door de oproep voor het gebed. Bidden
doe ik niet, maar ik bezoek later wel de
Moskee van de Sjah, een wereldwonder
van zalen, bogen, nisjes, tuinen en door
kijkjes die schitteren in blauw mozaïek.
De tientallen schoolkinderen hebben
vooral aandacht voor de buitenlandse
bezoekers. Er wordt stiekem gewezen,
gegiecheld en als er genoeg moed is ver
zameld, stapt een meisje naar voren:
Isfahan is een heerlijke stad. Met brede
boulevards, prachtige parken, een reus
achtige bazaar en een rivier die het groot
ste deel van het jaar droogstaat. Heel
vroeger verdeelde het water de stad in het
deel waar de moslims woonden en het
deel voor de christenen en de grote
Joodse gemeenschap. Dat is niet meer zo.
De moslims wonen nu overal en van alle
andersgelovigen is alleen nog een kleine
Armeense kerk over.
Ik loop over de Khaju-brug en hoor
flarden van een lied. Op zoek naar de
bron eindig ik onder de stenen bogen,
een plek die vanwege de akoestiek geliefd
is om liederen te zingen en gedichten te
declameren - geen land waar poëzie zo'n
belangrijke rol speelt als in Iran. Vandaag
zingen oude mannen een klassiek volks
liedje over een verloren liefde. Hoewel ik
de tekst niet kan volgen, is het geluid
doordrenkt van pijn en nostalgisch ver
langen. Het bezorgt me kippenvel.
Het is nog vroeg als ik Isafahan verlaat.
Het landschap verandert traag in een
stenige vlakte. Er groeien taaie struiken
en aan de horizon bibberen de contouren
van kale bergen in de felle zon. Het reis
doel is Yazd, één van de oudste perma
nent bewoonde steden ter wereld. En
één van de droogste. Maar daarop hebben
de Iraniërs meer dan duizend jaar geleden
al iets bedacht: de kanaten, een ingenieus
systeem van ondergrondse waterkanalen.
Lunch in de restanten van een karavan
serai - een herberg in de woestijn. Er
staan twee bouwwerken van baksteen
en leem. Het ene was bedoeld voor de
vermoeide reiziger, het andere voor de
kamelen en dromedarissen. Wat rest zijn
enkel nog de muren. Op de binnenplaats
die gevuld was met opgewekte reizigers,
liggen nu autobanden en stuift het zand.
Iran in Drents Museum
Yazd oogt schitterend. De oude stad met
Na prestigieuze tentoon
zijn smalle straatjes, het plein Amir
stellingen over onder meer
Chakhmaq en de Torens der Stilte - iets
het Terracottaleger, de
buiten het centrum. Nog tot diep in de
Maya's en Georgisch
vorige eeuw werden de doden hier naar
Goud, heeft het Drents
zoroastristisch gebruik op een plateau
Museum opnieuw een
neergelegd. De gieren deden de rest. Ik
blockbuster in huis:
loop er door de ruïnes van herbergen.
Iran - bakermat van de
Die avond slenter ik door de stad en
beschaving (17 juni tot en
drink een cafifè latte met saffraan op een
met 18 november 2018).
terras, één van de nieuwe vrijheden in
Hiervoor zijn bijna twee
Iran. Tot voor kort waren tafels en
honderd voorwerpen naar
stoelen op straat verboden en was de
Assen gehaald, waarvan
moskee de enige openbare ontmoetings
de meeste nooit eerder
plek. Om me heen zitten jonge Iraniërs.
buiten Iran waren te zien.
Mannen met hipsterbaard en vrouwen in
De expositie, in Oosterse
zwarte skinny spijkerbroek onder hun
sferen, neemt bezoekers
lange overjas. De sterrenhemel fonkelt en
mee op reis van 7000
langzaam bevrijdt de nacht Yazd van de
voor tot 1700 na Christus.
hitte.
Blikvanger is het reliëf
Een weg met uitstekend asfalt slingert
van Bisotun, dat op ware
door de woeste bergen. Aan de andere
grootte is nagebouwd.
kant van de passage wacht een plateau
Zie ook drentsmuseum.nl
dat aan de horizon lijkt op te lossen. Het
magazine 43
'Hello, where are you from?'
'From Holland.'
'Oh, very nice, welcome to Isfahan.'
'Thank you.'
'You like the people? We love peace!'
Religie
De Torens der
Stilte in Yazd.
Hier werden de
doden naar
zoroastristisch
gebruik op een
plateau achter
gelaten.
WG
