KIEK STEUNTJE
Nacht van de vluchteling
10 ZE
Monnikenwerk
De dag van de vluchteling is
in aantocht. Op 20 juni staat
de vluchteling internationaal
in het spotlicht. Er zijn zoveel
dagen van', maar waar is de
dag van de vluchteling goed
voor? Geven we wie die
dag Nederland binnenkomt
om asiel te vragen, een
bloemetje of
verblijfsvergunning?
Wie werkelijk uit gevaar
voor eigen leven vlucht,
moet hier zonder twijfel
een veilig heenkomen vinden.
Maar voor wie geluk zoekt en el
lende veroorzaakt moet hier geen
plek zijn." Aan het woord is Krij-
nie Hoek, tot voor kort gemeente
raadslid voor het CDA in Middel
burg. De actualiteit onderstreept
dat enkele bewoners van het AZC
in Middelburg het beeld kunnen
bepalen dat mensen van vluchte
lingen hebben. Krijnie Hoek: „Ik
heb wel respect voor echte vluch
telingen die hier hun leven probe
ren op te bouwen. Van 16 op 17 juni
aanstaande loop ik voor de derde
keer mee tijdens de Nacht van de
Vluchteling, met als doel geld op
te halen voor noodhulp. Vorig jaar
liep ik een deel van de 40 kilome
ter op met een vrouw die hier zelf
als vluchteling was gekomen." De
wandelaars gaan om middernacht
van start in Amsterdam, Rotter
dam, Nijmegen en Utrecht onder
het motto: „Hoe ver ga jij uit angst
voor oorlog en geweld?"
De vergelijking gaat mank, lijkt
me. Vluchten doe je niet met een
routebeschrijving in de hand. Je
weg gaat niet over gebaande paden
en er zijn geen rustpunten onder
weg of versnaperingen. De werke-
lijkheid is wreed. Denk aan de ico
nische foto van de verdronken
peuter op een Grieks strand. Of de
documentaire Fuocoammare over
mensen die een tocht in gammele
bootjes naar Lampedusa al dan
niet overleven.
Opgehokt
Krijnie is christelijk, maar dat is
niet zozeer haar drijfveer om mee
te doen met de nachtelijke wan
deltocht van Stichting Vluchte
ling. Toch valt in haar verhaal op
dat zij samen loopt met mensen
van bijvoorbeeld het Stadskloos-
ter. Eind vorige eeuw begeleidde
ik voor het eerst vluchtelingen in
Twente. Zij woonden ergens tus
sen niks en nergens in de 'cellen'
van een oud jongensinternaat.
Hun verhalen lieten me niet mak
kelijk los. Ik herinner me dat ik op
een avond in een zwembad bij een
sauna naar de sterrenhemel lag te
kijken, maar het beeld niet van
mijn netvlies kreeg van een gezin
opgehokt in een kleine ruimte
waar zij dagen, maanden, jaren
wachtten op het vervolg van hun
asielprocedure. Het contrast vond
ik lastig.
Vrijwilliger
Noem me een weekdier, maar
sindsdien ben ik nauwelijks meer
in een sauna geweest. Ik ben nog
wel bij tijd en wijle actief als vrij
williger in een AZC. Ik kom er
steevast betrokken mensen tegen
die soms ook kerkelijk zijn. Dat zij
in actie komen lijkt me toch beter
dan dat ze de andere kant op kij
ken of de ogen sluiten met gevou
wen handen. Alhoewel je ook bij
zondere gebeden hebt, zoals:
„Wij kunnen U niet domweg
bidden, O God, om aan de oorlog
een eind te maken: want wij we
ten dat U de wereld zo gemaakt
hebt dat mensen hun eigen weg
naar vrede moeten vinden, bij
zichzelf en bij hun naasten - Wij
kunnen niet domweg bidden, O
God, om vooroordelen uit te
roeien; want U hebt ons al ogen
gegeven om in ieder mens het
goede te zien, als we er maar juist
gebruik van maken - Daarom bid
den we U in plaats daarvan, O
God, om kracht, vastberadenheid
en een sterke wil, om te doen in
plaats van alleen maar te bidden,
om te worden in plaats van uit
sluitend te wensen."
vrijdag 8 juni 2018
foto Camile Schelstraete
Muziek ontspant, muziek brengt je in een andere wereld, kortom: muziek doetje goed. Tijdens het Scaldis Kamermuziekfestival in Hulst
hadden sommigen een steuntje nodig om alle klanken goed tot zich door te laten dringen.
José Baars
José Baars schrijft
wekelijks over
religie en kerken in
Zeeland. Kijk voor haar blog
op
pzc.nl/monnikenwerk
