'DE 2 KILOMETER LANGE AMSTERDAM
CITY SWIM WORDT VOOR OPA ELK JAAR
PIJNLIJKER EN MINDER'
event. 'Eens kijken of hij zich daar te
groot voor voelt', dachten ze. Maar ik
vond het superleuk. Destijds dacht ik:
shit, ik kom in een organisatie bij mensen
die de meest briljante dingen bedenken
en de meest briljante studies hebben af
gerond. Ik had 14 studiepuntjes genees
kunde en, oké, een paar medailles omdat
ik hard heen en terug kon zwemmen in
een klotsbak. Door logisch na te denken,
nieuwsgierig te zijn en vragen te stellen,
won ik het vertrouwen van mijn werk
gever. Ik kon dingen laten zien die ik had
geleerd in de wereld van de topsport. Dan
vroeg ik: jongens, wanneer is jullie piek
moment, wanneer willen jullie een top
prestatie leveren? Hoorde ik gelach.
Zeiden ze dat ze elke dag pieken. Maar
ik bleef serieus en zei: zo werkt het niet.
Ook jullie moeten ergens naartoe leven."
Op het bureau in zijn werkkamer ligt een
notitieboekje met op de omslag Pieter 2.0.
Overgehouden aan een etentje van twee
jaar geleden. Van den Hoogenband, toen
38, nodigde zeven vertrouwelingen uit,
mannen en vrouwen wier namen hij niet
wil noemen maar 'die allemaal hun spo
ren hebben verdiend in de samenleving'.
„Ik zei: ik wil nog een keer een deuk in
het heelal slaan, ik wil iets achterlaten
voor de nieuwe generatie. Ik ben nu acht
jaar gestopt als topsporter. Wat vinden
jullie dat ik goed doe, wat slecht? In het
bedrijfsleven voelen mensen zich vaak
aangevallen door feedback, een sporter
wordt er beter van."
„Ze zeiden: 'Doe rustig, neem je tijd'."
„Dat ze zeiden dat ik te aardig was. Dat
ik moest leren nee zeggen. Dat sommige
mensen kwaad willen en ik me te mak
kelijk voor hun karretje liet spannen. Dat
ik iedereen wilde pleasen, terwijl ik in
wezen een jongen ben van alles of niets."
„Nee. Ik heb niet iets van: ik wil timmer
man worden of een heel goede loodgie-
ter. Ik werk als adviseur op het gebied van
vitaliteit, talentontwikkeling en toppres
taties voor een aantal organisaties en ik
ben ambassadeur voor meerdere goede
doelen. Met alles wat ik doe, schaak ik op
meerdere borden. Maar ik lever kwaliteit
en dat geeft me rust. Ik heb moeten leren
dat ik mijn carrière niet moet vergelijken
met die van mensen die jonger zijn of
sneller gaan. Het loopt lekker, het gaat
goed. En als je me vraagt waar ik over tien
jaar wil zijn, dan zeg ik: dan zou ik nog
steeds willen doen wat ik nu doe."
In zijn door witte meubels gedomineerde
werkkamer hangen grote zwart-witfoto's
van legendes als Albert Einstein en Mar
tin Luther King. John Lennon heeft plaats
moeten maken voor een close-up van
Marie-José, Van den Hoogenbands
tweede vrouw. „Zij viel voor Pietje van
Puffelen. Het geluk dat ik nu met haar
meemaak, dat gun ik iedereen."
Een blik naar links, door de grote
ramen, geeft zicht op een afgedekt
zwembad van 12 meter; een olympisch
zwembad is 50 meter lang.
„Nee, nee. Veel te klein. Als ik echt wil
zwemmen, pak ik de fiets en ga naar het
zwemstadion. Dat doe ik zo eens per
twee weken. Wat blijft is dat ik me op
mijn gemak voel in het water. Als ik de
zee zie, moet ik de golven op mijn lijf
voelen. Ik vind dat ik moet blijven zwem
men. Mijn stok achter de deur is de Am
sterdam City Swim voor de Stichting
ALS, waar ruim drieduizend deelnemers
eens per jaar 2 kilometer door de Amster
damse grachten zwemmen. Daar wordt
opa jaarlijks uitgedaagd. En elk jaar wordt
het pijnlijker en minder."
„Het is confronterend dat wat je in je kop
kunt, niet meer lukt. Laatst klokte ie
mand terwijl ik zwom. Ik was bijna een
minuut langzamer dan vroeger. Toen
deed ik het fluitend, nu ging ik he-le-
maal kapot. Dan is zwemmen niet leuk."
„Nee, nee, heerlijk juist. Het interesseert
me niks. Voor mijn verjaardag heb ik café
De Bierelier in Eindhoven afgehuurd, ik
had mijn familie en vrienden om me
heen, lekkere muziek, bier en bitterbal
len. Terug naar de essentie."
Hij begint een anekdote over een onbe
kende Brit die naast hem stond tijdens
een concert van Pink in New York. Ble
ken ze daar allebei te zijn voor hun ver
jaardag. De man werd in luttele seconden
zijn 'makker' - hoe mooi kan het gaan? In
een zijstap van het verhaal zingt hij nog
even het refrein van Here I Go Again van
Whitesnake, voordat hij vertelt hoe hij
daarna gearmd met zijn kersverse vriend
meebrulde met Smells Like Teen Spirit.
„Prachtig om mee te maken."
„Ik hoef geen marathon meer te lopen. Ik
ben een jaar geleden wel op yoga gegaan."
„Nee. Ik ben de meest waardeloze leer
ling die er is. Althans, ik wil wel leren,
maar mijn lichaam is stijf en ik ben ont
zettend slecht. Als ik het vrienden vertel,
lachen ze me keihard uit, want volgens
hen past yoga totaal niet bij me. Mijn li
chaam werkt op conditie en kracht, yoga
haalt me zó uit mijn comfortzone. Maar
ik voel dat het goed voor me is. Ik heb
minder last van mijn rug, ik blijf fitter."
„Ik zou ze moeten zoeken. Mijn dochter
heeft een keer een spreekbeurt gedaan
over de Olympische Spelen en toen heeft
ze ze meegenomen. Ze kunnen in een
kast liggen, maar het kan ook in een kist
zijn. In de hal heb ik een gitaar hangen
van Eddie Vedder, die ik kreeg na het
goud in Sydney. Die is voor mij van meer
waarde dan al die medailles bij elkaar."
„Soms komen er op tv of tijdens events
beelden voorbij uit Sydney. Dan zegt
Marie-José: 'Nou Piet, die armen... dat
is alweer een tijdje geleden, hè vriend?"
Hij schiet in de lach. „Ik hou zoveel
van haar." <1
Wat zeiden ze?
Wat vond je het moeilijkst om te
horen?
Het is nu twee jaar na dat etentje.
Weet je inmiddels wie Pieter 2.0 is?
121 zaterdag 2 juni 2018
Lig je daar weieens in?
Wat is pijnlijk?
Je noemt jezelf 'opa', je bent dit jaar
40 geworden. Confronterend?
Wil je je fysiek nog bewijzen?
Nu kun je de downward facing dog?
Heb je je gouden medailles nog?
Als je in de spiegel kijkt, denk je dan:
dit is niet het lichaam dat ik ooit had?
