit van de jeugd niet ten goede." „Ik voel me heel rijk met mijn vrije tijd. Als ik me vrij voel, ben ik niet alleen creatiever, maar ook produc tiever. Ik haal veel voldoening uit de ontwikkeling van mezelf, maar ook door het beeld van mensen te veran deren. Afgelopen jaren ontdekte ik dat niet alleen mijn kinderen, maar ook ikzelf hoogsensitief ben. Twintig procent van alle mensen hebben daar een vorm van; één of meerdere zintuigen zijn extra ontwikkeld. Voor mij is het bijvoorbeeld heel ver moeiend om naar de kermis of feest jes te gaan. Na het volgen van speci ale cursussen help ik nu als coach bij Praktijk de Vlinder andere hoogsen- sitieve mensen." „Het is best spannend. Soms denk ik: als dit maar goed komt. Dat gevoel kan ik goed snel loslaten. Mijn per soonlijk geloof is, nadat ik er zo'n tien jaar tussenuit ben geweest, in de achterliggende periode volgroeid. Ik geloof dat er voor mij gezorgd wordt. Alles is steeds op z'n pootjes terecht gekomen, in alles wat ik nodig had is telkens voorzien. Ik weet niet welke kant dit opgaat, maar ik heb er ver trouwen in dat God mij op de juiste plaats brengt. Uiteraard hebben we de verantwoordelijkheid om het ver stand wat Hij ons gegeven heeft goed te gebruiken. Hij zet ons niet op deze planeet om hele dagen languit te liggen, maar heeft met ieder van ons een persoonlijk plan." zaterdag 25 augustus 2018 GO 'Ik voel me heel rijk met mijn vrije tijd' Joeri Wisse Hoe belandde je in de bijstand? Je zette al snel zaken voor jezelf op een rijtje... Toch duurde het nog enkele jaren voordat je Dina Schrijft oprichtte. Je hebt je dus nooit slachtoffer ge voeld? Hoe herpakte je je? Dina Alberta (Di neke) Bart werd op 18 juli 1979 ge boren in Krab- bendijke. Op groeiend in een ondernemersge zin leerde ze in haar jeugd om te gaan met vette en magere jaren. Ze ging naar de mavo op het Cal- vijn College en volgde de oplei ding Algemene Ondernemers vaardigheden. Na haar huwelijk verhuisde ze naar Hansweert, waar ze met haar toen malig echtgenoot drie kinderen (nu 13,11 en 8 jaar oud) kreeg. Sinds 2016 woont ze in Kruiningen. Dineke volgde een opleiding tot budgetcoach en richtte in 2015 Stichting Uit zicht op. Onder deze vlag ver schijnt minima magazine Dina Schrijft. Na opleidingen op het gebied van hoogsensitiviteit en stressbehan deling werkt Di neke nu tevens als coach bij haar eenmansbedrijf Praktijk de Vlin der. Hoe is Dina Schrijft een succes ge worden? Merk je dat je invloed hebt, dat er naar je geluisterd wordt? Als jij het voor het zeggen had, wat zou je dan veranderen in Neder land? Veel geld verdienen vind je niet belangrijk. Waar streef je wel naar? Je bent nu zelfstandig onderne mer. Hoe is dat?

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 51