et is druk backstage bij het Festival van
het Levenslied in Tilburg. Op het trapje
naar het podium verbazen twee gast
vrouwen van sponsor Jack's Casino zich
over de artiest. Een aimabele jongen.
Gestoken in het wit, het overhemd iets
te ver open, stoppels van een paar dagen
en het zweet dat zich ophoopt op de sla
pen en in de krullen in de nek. Hij heeft
net opgetreden en gaat nu van foto naar
foto. „Ik ken hem niet", zegt de ene
vrouw. „Ik wel, maar ik wist niet dat-ie
zó groot was", antwoordt de ander.
Die aimabele jongen is Eduard Marti-
nus Kattenberg, alias Tino Martin. Leef
tijd: 34 jaar. Beroep: volkszanger. Een
echte, benadrukt hij, refererend aan de
sieraden én littekens die hij verzamelde
in het leven. Met het geluk van zijn door
braak, de liefde van zijn vriendin, maar
ook de scheiding van zijn ouders, de
moeizame weg naar de top en, nog maar
twee maanden geleden, de dood van zijn
zus. „Je kunt geen volkszanger spelen, je
bént het. Ik heb lief en leed meegemaakt.
Dat voelt het publiek."
Dat publiek drukte hem de afgelopen
twee jaar massaal aan de borst. Het Cir
custheater en Carré waren begin dit jaar
in twee minuten uitverkocht en van
avond speelt hij voor een vol Ziggo
Dome. „Je moet wel onder een steen
hebben gelegen wil je mij de laatste
twee jaar niet op televisie hebben gezien
of ergens hebben zien optreden. Toch
kom ik dagelijks op plaatsen waar men
sen nog nooit van mij hebben gehoord.
Ik begin me af te vragen hoe dat kan."
„Het is een apart genre muziek. Niet
iedereen houdt ervan, en velen wel. Ik
draai het dan meteen naar het positieve:
er is nog terrein te winnen. Er zit nog
potentie in."
komen. Dan ben je als kind één, twee jaar
verdrietig.
Ik zag mijn vader wel, hoor. Het werd
wat Hazes zong: 'Zondag om een uur of
tien, dan mag ik even de kinderen zien.'
Traumatisch was het niet. Mijn stief
vader is al meer dan 26 jaar in mijn leven.
En is meer dan een stiefvader. Ik heb
eigenlijk drie ouders. Alle credits voor
mijn moeder die dit fantastisch heeft
gemanaged."
Potentie had hij zichzelf altijd toegedicht.
Zijn wieg stond in een huisje in Den
Haag, niet ver van de Schilderswijk, waar
zijn opa en oma vandaan kwamen. Opa
was de meest muzikale in de familie,
speelde accordeon en piano en zat in een
bandje. Diens kleinzoon, toen nog ge
woon Tinus, was dat jochie dat op zijn
slaapkamer stond op te treden voor de
spiegel. Met een bus haarlak als micro
foon. Urenlang, avondenlang. „Ik wilde
alleen maar zingen, en zingen, en zingen.
Als ze op school vroegen wat ik later
wilde worden, zei ik: zanger. Maar ja,
dat kón je niet worden."
„Nee, dat heeft er niets mee te maken.
Ik was 7. Natuurlijk heb ik geworsteld
met die scheiding, maar het ging niet ge
paard met grote ruzies. Mijn vader was
van de ene op de andere dag vertrokken.
Een werkvakantie in het buitenland, zei
mijn moeder. Samen moesten ze uitzoe
ken hoe ze mij en mijn zussen gingen
vertellen dat hij niet meer terug zou
Wat is het antwoord?
Trok je je terug op je kamer omdat
je ouders gingen scheiden?
101 zaterdag 16 juni 2018
