Drugsbaron eist
zijn misdaadgeld
terug van Endstra's
Zaak Van Luijn: 'Ruzie
omdat hij moest plassen'
*7
9
De hond
en tien
broodjes ei
Vakantie in Europa! Deze zomer stropen we in het
spoor van honderdduizenden Nederlandse
vakantiegangers de Europese snelwegen af, van P
naar P. Eerste halte: het Franse Venoy-Grosse-Pierre.
man..." Weer terug in Venoy-Grosse-
Pierre. De medewerkers van de To-
tal-shop hebben er geen idee van dat
hun werkplek het decor vormt van
een beroemd Nederlands boek. Het
Gouden Ei, ze hebben er nooit van ge
hoord. Ook niet van L'Oeuf d'Or, zoals
het boek in de Franse vertaling heet.
Maandag komt de chef weer, u kunt
het hem vragen, zegt de mond van de
mevrouw achter de kassa. Kunt u als
tublieft snel ophoepelen, er staat een
rij achter u, zegt de rest van haar li
chaam.
De Noord-Franse parkeerplaats
lijkt in weinig op de plek die Krabbé
beschreef in zijn boek. Binnen is alles
veranderd. In 1984 was een tanksta
tion nog niet veel meer dan een plek
waar je je tank volgooide en daar ver
volgens voor betaalde. Het recreatie
aanbod bestond in Het Gouden Ei uit
een kofïieautomaat, een ijsjesauto-
maat(?), een frisdrankautomaat en
een gokkast. In 2018 is daar een com
plete supermarkt voor in de plaats
gekomen, inclusief mode- en boe-
kenafdeling. Ongezien iemand ont
voeren, zoals in het boek, is onmoge
lijk: van alle kanten word je beloerd
door camera's.
Achtertuin
Ook buiten is weinig van Krabbé's
beschrijvingen terug te vinden. Zo
weinig zelfs, dat je je afVraagt of de
schrijver wel ooit in Venoy-Grosse-
Pierre is geweest. Hij beschrijft een
groot grasveld met een terp, een ver
hoging van waaraf je neer kunt kij
ken op het komen en gaan van de au
to's en de trucks. Die terp is er niet
(meer?), en het grote grasveld is in
werkelijkheid van een formaat dat je
ook in menig Nederlandse achter
tuin terug kunt vinden.
Mogelijk is het terrein ergens de af
gelopen decennia gereconstrueerd.
Daarnaar gevraagd, wil de schrijver
zelf geen uitsluitsel geven. „Leuk dat
u daar bent gaan kijken, geweldig om
te weten dat mensen die moeite ne
men, bijna 35 jaar nadat ik die roman
schreef', mailt Krabbé, 75 jaar inmid-
WE NEMEN MEE...
hondje is met zijn baas
jes Bernard en Wilma de
Waal Malefijt helemaal
van Tilburg naar Frank
rijk gereden. „Mijn kin
deren laat ik ook niet
thuis", verklaart de eige
naresse van Jakey. En
inderdaad, die zitten op
de achterbank. Ze gaan
een paar weken in een
stacaravan zitten bij
Lyon en misschien nog
richting Nice. Veel eten
hebben ze niet bij zich.
„Het enige wat we altijd
uit Nederland meene
men, zijn broodjes ei",
vult Wilma aan. „Dat is
standaard. Tien brood
jes, en omeletten erop."
dels. „Maar ik moet u teleurstellen:
eigenlijk stelt u de vraag die schrij
vers het minst graag horen: is het nou
allemaal echt gebeurd? Er zijn altijd
verbanden met de realiteit, maar de
schrijver is wel de laatste die daar iets
over moet zeggen."
Smelten
Op het parkeerterrein is de lol er na
een paar uur wel af. Het hete asfalt
doet de schoenzolen bijna smelten.
Het gebulder van het verkeer op de
snelweg valt geen seconde stil. Hoe
eenzaam moet je je voelen, als je op
deze dorre asfaltvlakte in problemen
raakt. Niemand heeft tijd voor je, nie
mand zit op je te wachten. De par
keerplaats langs de snelweg is als een
klein dorp, waarvan de bevolking ie
der half uur wordt vervangen. Ieder
een moet verder, de hele tijd. Naar de
volgende bestemming, de volgende
parkeerplaats, de volgende klant.
De reis gaat verder, naar Nuits-
Saint-Georges. Inderdaad, het dorpje
waar ook de hoofdpersonen uit Het
Gouden Ei de nacht zouden door
brengen. Nuits-Saint-Georges ligt
best een eindje van de snelweg, maar
volgens de vrouwelijke hoofdpersoon
was de naam van het dorp mooi ge
noeg om er een ommetje voor te ma
ken.
Helaas is het ruim vijfduizend zie
len tellende Nuits-Saint-Georges
verder een nogal leeg dorp, zoals zo
veel dorpen onderweg. Veel hoogte
punten kent het plaatsje niet. Eén
keer was het aankomstplaats in de
Tour de France: sprinter Marcel Kittel
won er vorig jaar de zevende etappe.
Hotel Cóte d'Or, waar Tim Krabbé
zijn betreurde Gouden Ei-protago
nisten een kamer liet boeken, blijkt
ook al geen hotel (meer). Het is nu
een pizzeria, gelegen aan het centrale
dorpsplein. Enige literaire verwijzing
ontbreekt ook hier. De pizza die
wordt geserveerd is hemeltergend
slecht, met kluwen kaas en een kleffe
bodem.
