wMNmWjgBk
24 ZE
FOTOVERZAMELING OUDE WIELERBANEN
DE RAAYHElUf
De één verzamelt postzegels, de ander voetbalplaatjes.
Robert van Willigenburg (51) streeft ernaar alle plekken in
Nederland waar ooit een wielerbaan lag, gefotografeerd te
hebben. Een zoektocht langs oude ovaaltjes. „Ik moet de
exacte locatie hebben. Soms rijd ik een hele dag rond
zonder een spoortje te vinden."
Niet de voetbalstadi
ons, maar de wie
lerbanen waren in
Nederland de eer
ste sportcom
plexen waar het
volk samendromde om zich te ver
gapen aan de duivelse sprints van
Jan 'Kanonbal' Pijnenburg, Toine
Mazairac of Jef van de Vijver.
Wellicht waren zij goede weg
renners geworden als niet de Ne
derlandse regering in 1905 een ver
bod op openbare wegwedstrijden
had uitgevaardigd. Een lang leven
was de velodrome niet beschoren.
In de crisisjaren verflauwde de
animo en de houten banen ver
dwenen in de barre winters van de
Tweede Wereldoorlog allemaal in
de kachel.
Sporen van oude wielerbanen
zijn, bijna tachtig jaar later, nau
welijks nog te vinden. Des te gro
ter de uitdaging voor fotograaf Ro
bert van Willigenburg, die eerder
voor het boek Koersen over kasseien
kiezelstenen in Nederland de nog
resterende stroken kinderkopkes
op de gevoelige plaat vastlegde.
„Restanten van de wielerpistes
zijn zeldzaam, terwijl er in ons
land toch zo'n 160 banen zijn ge
weest", zegt Van Willigenburg, die
het baankoersen voor het eerst
aanschouwde op de Oudenbos-
sche wielerbaan van Lau de Groen.
„Daar woonde familie, mijn neefje
nam me mee."
De echte vonk voor wielrennen
sprong niet meteen over. Dat ver
anderde toen hij als fotojournalist
voor het blad Fiets ging werken en
ook zelf op een racekarretje rond
reed. Op zijn profiel: Veelfietser
zonder doel. Klimtalent van 92
kilo. Reed drie keer Parijs-Roubaix
als toerfietser.
Na boeken over kroegkatten in
de grote steden en vooral mensen
voor zijn camera, wilde Van Willi
genburg iets met veranderende
landschappen en architectuur. „Ik
kwam uit bij oude wielerbanen,
waarvan er tot mijn eigen verba
zing in de loop van de tijd tiental
len zijn geweest."
Fietsen deden begin vorige eeuw
vooral heren van stand. „Jonkheer
Bosch van Drakestein bijvoor
beeld. Die reed onder schuilna
men als Ulysses om zijn adellijke
familie niet te schande te maken.
De sport was nieuw en duur. Bo
vendien bezat de welvarende
klasse ook grond om een wieler
baan aan te leggen."
De oudste baan, die Van Willi
genburg aantrof stamt uit 1888. „In
Nijmegen. De grond een beetje
opgehoogd. Heeft er maar drie jaar
gelegen."
De levensduur van vrijwel alle
ie
maandag 2 juli 2018
GO
Op zoek
naar de
verdwenen
ovaaltjes van
Kanonbal en
Raayberg
Wim van den Broek
Bosschenhoofd
De lemen wielerbaan De
Heidebloem in Roosendaal.
▲Coureurs met pet op het
baantje van Lepelstraat.
Vliegende sprint op de baan
van Ginneken, bij de Zeven
Heuveltjes.
Luchtfoto van het gehucht
Klutsdorp: 30 huizen maar wel
een wielerbaan.
De Oudenbossche wieler
baan van Lau de Groen bleef
tot 1991 in bedrijf.
