24 ZE
De Bredase Monique van de Velde (25), wonend in
Utrecht, is een rolmodel voor hardlopers. Op Instagram
hangen 30.000 mensen aan haar lippen. Dat terwijl ze zeven jaar
geleden leed aan anorexia. Het verhaal van een powervrouw.
Ik kan nu
echt zeggen
dat ik
gelukkig ben
INTERVIEW MONIQUE VAN DE VELDE
Runningwithmo heet Monique,
van oorsprong Bredase en nu
studente Health Food Inno-
vation Management in
Maastricht.
Op haar Instagramaccount post ze da
gelijks foto's van haar hardloopbeleve
nissen. Van haar uitdagingen en haar
sportieve prestaties.
Het is moeilijk te geloven, maar begin
2010 moest ze er niet aan denken om een
rondje te gaan rennen voor de lol. Voor
school moest ze de Singelloop afleggen,
„ïo kilometer? Verschrikkelijk", lacht ze.
Maar toen de finish eenmaal bereikt was
veranderde er iets. Eén uur en één mi
nuut deed ze er over: „De sfeer, het
event: superleuk." Sindsdien is ze ver
knocht aan het hardlopen.
En dat besloot ze te delen. In 2015 be
gon ze met bloggen, foto's maken, pos
ten. Volgers druppelden binnen. Naar
tienduizend. Toen twintigduizend, na
twee jaar. Al in een van de eerste posts
gaat ze - spreekwoordelijk - met de bil
len bloot. Een foto van toen ze achttien
was. Nog steeds een mooie blonde ver
schijning, zij het vel over been. 50 kilo.
„Op het dieptepunt was ik 43 kilo", ver
telt Monique.
Verveling
Haar eetprobleem begon onschuldig,
vertelt ze. Ze ging van de vierde klas vwo
naar de havo. Vrienden liet ze achter.
Misschien dat er ook wat verveling bij
kwam kijken in haar nieuwe klas.
Ze besloot in ieder geval 'wat gezonder
te gaan doen'. Snoep en koek werden
vervangen door appels. „En toen bleef de
appel ook maar thuis", vertelt ze. Thuis
stapte ze elke dag op de hometrainer. Het
ging niet direct om haar gewicht. „Dit
had ik onder controle. Het gaf het gevoel:
dit kan ik."
Over haar lijf van toen zegt Monique:
„Er was op een gegeven moment niet
veel van over. Ik zag wel dat ik mager
was, verborg mezelf in kleren. Als ik de
foto's nu zie durf ik bijna niet te kijken."
Toen kwam de confrontatie. Haar ma
gere lijf was uitgeput, afgemat, gebroken.
Monique was achttien jaar.
„Je kunt geen eindexamen doen als je
zo doorgaat", hoorde ze op school. Dat
sloeg in als een bom. De knop ging om.
„Dat wilde ik absoluut niet. Ik zag in: zo
kan het niet langer."
Ze moest doen wat ze jaren niet ge
daan had: eten. Een extra boterham met
pindakaas. „Het allerergste", vertelt ze.
Maar ze kwam aan. Sporten mocht een
tijd niet. Wat hielp, is dat de studenten
tijd erop volgde: „Ik liet het langzamer
hand los. Ging bier drinken. Feesten. En
stap voor stap voelde ik me weer goed."
De veel te magere dame van toen is
bijna niet te herkennen. Haar lijfis slank,
maar sportief. Haar gezicht bij vlagen se
rieus, maar daarbuiten is het vooral de
grote glimlach die opvalt.
Terugkijkend op de periode zegt ze dat
het geen verloren jaren zijn, maar dat de
magere vrouw op de foto's wel aanvoelt
als een ander persoon. „Ik kan nu echt
zeggen dat ik gelukkig ben. Mentaal voel
ik me sterk."
Een dame met een boodschap. „Ik wil
duidelijk maken: hoe klote het leven
soms ook is, probeer er positiefin te
staan. Je maakt het zelf. Ik laat me niet
meer tegenhouden."
Het is heel persoonlijk, toch is Moni
que heel open over de stoornis. Toen ze
haar verhaal eenmaal had gedeeld, werd
ze overspoeld met reacties. Mensen die
hetzelfde hadden meegemaakt, mensen
die haar kenden in die tijd. Er rust een
taboe op, dat ze wil doorbreken. „Het
kan iedereen overkomen, het is niets om
je voor te schamen. Ik wil het meer be
spreekbaar maken. Laten zien dat het an
ders kan, hoe erg het ook tegen kan zit
ten. Durf er open over te zijn, het heeft
mij heel erg geholpen." Toch blijft het
ook voor haar soms een heikel punt, zegt
ze. „Het blijft in me zitten. En het gaat
niet altijd makkelijk. Maar ik denk dat
het ooit uitgesleten kan raken."
De openheid die ze gebruikte om de
discussie te openen over eetproblemen,
gebruikt ze nu om mensen mee te ne
men in haar hardloopavonturen.
Monique is een streber. Ze liep mee in
menig hardloopwedstrijd, waaronder de
marathon van New York. Geen uitdaging
is haar te gek. „Het moet een beetje span
nend blijven", zegt ze. Het is voor haar
een uitlaatklep, maar ook een manier om
haarzelf uit te dagen. Of het nou gaat om
afstand, of snelheid. Huidige missie: 5 ki
lometer in minder dan 20 minuten. Dat
is deze week gelukt. „Ik moet een doel
hebben."
Betrokken
Haar Instagrampagina is verworden tot
een gespreksmiddel. „Het zijn mensen
die me al heel lang volgen en ik hen ook.
Je raakt persoonlijk betrokken bij elkaar,
er ontstaat een band. Je leert heel veel
mensen kennen."
Dat kost tijd. „Ik probeer ook echt de
moeite te nemen te reageren. Ze vragen
hoe ik sneller ben geworden, welke hor
loge ik gebruik."
Dat betekent wel dat ze bij elke ronde
even een foto van zichzelf moet maken.
De wifi-camera gaat bijna altijd mee.
„Het is een bekend fenomeen als ik met
andere mensen ga rennen: even een
plaatje schieten voor the gram", lacht ze.
„Heb ik mijn zonnebril op, dat betekent
dat ik geen make-up op heb. Of ik heb
een grote kater."
Regelmatig rent ze door de straten van
Breda. Ook al is ze al een tijdje weg, de
stad voelt als thuis. „En ik denk dat ik
ook weer in Breda ga landen." Ook haar
ouders wonen hier, vrienden. De tocht
waarmee alles begon, die ze zo haatte, is
nu haar favoriet. „Een halve marathon in
het buitenland? Doe mij dan maar de
Singelloop. Omdat ik de stad ken, men
sen tegenkom die ik ken en die je aan
moedigen. Dat geeft een grotere boost
dan rennen in welke stad dan ook. Ik
loop het liefst hier."
Een
zaterdag 16 juni 2018
edereen rent
met
Saminna van den Bulk
onwijs
je NU vir>e
J'eva„n«e)fl
Voumty
runningwKhm0
Bres»
•recovenno
runningwithmo-
votoende week «nhet 9'n9
nrr -
dotven dromerida genoten ofwiW
treintje om getoten Se
O Q
«-leuks
-eer •ZZ""'^ '«I Ie ït
lv* dan..: mijn ach2»i# •- een <j0oi
