'Hè, gezellig'
-m-* -
RECENSIES
bomen waar de takken vanaf gebroken
worden.' Mijn ouders waren gelovig, dus
de buitenwereld mocht dit absoluut niet
weten. Ze hadden eerder al een schok er
varen toen mijn zusje vertelde dat ze les
bisch is. Gelukkig was ik er nog om voor
nageslacht te zorgen. En toen viel die
route ook af.
Nog zie ik voor me hoe ik terugliep
naar mijn auto en mij omdraaide om
zoals gewoonlijk nog even te zwaaien:
mijn vader trok pontificaal de gordijnen
dicht, zodat de wereld niet kon meekij
ken met hun leed.
Uiteindelijk is het toch goed gekomen.
'Je bent zoals je bent', zei mijn moeder,
'maar houd het voor je.' Ik was nog advo
caat, dus ik kon niet voorvoelen dat ik
mijn 'Natuurlijk, ik ga er niet mee op tv
of zo' later moest herroepen."
Talentenjacht
Nu is Dittrich niet wat je noemt het type
glitternicht-met-veren, maar hij moet
bekennen dat hij een zwak heeft voor
programma's als Idols en het Songfestival.
Een van de personages in Barst doet mee
aan Nederlands nummert, een soort The
Voice, en in zijn boek De waarheid liegen
(2013) zit een deelnemer aan American
Idol. Misschien moet de zanger in hem
nog uit de kast komen? „Ha nee, die moet
daar zéker blijven. Maar het interesseert
me mateloos. Toen ik in New York woon
de, keek ik altijd American Idol. Dat is
extreem Amerikaans, helemaal door-
geproduceerd en de imago's van de deel
nemers zijn kneedbaar. Wie een lar
moyant verhaal vertelt, heeft grotere
winkansen, dus worden er weieens din
gen aangedikt."
Ja, het is een cliché dat homo's van het
Songfestival houden. Maar hij heeft er
goede herinneringen aan. „Vroeger wer
den mijn zusje en ik wakker gemaakt als
het Songfestival op tv was. Later, ik
woonde al in Amsterdam, bleek het in de
homoscene een hoogtepuntje. Ik weet
nog goed, ik was zelf net uit de kast en
vrijwilliger bij de telefonische hulplijn.
Ik had een zware avonddienst gehad en
ik moest me ergens ontspannen. Het was
de avond van het Songfestival, Nicole
won met Ein bisschen Frieden."
Hij ging naar D.O.K., een homodisco
in de stad, en zag daar al die mannen met
mannen dansen. Dacht: hè get, dat ga ik
niet doen hoor! Niks voor hem. Toen
stapte er een appetijtelijk type binnen. Ja!
Zó'n man, die wilde hij wel. Ze raakten
aan de praat. „Dat is 36 jaar geleden en
nog altijd zijn wij samen."
Lijk in de bosjes
Zijn werk levert genoeg inspiratie voor
zijn boeken. Hij vertelt dat hij zich, als
D66-fractievoorzitter van de deelraad
Amsterdam-Zuid, eens meldde bij de
wijkpolitie. Hij wilde weten wat er
speelde in de buurt. „Dus ik op stage.
Op een regenachtige, grijze dag kwam
de melding binnen dat een dame met een
hondje had gebeld: het beestje was 'er
gens' de struiken in geschoten en op een
lijk gestuit. Wij eropaf en laat ik nu de
gene zijn die het lijk ontdekte. Het lag
midden in een perkje en net toen ik hem
ontwaarde, brak de hemel open en werd
zijn levenloze gezicht beschenen door
zonnestralen. Het was heel griezelig.
Hij had zijn ogen open en die waren echt
héél lichtblauw. Ik heb altijd gedacht:
met deze ervaring wil ik iets doen in mijn
boeken."
Als auteur van het geschenkboek stapt
hij in de voetsporen van thrillergroot
heden als Deon Meyer (2017), Simon de
Waal (2016), Marion Pauw (2015) en
Karin Slaughter (2008), maar eng vindt
hij dat niet. „Nee! Helemaal niet. Ik had er
meteen heel veel zin in." <1
De 'geheime dagboeken'
van Hendrik Groen gingen
de afgelopen jaren met
tienduizenden over de
toonbank, en de tv- en
theaterbewerking van de
boeken waren al net zo
succesvol. Leek het eerst
nog alsof Hendrik Groen écht een grap
pige tachtiger was, al snel werd duidelijk
dat het een pseudoniem betrof, van Peter
de Smet. Leven en laten leven (MeulenhofF,
20) verschijnt ook onder dat pseudo
niem, maar heeft weinig met de oude
verzorgingshuisbewoner te maken. Wel
zijn de ironische toon en de even scherpe
als geestige observaties van menselijk ge
drag weer volop aanwezig.
Vijftiger Arthur Ophof beseft dat van
zijn wens groots en meeslepend te leven
niets is terechtgekomen. Zijn kinderloos
gebleven huwelijk is doodgebloed en hij
werkt al meer dan twintig jaar zonder
veel plezier bij een groothandel in wc- en
schoonmaakartikelen. IJkmomenten als
oud en nieuw verlopen al net zo dodelijk
eentonig: „Dus zaten we nu al een jaar of
tien eerst te rummikuppen en te sjoe
len, daarna keken we naar de oudjaars-
conference en om vijf voor twaalf ging
de tv-klok aan om te zorgen dat de nep-
champagne klokslag twaalf uur werd
ontkurkt. Gedurende de avond werden
er pinda's, oliebollen en ovenbitter
ballen geserveerd. Verder zeiden we
regelmatig 'Hè, gezellig'."
Als Arthur zijn ontslag wordt aange
zegd, besluit hij het roer om te gooien.
Tegen zijn luie en voorzichtige aard in
kiest hij nu niet voor de gemakkelijkste
weg. In plaats van gewoon te gaan schei
den, besluit hij met hulp van zijn niet al
te keurige vrienden Joost en Wouter zijn
eigen dood in scène te zetten. Na zijn be
grafenis zal Arthur dan naar Italië verhui
zen en het Toscaanse buitenhuis van
Joost beheren. Joost en Wouter helpen
hem aan een louche begrafenisonder
nemer, valse documenten en een ander
uiterlijk. Zal het Arthur lukken daarmee
weg te komen? Wie benieuwd is naar het
antwoord, leest dit boek vol vaart in een
paar uurtjes uit. ViviandeGier
Cold case
'Als stagiair bij de wijkpolitie ontdekte ik een
lijk in de struiken. Ik heb altijd gedacht: daar
wil ik ooit in mijn boeken iets mee doen.'
181 zaterdag 9 juni 2018
ROMAN
LEVEN EN LATEN LEVEN,
HENDRIK GROEN
HENDRIK GROEN
Leven en
laten leven
