'UITERLIJK VERTOON EN
CONSUMENTISME ZIJN
MINDER BELANGRIJK HIER
je geboren en getogen bent in Zutphen en toe
aan een volgende stap, is dat best even slikken.
En ja, nu ik een paar jaar in het oosten
woon, begint het mezelf ook op te vallen. De
Randstedelijke levensstijl rukt zienderogen
op. In Deventer openden de afgelopen jaren
een foodhal, een ambachtelijke friteszaak en
een stadsstrand. Een prestigieus theater aan
de IJssel is in de maak.
Nauwverholen dédain
Maar de vraag is toch of de bestaande bevol
king iets opschiet met al die nieuwigheden.
Wie in de stad zijn licht opsteekt, hoort heel
wat gemopper. „Leuk, zo'n foodhal, maar dat
kan toch niemand hier betalen?" Gemopper -
misschien is dat wel wat we als Nederlanders
het meest met elkaar gemeen hebben. Of
we nu in de Randstad wonen of juist ver
daarbuiten en of het nu om de regen gaat
of om de droogte, zeuren zullen we.
Het roept de vraag op hoelang het nog
zinvol is vast te blijven houden aan het rigide
onderscheid tussen de Randstad en de rest.
Als je met een helikopter over Nederland
vliegt, is heel Nederland de bloeiende
randstad van Noordwest-Europa.
Hochstenbach: „Tot zo'n twintig jaar terug
had je spreidingsbeleid. De overheid deed er
alles aan om de bevolking en de bedrijvigheid
over het land te verdelen. Dat was niet zonder
nadelen, maar wat je nu ziet is dat werkelijk
alle pijlen op de Randstad zijn gericht. Dat
kan best wat minder."
Als we ophouden met dit onderscheid is
ook meteen een ander probleem verholpen:
het nauwverholen dédain dat de overgeble
ven Randstedelingen voelen voor 'de rest'.
„Tja, daar moeten ook mensen wonen",
hoorde ik meer dan eens van buren, collega's
en bekenden toen ik vertelde over mijn
nieuwe woonplaats.
Iemand liet zelfs eens van schrik zijn kop
koffie vallen. „Deventer? Het is er vast heel
mooi, maar mis je Amsterdam dan niet? Ik
zou het zelf niet kunnen, hoor."
Missen? Amsterdam? Dit gedrag in elk
geval niet. 41
magazine 17
Import
Kim Verschuren is
naar eigen zeggen
een ander mens
geworden, na de
verhuizing naar
Apeldoorn. Haar
kinderen houdt ze
voordicht bij zich
zelf te blijven.
Kim Verschuren (43)
verhuisde tien jaar geleden
met haar man Niek (45) van
Amsterdam naar Apeldoorn.
Daar wonen ze met Thijn (11),
Julie (9) en Pomme (6).
„Tien jaar geleden werkte ik bij
ABN AMRO en verwachtte ie
dereen - inclusief ikzelf - dat
we Amsterdam zouden verrui
len voor bijvoorbeeld Het Gooi.
En we hebben daar ook wel
veel rondgekeken. Maar ik
werd er recalcitrant van.
Waarom moest ik per se naar
Het Gooi? Ben je dan hip?
Hoorde dat er 'nu eenmaal' bij?
We besloten samen Nederland
door te rijden. Eerst de omge
ving Arnhem en Velp en uitein
delijk ook Apeldoorn. Nee, daar
dacht ik niet meteen bij van
'yes, hier moet ik wezen'. Maar
toen reden we ineens door een
buurt met werkelijk prachtige
huizen. Midden in het groen.
We zeiden tegen elkaar: dit
zullen we in Amsterdam of in
Het Gooi nooit vinden. En nu
wonen we daar dus. Met heel
veel plezier.
Ik kan zeggen dat ik hier een
ander mens ben geworden. Ik
houd nog steeds van mooie
spullen en bourgondisch leven,
maar uiterlijk vertoon en con
sumentisme zijn minder be
langrijk hier. Je kunt bij wijze
van spreken zo uit je bed op
het schoolplein verschijnen en
niemand kijkt je raar aan. We
houden onze kinderen voor
dicht bij zichzelf te blijven. Dat
is hier een stuk makkelijker.
We merken wel dat we vooral
optrekken met andere import-
Apeldoorners, en dat zijn er
steeds meer.
Ook mijn bedrijven - advies
bureau DIEP en flexwerkplek
PLEK - hebben we hier geves
tigd. Wij adviseren gemeentes
en bedrijven over onder andere
de energietransitie. Dat doen
we bewust vanuit hier, want in
de Randstad gebeurt al ge
noeg op dat gebied. Het is jam
mer als alle kennis over innova
tie daar blijft."
WG
