8
Mariska Bokma ne
geert op haar 30ste
een oproep voor onder
zoek naar baarmoeder
halskanker. Zes weken
geleden overleed ze.
Haar zussen vertellen
hun verhaal.
BAARMOEDERHALSKANKER ZUSSEN
jij kunt ook
die zus, dat
kindof die
echtgenote
zijn die
gemist moet
worden als je
aan het
uitstrijkje
voorbijloopt
f k ben zo jong. Dat overkomt mij niet."
ft Nathalie (32) weet nog precies hoe haar
zus Mariska het zei, exact op haar 30ste
verjaardag, nadat ze een oproep had ge-
Hl kregen voor het bevolkingsonderzoek
baarmoederhalskanker. Omdat baarmoederhals
kanker zich heel langzaam ontwikkelt - dit duurt
meestal zeker vijftien jaar - worden vrouwen
vanaf hun 30ste elke vijfjaar opgeroepen. De zus
sen drongen erop aan dat Mariska een uitstrijkje
zou laten maken. Maar ze doet het niet. „Ik heb
wel wat anders aan mijn hoofd", zegt ze.
Vier jaar later, ze is dan inmiddels 34, valt Ma
riska zonder reden erg af. Ze denkt dat het aan de
drukte op haar werk ligt, een burn-out. 'Maak pas
op de plaats', krijgt ze te horen. Ze zit vijf maan
den thuis. Dan probeert de Nunspeetse voorzich
tig de draad weer op te pakken. Tot ze de zomer
daarop erg last krijgt van haar onderrug. Zo erg,
dat ze bijna niet meer kan lopen. De huisarts
stuurt haar door naar een fysiotherapeut. Na last
van urineverlies en een tussentijdse bloeding
wordt ze doorverwezen naar een gynaecoloog.
Nog voordat een afspraak daarmee tot stand
komt, krijgt Mariska de uitslag van het uitstrijkje
dat ze, als ze 35 is, wél laat maken. Het is helemaal
mis. Mariska heeft kanker. Scans laten zien dat de
ziekte al is uitgezaaid naar haar bekken, lever en
alle lymfeklieren. „Chemo's zouden haar alleen
nog extra tijd geven", zegt haar zus Bianca (42).
„Beter worden kon niet meer."
Mariska besluit dat ze voor haar dood een aantal
dingen nog wil doen. Bianca: „Haar grootste wens
was trouwen. Ze vond het heel moeilijk dat ze on
getrouwd zou sterven." Ook al zou haarvriend
Marco binnen een jaar weduwnaar zijn, hij vroeg
haar. „Eerst wilde ze op maandagochtend naar het
gemeentehuis, want dan kost het niets. Dat gaat
niet gebeuren, dachten wij", zegt Nathalie. Met
hulp van familie, vrienden, de Vereniging Harts-
dromen, Mariska's werkgever Van Gelder, waarbij
ze werkte als loonadministrateur, en de plaatse
lijke middenstand wordt het een bruiloft met alles
erop en eraan; inclusief een knalrode Ferrari. Na
thalie: „Vrienden en familie zamelden geld in voor
een huwelijksreis. Een bizar groot bedrag."
Ook na de huwelijksreis naar Griekenland blijft
Mariska actief. Tijdens de avondvierdaagse in 2018
loopt ze op maandag 10 kilometer en op woensdag
en donderdag 5 kilometer.
'Ze is er niet meer'
De week erna is Bianca op haar werk, als coördina
tor in de gehandicaptenzorg, als ze ziet dat haar va
der twee keer heeft gebeld. Ze vreest dat Mariska
weer moet worden opgenomen in het ziekenhuis.
„Ik belde hem terug, maar mijn vader was alleen
maar aan het huilen aan de telefoon. Het enige wat
hij kon zeggen was: Ze is er niet meer."
Zus Nathalie: „Normaal kijk ik altijd op mijn te
lefoon, maar die dag niet; tot mijn man zei: Heb jij
ook zo veel gemiste oproepen?" Nathalie belt direct
haar oudere zus. „Je weet anderhalfjaar dat ze ziek
is, dat er een moment komt waarop ze er niet meer
is, en toch voel je dan ineens de grond onder je
wegzinken."
Nathalie: „Tegen de thuiszorg had ze wel gezegd:
Ik voel dat de kanker harder groeit dan de chemo
en ik kunnen vechten." Bianca: „Maar ik ver
wachtte een soort mantelzorgmoment. Toch was
ze er op een ochtend ineens niet meer."
Weg Mariska. Weg zus. Weg drie-eenheid.
„'Daar heb je de Bokma's', zeiden ze als wij met z'n
drieën ergens binnenkwamen", vervolgt Bianca.
„We hoefden elkaar maar aan te kijken en we be
grepen elkaar. We lijken ook heel erg op elkaar. Je
gezin is je basis. Ik blijft het onwerkelijk vinden dat
maandag 6 augustus 2018
GO
Door
zonder
Mariska
Marcia Nieuwenhuis
Nunspeet
- Nathalie Schenk-
Bokma, zus van
overleden Mariska
De drie zussen op de bruiloft, van links naar rechts Nathalie, Mariska
en Bianca. eigen foto
