WEER EVEN THUIS
19
Voor Wanda Catsman (38) staat haar jeugd symbool voor vrijheid en buitenleven.
Ze is opgegroeid op een Vlissingse boerderij, waar ze volop ruimte had om te spelen en zo
hard kon schreeuwen als ze wilde.
De eerste negen jaar van
haar leven bracht
Wanda door aan de
Kleiweg in West-Sou
burg. Speciaal overge
komen uit haar woonplaats Mont-
foort treft ze er nu een onherkenbare
plek. Hier - vlak bij het winkelcen
trum Papegaaienburg - stond tot
eind jaren 8o een oude boerderij.
„Wat me het meest is bijgebleven, de
enorme tuin en de ruimte die we
hadden op het erf. Samen met mijn
drie broers speelde ik altijd buiten.
We konden hutten bouwen, zand
kastelen maken en tuinieren in de
moestuin. We hadden ons eigen
stukje natuur in de stad." Kinderen
uit de woonwijk keken hun ogen uit
als ze langs de boerderij liepen. „En
in de zomer was onze tuin 'het
zwembad van de buurt'. We hadden
in onze achtertuin een beerput van
ongeveer 3 bij 4 meter. Bij mooi weer
legde mijn vader een zeil in de put en
liet dat vollopen met water. Vrij hila
risch als ik er aan terugdenk, want
kinderen kwamen in hordes met een
handdoek deze kant op om in ons
'zwembad' te dobberen."
Wanda was geen doorsnee type
meisje dat met barbies speelde. „Ik
was avontuurlijk, iemand die ongein
uithaalde en die vrolijk met mijn
broers meedeed. Vaak liep ik met
schrammen en blauwe plekken op
mijn benen, maar ik genoot optimaal
van het buitenleven. We konden net
zoveel herrie maken als we wilden.
Sterker nog, mijn ouders vertelden
later dat ik als peuter op pallets klom
in de tuin en spontaan begon te
schreeuwen. Omdat ik het zo mooi
vond dat het geluid weerkaatste te
gen de muren van de woonwijk. Dat
noem ik op en top vrijheid als kind."
Toch was het niet alleen maar spe
len en ravotten, er moest ook 'ge
werkt' worden. De boerderij had
geen centrale verwarming, waardoor
houtkachels het huis op temperatuur
hielden. Wanda en haar broers hiel
pen mee de houtvoorraad op peil te
houden. „Stapels hout hebben we ge
sprokkeld.
Slacht
Het vieren van Pasen is ook een bij
zondere herinnering. Jaarlijks liepen
op eerste paasdag vier kleine kuiken
tjes op tafel. Ieder van ons mocht dan
zijn eigen kip uitzoeken, waar hij een
jaar voor zou zorgen. Dat vonden we
prachtig." Het was niet voor niets dat
de kinderen maar een jaar voor hun
kip hoefden te zorgen. Daarna wer
den ze namelijk geslacht. „Voordat er
's avonds kippensoep op tafel kwam
vond er eerst een heldhaftige slach
ting plaats in onze tuin. Stonden we
met z'n allen naast de kippenren en
vroeg mijn vader 'welke kip zullen
we nemen?' Met als risico dat 'jouw
kip' op dat moment aan de beurt was.
Hij nam een bijl en pakte een kip ste
vig vast. Tsjak, kop eraf en vervolgens
oppassen dat het onthoofde dier niet
alsnog wegvloog. Daarna ging mijn
vader de kip plukken en wij speelden
weer vrolijk verder. We vonden het
de normaalste zaak van de wereld."
Toen onze hond was overleden is er
meerdere keren bij ons ingebroken
Schoorsteenbrand
Wanda heeft een stortvloed aan
jeugdherinneringen. De meerder
heid aan momenten van onbezorgd
heid, maar enkele gebeurtenissen
maakten diepe indruk. „Zoals de keer
dat we schoorsteenbrand hadden.
Het was 's avonds laat. Mijn broertjes
en ik werden wakker van de brand
weer die lawaai maakte op de vlie
ring. We waren met zijn vieren op
één kamer, zakte er plots een brand
weerman door 'ons plafond'. De
brand was geblust, maar ik zie het
beeld nog altijd voor me van een
brandweerman op onze kast. Zoiets
blijft je altijd bij." En Wanda herin
nert zich nog een indrukwekkende
gebeurtenis, een inbraak in de oude
boerderij. „Toen onze hond was
overleden is er meerdere keren in
korte tijd bij ons ingebroken. Het ge
beurde telkens als we niet thuis wa
ren, maar als kind dacht ik steeds dat
de inbreker nog in de kast zat. Snel is
er een nieuwe waakhond gekomen
en vanaf toen is er gelukkig niemand
meer ongewenst in huis geweest."
Om de aanbouw van een nieuwe
woonwijk mogelijk te maken ging de
boerderij eind jaren 80 tegen de
vlakte. Daarmee kwam voor Wanda
een einde aan een onvergetelijke pe
riode. Het gezin verhuisde naar een
rijtjeshuis in Heinkenszand. „Ik vond
dat verschrikkelijk. We moesten
ineens zachtjes doen in huis, anders
hadden de buren last van ons", zei
mijn moeder. En ik miste ons
erf en de grote tuin.
Het is niet gek dat ik
al snel bij de scou
ting ben gegaan."
Wanda is vandaag de
dag nog steeds een
groot natuurliefheb
ber. Ze heeft een popu
lair wandelblog en
brengt zoveel mogelijk
tijd door in de buiten
lucht. „Dat heb ik mee
genomen uit de jaren in
Vlissingen. Het buitenle
ven hoort voor altijd bij
mij."
zaterdag 18 augustus 2018
GO
Voor altijd een buitenmens
Hans Puik
Het huis aan de Kleiweg in West-Souburg is verdwenen, al
leen het bruggetje is er nog. foto lex de meester
Wanda met haar
broer rond 1983.
FOTO UIT EIGEN COLLECTIE
- Wanda Catsman
Heeft u herinneringen
aan uw ouderlijke huis
die u wilt delen en wilt
u weer even terug?
U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even
Thuis'. U kunt contact
opnemen met Ab van
der Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
