Gedumpt
tilandyasten
Charlotte van Genderen stuurt
berichten vanuit het dorp aan de
kust waar wel haar huis staat, maar
niet haar hart ligt.
ANKEASSELMAN
TERUG NAAR DE ACHTERHOEK
Anke Asselman (33) groeide op in de Achterhoek.
Op haar 18de wist ze zeker dat ze weg wilde uit
haar dorp Borculo. „Niet omdat het daar niet leuk
was en ook niet omdat ik het thuis niet naar mijn
zin had. Het werd tijd voor avontuur en om op
eigen benen te staan."
Ze vertrok naar Utrecht om er verschillende
studies te volgen. Ze bleef er plakken. „Ik had een
leuke vriendengroep. Als zzp'er zaten al mijn
opdrachtgevers er. En Utrecht is gewoon een leuke
en gezellige stad."
Na twaalf jaar begon het te kriebelen. „Ik koos
voor Rotterdam, een nog 'stadsere' stad dan
Utrecht. Een superervaring, maar toch merkte ik
dat ik steeds vaker de Kralingse Plas opzocht dan
het centrum. Ook toen ik iets later een tijdje in
Australië reisde, merkte ik dat ik me het gelukkigst
voel als ik buiten ben. Ik wilde meer rust en natuur
om mij heen. Toen ik terugkwam, ging ik terug
naar mijn roots, naar de Achterhoek. Ik voel me
vrij snel overal op mijn plek, maar de Achterhoek
is mijn thuis."
De Achterhoek werd in 2014 omgedoopt tot
krimpregio. „Als we er niet heel snel voor zorgen
dat afgestudeerde jongeren terugkomen dan heb
ben we straks een enorm tekort aan geschikte
mensen", zegt René van Gils, voorzitter Smart Hub
in regio Achterhoek. Samen met ondernemers,
zorginstellingen, gemeenten en maatschappelijke
organisaties staken ze daarom de koppen bij elkaar
om een antwoord te vinden op de leegloop. Dat
kwam in de vorm van SmartHub Achterhoek,
vooral een term om 'de beste sector uit de regio',
de maakindustrie, op de kaart te zetten en aantrek
kelijk te maken voor jongeren.
„SmartHub is ons toverwoord", zegt Van Gils.
En dat zullen jongeren weten. Zo worden Achter-
hoekse bedrijven jaarlijks met jongeren in contact
gebracht tijdens 'de talententuin'. Ook riep Smart
Hub een netwerk van ambassadeurs in het leven.
Achterhoekse jongeren die nu ergens anders in het
land studeren, moeten andere jongeren enthousi
asmeren voor de Achterhoek. De jongerenambassa-
deurs worden eens per maand uitgenodigd voor
een uitje naar Achterhoekse bedrijven. Eenmaal
thuis op de bank kunnen ze daar andere studenten
over vertellen, zo is het idee.
Onze buurt holt achteruit. Laatst had
iemand een oude vieze bank op
straat gedumpt. Waarschijnlijk
degene die ik rond middernacht het
huis zag leeghalen van een duister type dat
met de noorderzon was vertrokken.
Ik deed een melding bij de gemeente en
ineens bekroop me een vertrouwd gevoel:
hé, zo was dat, vroeger!
De keren dat mijn ouders de gemeente bel
den over gedumpte bankstellen, koelkasten
en matrassen in onze straat, zijn niet te tel
len. We woonden in een 'sociaal uitgedaagde'
stadswijk. In ons portiek huisden alleen
maar nette mensen, maar wat een types be
volkten de rest van de buurt. Vuilniszakken
van driehoog naar beneden gooien: waarom
niet? Kinderen tot half 12 's avonds laten
rondzwerven: welja joh. Af en toe zagen we
de politie bezig met een rood-wit lint en
wisten we: er is weer iemand neergeknald.
En dan zwijg ik nog over de junks die mijn
ouders regelmatig van onze stoep moesten
jagen.
Die goeie ouwe tijd.
Mijn broertje en ik speelden veel buiten.
De stadsvernieuwing was in volle gang. We
klommen op de pakketten straatstenen die
de stratenmakers vast hadden klaargezet.
We moesten oppassen niet in een injec
tienaald of gebruikt condoom te grijpen,
mijn broertje liep hepatitis op door het
straatzand waarmee we zandbakje speel
den, maar wat gaf het? Kinderen maken
overal wat van.
Nu woon ik in een van de schilderach
tigste plaatsjes van het land. Zó schilder
achtig dat ik soms denk: kan het wat
minder? Ik kom graag in oude stadswijken
met groezelige sociale woningbouw en
satellietschotels aan de gevels (die je steeds
minder ziet nu woningbouwverenigingen
eisen dat die dingen aan de achterzijde wor
den geschroefd. Ik zou bijna zeggen: helaas).
Het voelt als thuiskomen. <1
Dat de flyer van de provincie Zeeland
was bedoeld om jongeren aan te sporen
na hun studie terug te keren naar de kust
provincie, haalde eindexamen kandidaat
Mila Visser er niet een-twee-drie uit.
„Toen ik de tekst las, besefte ik wel hoe
mooi deze provincie is, maar vooral dat
het echt tijd wordt om mijn eigen weg in te
slaan. Om andere delen van Nederland en
de wereld te leren kennen." Na de zomer
verhuist ze naar Utrecht om daar te begin
nen aan een studie Writing for perfor
mance. «I
m
H Reageren? magazine@persgroep.nl
30| zaterdag 28 juli 2018
WG