Maar we leven nog. Wij wei-
Eind jaren 80 stond Van Essen aan
de basis van de xtc-handel in Ne
derland. Hij zegt tientallen mil
joenen te hebben geïnvesteerd bij
bankier van de onderwereld Wil
lem Endstra. Dat geld, grotendeels
verdiend met de xtc-handel, wil
hij terug. En zo staat het gerechts
hof Amsterdam voor de onge
wone vraag of het moet meewer
ken om een drugsdealer zijn mis
daadgeld te laten opeisen.
Van Essen volgt de rechtszitting
vanuit zijn rolstoel. Achter zijn
oor zit een sigaret geplakt. Een
groot litteken op zijn hoofd herin
nert aan de moordaanslag die eind
1999 op hem werd gepleegd.
Sindsdien is hij invalide en zijn
ook zijn verstandelijke vermogens
aangetast, al zegt hij nog steeds
herinneringen terug te krijgen.
De tientallen miljoenen die hij
zegt te hebben geïnvesteerd bij
Willem Endstra heeft hij nooit te
ruggezien. Sterker nog, hij houdt
Willem en diens broer Haico End
stra verantwoordelijk voor de
aanslag op zijn leven. Hij zegt dat
hij kort voor de aanslag zijn geld
had teruggevraagd bij Endstra.
Via een voorlopig getuigenver
hoor wil hij niet alleen aantonen
dat hij miljoenen tegoed heeft van
de Endstra's, maar ook dat zij de
moordopdracht hebben gegeven.
Zo is het volgens zijn advocaat Pe
ter Schouten opvallend dat onroe
rend goed van Van Essen drie da
gen voor zijn dood is overgeheveld
naar een BV van de vriendin van
topcrimineel John Mieremet, zon
der dat daar een financiële vergoe
ding tegenover stond.
De advocaat van de familie End
stra, Hans Koets, wimpelt alle be
schuldigingen af. „Het valt op dat
de heer Van Essen wordt gedreven
door frustratie."
Witwassen
Volgens de Endstra's valt er niets
te vorderen. Het vermogen van
Willem Endstra is door de over
heid ondergebracht bij vereffe
naar Toni van Hees, die het geld -
net zoals een curator - beheert.
Van Hees kan simpelweg geen
geld uitkeren aan Van Essen, om
dat het om misdaadgeld gaat „Dat
zou neerkomen op witwassen."
Om die reden is een eerder ver
zoek tot een getuigenverhoor al
afgewezen. Bovendien zijn de
eventuele vorderingen van Van
Essen allang verjaard, zegt de ad
vocaat van de vereffenaar. Dat
laatste bestrijdt Van Essens advo
caat Peter Schouten.
Uitspraak op op 4 september.
F. wilde niet dat Van Luijn dat in
de beruchte zigeunerwijk Son Ba-
nya op straat deed. „Toen heb ik
hem geslagen, daarna kreeg hij
stuiptrekkingen."
Dat meldt de lokale krant Ul-
tima Hora op basis van politie
bronnen. Volgens de moordver-
dachte begon Van Luijn dus te
plassen, terwijl zij spraken over
het kopen van drugs. F. (19 jaar)
beweert dat hij Van Luijn niet
heeft beroofd. Adrian zou een ille
gale 'taxichauffeur' zijn voor de
drugsdealers in de sloppenwijk
Son Banya. F. was zelf in Son Ba-
nya aanwezig om marihuana te
kopen, toen Van Luijn daar arri
veerde. Hij werd vorige week in de
nacht van donderdag op vrijdag
neergeslagen en beroofd in de be
ruchte drugswijk van Mallorca.
Hij was na een nacht stappen door
een Pakistaanse man en een Tïme-
siër naar Son Banya gebracht,
naarverluid om drugs te kopen.
Daar kreeg hij ruzie met F.
Toen Van Luijn op de grond lag,
hebben de zigeunerclans uit de
beruchte drugswijk Adrian ge
dwongen de filmeditor mee te ne
men 'omdat zij geen problemen
wilden in de wijk'. Jongeren zou
den de portemonnee van Van
Luijn hebben meegenomen, be
weert F.. In een huurauto bracht
hij Van Luijn naar het ziekenhuis.
Van Luijn overleed daar kort na
aankomst. Door de klappen die hij
kreeg, is waarschijnlijk een aneu-
rysma in zijn hersenen (een ver
wijding of uitstulping van een
slagader) gebarsten.
donderdag 19 juli 2018
GO
Tekst: Sander van Mersbergen
„Ik wil hem pijn laten lijden, net
als hij mij. Natuurlijk wil ik een
schadevergoeding." Dat zei
voormalig xtc-handelaar Ro
nald van Essen gisteren in een
rechtszaak tegen de erfgena
men van de in 2004 geliqui
deerde vastgoedbaron Willem
Endstra.
Koen voskuil
De tankshop onderging een metamorfose en is
nu een complete supermarkt.
De polaroid uit Het Gouden Ei, 35 jaar later.
de péage
Een kleine waterbak
vormt de verfrissing
waar Jakey al lange tijd
naar verlangde. Het
Bernard, Wilma en
Jakey. fotoadr
Amsterdam
Ronald van Essen.
Adrian H.F., de man die wordt
verdacht van het doodslaan
van filmeditor Wouter van Luijn
op Mallorca, heeft verklaard
dat hij ruzie kreeg met de Ne
derlander omdat Van Luijn ging
plassen.
Victor Schildkamp
Rotterdam/Mallorca
toilettes
