KIEK GEHELMD
Jongeren in de eindtijd
10 ZE
SiyÉ#*
Monnikenwerk
Het voortgezet onderwijs in
Zeeland heeft het school
jaar 2017-2018 er bijna op
zitten. De drukte die tegen het
einde van het schooljaar ontstaat,
wekt de indruk dat de wereld bij
het uitbreken van de zomervakan
tie ophoudt te bestaan. En blijk
baar moet er voor die tijd nog heel
wat werk worden verzet, door do
centen en scholieren. Docenten
geven allemaal nog 'op het laatst'
een toets, er zijn inhaalmomenten
en herkansingen gepland en jon
geren die geen zin meer hebben
moeten toch nog presteren.
Af en toe trekken wij thuis Bij
belteksten uit hun context. Onze
zonen hebben wij - overigens met
wisselend effect - in verschillende
varianten voorgehouden wat in de
brief van Paulus aan de Korintiërs
staat: „Weet je niet dat van de atle
ten die in het stadion een wedloop
houden er maar één de prijs kan
winnen? Ren als de atleet die
wint." Afgelopen weekend ont
lokte het één van onze zoons de
verontwaardigde uitroep: „Wat
denk je hé, ik ben Usain Bolt niet."
Zo tegen het einde van het school
jaar is het geen dankbare taak om
als moeder een succesvolle eind
sprint te suggereren. Maar als je
niet meer in beweging komt, be
reik je sowieso niks meer, toch?
Het eind der tijden in de mo-
notheïstische godsdiensten zit het
eind tijddenken er flink in. Er
komt een moment dat het mooi is
geweest met deze wereld. God
maakt er - op Zijn tijd - een einde
aan en velt een oordeel over ieder
mens persoonlijk, is de hoofdlijn
in dat denken. Maar toen de May
akalender op 21 december 2012 ein
digde, was er ook wel wat onrust.
Ook theoretisch natuurkundige
Stephen Hawking hield zich bezig
met tijd. Anders dan Einstein was
hij ervan overtuigd dat het be
staande geen door God in gang ge-
In het vuur van de
strijd en de hectiek
van deze laatste
schoolweken lijkt
alsof het laatste
oordeel nabij is
zet begin kent, maar slechts be
staat uit een fysische werkelijk
heid functionerend naar natuur
wetten. Het bestaande 'is' er ge
woon, zonder aanwijsbaar begin
of eind. Maar, tijd en eeuwigheid
zijn en blijven boeiend, vervreem
dend of als je er heel diep over na
denkt misschien zelfs angstaanja
gend.
In het vuur van de strijd en de
hectiek van deze laatste schoolwe
ken lijkt het alsof het laatste oor
deel nabij is. Overgangsvergade
ringen krijgen voor individuele
leerlingen - en hun ouders - soms
het gewicht van een oordeel. Uit
eindelijk hopen alle betrokkenen
op verlossing uit hun ellende, voor
ze dankbaar beginnen aan een
lange lome zomervakantie.
Het verlangen naar uiteindelijke of
ultieme verlossing, kent bijzon
dere varianten. Die van sommige
scholieren doet mij denken aan
cargo cults. Deze beoefening van
rituelen had alles te maken met
verschillen tussen arm en rijk. Op
eilanden in de Grote of Stille Oce
aan raakte de inheemse bevolking
volledig geobsedeerd door de goe
deren die 'blanken', uit de wes
terse wereld meenamen. Het kon
niet anders dan dat die aan de
geest van goden (hun voorouders)
ontsproten waren, zo dachten zij.
De producten en onbegrensde
welvaart zou ook hen, de oor
spronkelijke bevolking van eilan
den, ten deel vallen als ze de juiste
rituelen zouden uitvoeren. Het
vervult me met schaamte, maar ik
denk dat jongeren die tijdens hun
schoolloopbaan onder de ogen van
(ons) docenten de grip op de eigen
prestaties kwijt zijn geraakt, lijken
op deze bevolking. In de ogen van
alwetende docenten, doen ze een
rituele dans, terwijl ze ondertus
sen blijven hopen op zorgeloze
weken onder de zon in een zuide
lijk aquapark.
vrijdag 22 juni 2018
foto Lex de Meester
Ze zwemmen zo snel mogelijk. Ze rennen tot ze erbij neervallen. En ze fietsen, ook om het hardst, in superstrakke pakjes. De hoofddek
sels zijn verplichte kost als je kans wil maken op het podium. Omgeving Grijpskerke, daar kunt u ze zomaar in de polder tegenkomen. Ge
helmd op weg naar weer een triatlon.
José Baars
José Baars schrijft
wekelijks over
religie en kerken in
Zeeland. Kijk voor haar blog
op pzc.nl/monnikenwerk.
