Domweg gelukkig-
na een val van 1000 meter
8
Wat als een parachute niet opengaat? Het overkwam
Jeroen Keers. Dit gaf zijn leven een andere wending.
Hij stopte met werken, ging naar Frankrijk en woont in
een vervallen vakantiehuisje.
Tijdens de sprong
ging alles mis,
maar erna ging
alles perfect
Hilversum, 1-11-2014
Dit gaat niet goed. Hij blijft
maar vallen en vallen en
vallen. De wind raast oor
verdovend langs zijn hoofd.
Hij kijkt naar boven en
vloekt: de parachute is maar half
open. Dit is pas de derde les voor zijn
brevet, maar hij weet wat hem te
doen staat. Hij trekt aan het touw van
de reserveparachute. Maar ook nu
niet de hemelse stilte die meteen
hoort te volgen als het valscherm
openklapt. Hij buitelt voorover. Tolt
rond en rond en rond. De grond ziet
hij steeds sneller op zich afkomen.
Hij schreeuwt. Dan: niets meer. Om
standers horen een vreselijke klap.
Het volgende moment dat Jeroen
Keers zich herinnert, kijkt hij vanuit
zijn ziekenhuisbed in de betraande
ogen van zijn dochter. Hoe doods
angst voelt? Hij weet het niet meer.
„Ik zag m'n leven ook niet aan me
voorbijtrekken. Ik zag geen prachtig
licht, geen 72 maagden. Helemaal
niks. Ik was even dood, maar helaas
was er geen reet aan."
„Dat ik nog leef, dank ik aan Ar-
nold Timmer, die vlakbij de plek
waar ik sprong woont. Hij hoorde me
schreeuwen, zag me neerstorten en
rende op me af. Ik lag op m'n rug op
het asfalt, lijkbleek, ademde niet en
had geen hartslag meer. Arnold
dacht: daar ligt een zak botten. Toch
begon hij te reanimeren. Hij had net
een opfriscursus BHV gehad. De pi
loot van de Cessna zag het misgaan
en belde 112. De ambulance was snel
ter plaatse. In het ziekenhuis bleken
drie nekwervels en twee ruggenwer-
vels gebroken. Ik ben met spoed aan
een interne bloeding geopereerd.
Gek genoeg heeft Arnold me niet be
ademd, terwijl dat volgens de EHBO-
regels wel moet. Hij weet niet
waarom. Intuïtie misschien. In elk
geval is dat m'n redding geweest. Als
hij m'n hoofd met die gebroken nek
wervels achterover had gelegd, was
dat de genadeklap geweest. Doordat
de wervels naar buiten toe zijn ge
broken, hebben ze m'n ruggenmerg
bovendien niet beschadigd. Dat ik nu
niet verlamd in een wagentje zit, is
volgens de artsen een wonder."
„Zo is het parachutegeval - ik
noem het geen ongeval, want ach
teraf vind ik het een van de mooiste
dingen die me is overkomen - omge
ven met wonderlijke zaken. Op het
moment dat ik viel, kreeg m'n moe
der terwijl ze de krant zat te lezen
ineens een huilbui. De buurman ver
telde dat m'n labrador, die normaal
altijd binnen lag, als een dolle door
de tuin liep.
Ik geloof niet in God, of in wonde
ren. Maar ik ben wel gaan geloven dat
er meer is tussen hemel en aarde dan
wij begrijpen. Een soort energie mis
schien. Rationeel is niet te verklaren
dat ik de val heb overleefd en er, be
halve een wat stijve nek, niks aan
over heb gehouden. Die kans was
misschien één op zeven miljard.
Maar kennelijk kan het dan gebeu
ren. Net zoals gebeurd is dat net dat
ene zaadcelletje uit de zeventig mil
joen van mijn vader bij de eicel van
mijn moeder kwam en mij heeft ge
vormd.
Tegenwoordig vier ik twee verjaar
dagen: mijn geboortedag, 11-1, toen
mijn moeder me het leven gaf. En 1-
rr, de dag dat Arnold me een tweede
leven heeft gegeven."
Montalivet, 7-8-2018
Op de boulevard van Montalivet
wijst Jeroen Keers naar een stand
beeld van Maria. De moeder van Je
zus torent hoog boven de strandgan-
gers uit. „Of ik hier leef als God in
Frankrijk? Dit is in elk geval waar
God zijn vakantiehuis heeft. Kijk, hij
dinsdag 14 augustus 2018
GO
'Ik was even
dood, maar
helaas was er
geen reet aan'
Annemieke van Dongen
Montalivet
Jeroen Keers moest maanden
lang een frame dragen dat aan zijn
schedel vastzat, foto erikvan t woud
Jeroen Keers voor
zijn stamcafé in Mon
talivet. „Ik heb hier
weinig nodig."
Foto ernaast: Keers
die neerstort met zijn
parachute.
FOTO'S ANNEMIEKE VAN DONGEN,
PRIVÉBEELD
