Christelijke
mensen
onderhouden
hun auto's
goed, zei mijn
vader
Een leven in auto's
2001
2004
De autokeuze van redacteur Sanne van der Kolk (42) werd lange tijd
door haar vader ingegeven. Nu is ze autoloos, maar denkt ze met weemoed
terug aan die goeie ouwe Volvo die 200 kilometer per uur haalde.
Mijn eerste autootje was een
Citroën AX. Een witte, met
slechts vier versnellingen.
Door mijn vader gevonden in
een advertentierubriek. Bij
christelijke mensen in een
christelijk dorp, want die on
derhielden hun auto's goed,
zei hij. 750 gulden moest-ie
kosten, mijn vader betaalde
mee. Een jaar na aankoop
tikte ik er een voorganger mee
aan; het zou niet mijn laatste
kop-staartbotsing blijken.
O, en er schoof nog eens een
vriendin op mijn bumper
toen we met meerdere auto's
naar Schiermonnikoog reden.
Niks aan de hand. Tot-ie in de
winter ineens niet meer van
de rem wilde. De wegen
wachter constateerde: niet te
repareren voor weinig. Mijn
garage-eigenaar haalde 'm
persoonlijk op.
Mijn vader gaf me zijn groene
Citroën Xantia, 1.1. „Die
heeft van die fijne veerbol-
len", zei hij. „Daarmee lijk je
over de weg te zweven." Het
was mijn eerste grotemen-
senauto. En inderdaad, hij
zweefde over de weg. Groots
voelde ik me met mijn twee
kinderen op de achterbank,
vier deuren en - jawel - vijf
versnellingen. Toen ik tijdens
een januaristorm met een
baby achterin vast kwam te
zitten in een file, belde ik hui
lend de politie. Moeders van
baby's die melk nodig hebben
zouden ze toch wel komen
redden? „Mevrouw, iederéén
wil naar huis."
Heimwee naar
de Ovlov V70
261 zaterdag 18 augustus 2018
WG
