AlVIA I
EUWS 11
Waaraan
herken je't?
INTERVIEW POSTNATALE DEPRESSIE
Na de geboorte van haar eerste kind kreeg
Klasina van Nieuwaal (27) een postnatale depressie.
'Mijn eerste gedachte toen de gynaecoloog me de
baby liet zien: is die wel van mij?'
peens zat ik op
een boomstam
bij een viaduct
over de A4, in een
verborgen
inhammetje-de
langsrijdende
automobilisten zagen me niet. Ik was
mijn handschoenen vergeten, mijn
vingers waren als van ijs. Het was
woensdag 26 oktober 2016 en ik
wilde van het viaduct af springen.
Dat leek me van alle manieren die ik
had overwogen, de beste. Moest ik
het doen? Echt doen? Ik begon te
bidden, ik ben gelovig, hervormd,
maar ik hoorde niks, niemand.
Ik kon niet meer. Ik kon het niet. Ik
werd gek van mijn hoofd. Dat zal vol
zwarte gedachten. Propvol. Het ging
maar door. In de nacht. Overdag. Als
ik thuis een mes in de besteklade zag,
een scherp mes, was ik bang dat ik
het zou pakken en mijn zoontje dood
zou maken. Ik had het niemand
gezegd, maar nu zou het toch uit
komen. Dat ik een slecht mens was.
Een slechte moeder voor Deef. Ze
zouden me arresteren. Ik hoorde de
politiehelikopters al ratelen boven
het viaduct.
Ik had mijn man voor ik het huis
uit rende een app gestuurd. 'Bel de
politie niet.' Deef had ik in zijn wip
pertje op de grond achtergelaten.
Hoelang was Deef al alleen? Zoiets
deed een moeder toch niet? Haar
kind in de steek laten? Ik liep terug
naar huis, alles in een waas. Mijn
man was van werk thuisgekomen.
Toen hij me zag, omhelsde hij me.
Vlak daarna ben ik opgenomen. Op
een speciale gesloten ziekenhuisaf
deling voor moeders met postnatale
depressie en hun baby's."
Aan het infuus
„Ik had vóór zondag 17 juli 2016, de
geboortedag van Deef, nooit iets psy
chisch gehad. Met mij ging het altijd
wel lekker. Ik werkte als verzorger bij
mensen thuis en in verpleeghuizen.
Mijn man en ik waren happy in onze
flat in Delft. We hadden zin om een
gezin te beginnen, maar de zwanger-
Ikwachte
op de roze
wolk, maar
ik had alleen
pijn, pijn,
pijn
schap, nou, die viel behoorlijk tegen.
Ik voelde me beroerd, moest veel
overgeven en belandde in het zieken
huis aan het infuus, omdat ik nog
maar 48 kilo woog.
Als ik daaraan terugdenk - en ik
denk er vaak aan terug - is dat on
bestemde gevoel misschien toen
begonnen. Is dat hele moeder
worden wel zo leuk als iedereen zegt?
Na de bevalling, in het ziekenhuis,
met ruggenprik, knip, het hele circus,
werd dat gevoel sterker. Is die wel
van mij, was mijn eerste gedachte
toen de gynaecoloog me de baby liet
zien. Hij was groot. Te groot. Wel
negen pond. Hoe kon dat? Ik was
toch heel tenger? En, nee, ik hoefde
hem niet bij me te hebben, ik was
uitgeput.
Ik wachtte in de kraamtijd op de
roze wolk. Maar ik had alleen pijn,
pijn, pijn. Hechtingen, aambeien en
zo'n hevige borstontsteking dat
borstvoeding niet ging. Mijn man
zei: het gevoel komt wel als je licha
melijk opknapt. Maar het kwam niet.
Ik kon 's nachts niet meer slapen en
ruimde overdag zelfs geen vaatwas
ser meer uit. Mijn man deed zijn
werk als softwareontwikkelaar in de
studeerkamer met Deef in een draag-
doek.
Ik heb in die maanden heus wel
hulp gekregen. Een arts die me slaap
middelen voorschreef die maar twee
dagen werkten. Een andere arts die
me andere slaapmiddelen voor
schreef- ook nutteloos. Een psycho
loog die me vertelde dat ik positief
moest blijven. Het hielp niks, ik werd
er boos van. Nu weet ik dat het ook
aan mij lag. Ik zat daar met een op
geplakte glimlach, vertelde niemand
wat er echt in mijn hoofd omging. Ze
zouden me voor gek verklaren.
Zelfs na mijn opname op de geslo
ten afdeling vond ik praten moeilijk.
Ik werd er wel rustiger: ik kreeg anti
depressiva, sertraline. Ik leerde op die
afdeling voor het eerst voor Deef zor
gen. De verpleegkundigen hadden
een heel schema voor de slaapjes,
voedingen en verschoningen. Dat
was goed, want ik wist niet hoe dat
allemaal moest. Ik maakte er ook
vriendinnen. Vrouwen die het net zo
moeilijk hadden. We hebben nog
altijd een appgroep met een positieve
naam: De Leukste Moeders.
Ik ben sinds die eerste opname nog
twee keer opgenomen, terugvallen,
vreselijk balen, maar sinds dit voor
jaar gaat het beter. We zijn dit jaar op
7 april naar een huis met tuin in een
rustig dorp verhuisd en ik ben weer
een paar uur aan het werk. Ik ben er
niet, nog lang niet, slik nog pillen,
trazodon, maar beetje bij beetje voel
ik hoe het leven met een kind zou
künnen zijn. Laatst nog. Toen deed
mijn man klap-eens-in-je-handjes
met Deef. Voor ik het wist vroeg ik:
mag ik meedoen?"
donderdag 14 juni 2018
GO
Soms is een postpartum de
pressie (PPD) - de officiële
naam voor een postnatale
depressie - zo heftig dat
vrouwen opgenomen moeten
worden. Soms volstaan
gesprekken, therapie en/of
medicijnen. Volgens Karin den
Oudsten van Stichting Me
Mam (platform voor psychi
sche klachten na de bevalling)
kunnen de volgende signalen
op PPD wijzen: O als een
vrouw zichzelf als moeder
waardeloos vindt als ze
nergens van lijkt te genieten
0 als ze zich schuldig voelt
tegenover haar kind en part
ner O als ze weinig energie
heeft, lusteloos is en slecht
slaapt als ze weinig zin
heeft haar kind te verzorgen.
Voor meer informatie over
PPD en andere psychische
aandoeningen na de bevalling,
zoals PTTS en kraambed
psychose: memam.nl en
heyhelpt.nl
Klasina van
Nieuwaal met
haar zoon
Deef.
FOTO ARIE KIEVIT
'Ik was bang hem
dood te maken'
Eefje Oomen
Ooltgensplaat
- Klasina van Nieuwaal
