I f/lwi f Jan
Niets saaier dan luisteren naar iemand die vertelt over
een droom. Laatst droomde Egbert Jan dat hij een
groep bejaarden rondleidde door een condomerie.
aakt iemand aanstalten mij
een verhaal te vertellen of
van zijn visie op de hoogte
te stellen, dan dwalen mijn
gedachten af. Dat is een van mijn slech
tere eigenschappen. Maar ja, weinig
mensen hebben nu eenmaal de gave van
de beknoptheid. Verhalen duren per de
finitie te lang.
Zegt iemand: 'Kijk, het punt is...' - dan
valt er een luik dicht. Vanavond de con
tainer buiten zetten. Wat worden er te
genwoordig weinig aardappels geschild.
Gevulde koeken. Stromende bergbeken.
Wegwezen.
Ik wil niet weten wat het punt is.
Heel sterk had ik dat met mijn voor
malige vrouw, van wie ik niettemin
jarenlang veel heb gehouden. Dan begon
ze over planningen die ze in haar hoofd
had en flats... het luisteren stopte. Dat
was geen besluit, het gebeurde. En als je
iets niet hoort, kun je ook niet weten dat
je had moeten luisteren. Wat kon ik
eraan doen?
Dan wist ik op zaterdag niet dat we
een nieuwe driezitsbank gingen bekij
ken bij Leen Bakker. 'Daar hebben we
het over gehad! Je vond het goed!'
Maar het dieptepunt is als iemand z'n
dromen vertelt. Zo verdomde saai. In
boeken sla ik de fragmenten over dro
men altijd over.
Laatst droomde ik dat ik een groep
dementerende bejaarden moest rond
leiden in een condomerie. Ze vergaten
steeds waarom we er waren. Dat legde ik
uit, ze knikten en kwijt waren ze het
weer. Een vrouw met een grijs perma
nentje hield me een roze geribbeld
exemplaar voor. 'Wat is hiervan de
bedoeling, meneer?'
Een man in driedelig pak: 'En de maat
schappelijke relevantie?'
Ik weet waar die droom vandaan
kwam: mijn moeder, die anno 2018
twaalf jaar dement is. Op een oudejaars
avond haalde ik haar op uit het verzor
gingshuis.
Ze had twee bezigheden: kruiswoord
puzzels invullen en tv-kijken met de
ondertiteling van Teletekst 888 (ze is
nogal doof). Het werd ditmaal tv-kijken.
Bij de reclame was geen ondertiteling.
Dan werd ze boos, pakte de afstands
bediening en probeerde 888 in te stellen,
wat ze daarmee juist uitschakelde. Dan
legde iemand haar - schreeuwend - uit
dat er bij reclame geen ondertiteling zit,
wat ze uiteindelijk begreep. Vervolgens
stelde iemand Teletekst weer in op 888,
maar dat maakte haar boos, want dat
stond toch al goed? Dan pakte ze de
afstandsbediening en stelde 888 in, wat
ze daarmee uitschakelde. Inmiddels was
het reguliere programma weer begon
nen, maar zonder ondertiteling.
'Jullie snappen er niks van! Geef hier
dat ding.'
Bij het volgende reclameblok was ze
vergeten dat bij reclame geen onder
titeling zit, waarna de deiningen zich in
steeds andere varianten herhaalden. Het
werd een bijzondere avond. „Goh, lekker
verhaal pap", zegt dochter Fenna, tegen
over wie ik deze herinnering aan het
ophalen ben. „Beetje lang." <1
Flats, ik luisterde
niet meer
Egbert Jan Riethof
(64) is journalist. Hij
heeft een dochter (25)
en een zoon (23).
Egbert Jan woont
in z'n eentje in een
huis met drie
verdiepingen.
6| zaterdag 18 augustus 2018
ra Reageren?
magazine@persgroep.nl
