WEER EVEN THUIS
i\
I
19
Aan de Boogerdweg 6 in Moriaanshoofd kon je als jochie heel wat avonturen beleven.
Anton de Kan (31) is maar wat blij dat hij mocht opgroeien op het mooiste plekje van Zeeland.
■wK»
Het huis was voorheen
een dienstwoning die bij
het gemaal hoorde. Later
is het flink uitgebouwd
tot de mooie villa die het
nu is. „Mijn ouders, zus en ik ver
huisden ernaartoe op mijn zevende
verjaardag. We woonden eerst in Zie-
rikzee en daarvoor kwamen mijn ou
ders altijd al op vakantie naar Zee
land. Tot het moment dat ze bedach
ten: 'Waarom twee weken per jaar
naar Zeeland met vakantie als je ook
het hele jaar op zo'n mooie plek kunt
wonen?'"
Van Plan West in Zierikzee naar de
middle of nowhere, dat was voor Anton
en zijn zus wel even een omslag. „In
Zierikzee had je veel kinderen in de
buurt en speeltoestellen. In de Boo
gerdweg niet, er staan maar een paar
huizen en eromheen is natuurgebied.
Toch hadden we wel buurkinderen
waar we mee speelden. We hadden
er met twaalfduizend vierkante me
ter grond rond het huis heel veel
ruimte."
Anton beleefde er heel wat avontu
ren. „We hadden een zwembad bij
het huis, mijn ouders vonden dat fijn.
Maar ik heb er nooit veel in gelegen.
Ik vermaakte me eindeloos met an
dere dingen. In bomen klimmen,
sloepje roeien, naar het strandje bij
de Heerenkeet. Vriendjes van school
vonden het natuurlijk ook leuk bij
ons. Het enige lastige was dat het
nooit zo handig was met vervoer.
Mijn moeder heeft heel wat heen-en-
weer gereden. Het was een opluch
ting voor haar toen ik op mijn zes
tiende mijn bromfietscertificaat
haalde. Dat gaf haar en mij meer vrij
heid." Het is de tegenstelling van Mo
riaanshoofd: veel vrijheid door de
ruimte om je heen, maar toch be
perkt doordat het zo afgelegen is.
In het huis hadden Anton en zijn
zus en een kamer naast elkaar. Hij
weet nog dat ze zelf de kleuren
mochten kiezen. „Zij had een lichte
en een donkere kleur blauw en ik een
lichte en een donkere kleur groen.
Mijn bed stond vlak naast een klein
raampje, daardoor kon ik dan het
licht van de vuurtoren van Nieuw-
Haamstede zien, al was dat dertien
kilometer verderop. De ene keer
vond ik dat irritant, de andere keer
was het juist geruststellend."
Antons vader was internist en
werkte in het ziekenhuis in Zierik
zee. Dat betekende dat hij vaak van
huis was. „Hij werkte veel, zes of ze
ven dagen in de week. Een zieken
huis doet nu eenmaal niet aan week
end en feestdagen. Als hij vrij was op
zondag, gingen we met zijn allen
ontbijten met croissantjes en jus
d'orange en we zetten muziek aan.
Soms ging ik ook wel eens tussen de
middag met hem lunchen in Zierik
zee. Het mooie is dat ik me die mo
menten nog heel goed kan herinne
ren, juist doordat ze zo spaarzaam
waren."
Anton zat in Zierikzee op twee ba
sisscholen, de Willibrordusschool en
de Theo Thijssenschool. „Op de eer
ste school werd ik nogal gepest. Ik
heb daar niet zo'n fijne tijd gehad.
Toen mijn oom stierf op een heel
nare manier en ze daar op school an
ders mee omgingen dan mijn ouders
en ik graag hadden gezien, ben ik van
school veranderd. De laatste ander
halfjaar op de Theo Thijssenschool
was echt de mooiste tijd tot dan toe."
Na de basisschool ging Anton naar
het Goese Lyceum. Hier kon hij
tweetalig onderwijs volgen, iets wat
weieens van pas kon komen bij de
opleiding luchtvaarttechniek die hij
graag wilde doen. Hij haalde er zijn
havo- en vwo-diploma en ging de
opleiding in Amsterdam volgen. „Dat
bleek het toch niet te zijn voor mij.
Ook de daaropvolgende opleiding tot
registeraccountant werd het niet.
Aan de Hogeschool Rotterdam stu
deerde ik Small Business en Retail-
management. Inmiddels werk ik als
projectmanager bij ArcelorMittal."
Momenteel staat het huis van An
tons ouders te koop. Nu zijn vader
met pensioen is en de jaren gaan tel
len, worden het huis en de tuin te
groot. Ze willen naar een van de an
dere dorpen verhuizen. „Dan wonen
ze straks toch wat centraler. Of ik dat
jammer vind? Nee hoor, niets is voor
eeuwig. En ik hoop dat de volgende
bewoners er weer net zulke mooie
belevenissen mogen meemaken als
ik vroeger heb gedaan."
Ik vermaakte me eindeloos: in bomen klimmen,
sloepje roeien, naar het strandje bij de
Heerenkeet
zaterdag 16 juni 2018
GO
In het licht van de vuurtoren
Mariska den Hartog
i
Anton de Kan beleefde heel wat avonturen in Moriaanshoofd. foto dirk-jan gjeltema
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijk huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in Weer Even Thuis.
U kunt contact opnemen met Ab van
der Sluis: 08801-30203, chef-
nieuws@pzc.nl.
Anton met zijn vader, op de fiets naar oma in Hoek van Holland.
- Anton de Kan
