'De mensen weten:
II
II
12 WEE
Miljoenen heeft het Rijk uitgetrokken om de kwaliteit
van de verpleeghuiszorg te verbeteren. Ter Schorre
in Terneuzen heeft het geld gebruikt om het leven
van hun cliënten net wat meer kleur te geven.
Een manicure, een rondje op de fiets: daar is weer
tijd voor.
REPORTAGE WAAR GEBRUIKEN VERPLEEGHUIZEN EXTRA GELD VOOR?
Die meneer
rijdt me
overal heen.
Ik krijg er
niet gauw
genoeg van,
hoor
Bewoners associëren
ons met aandacht en
leuke dingen doen
i en doordeweekse
middag in één van de
woningen van zorg
centrum Ter Schorre.
Zorgondersteuner
I Petra Buytenhek leest
de krant met me
vrouw Mieras. Een paar stoelen ver
derop verfraait collega Binta Fadiga
de nagels van mevrouw Janse. Nor
maal? Nu weer wel. Maar dat was het
lange tijd niet.
Het zorgcentrum in Terneuzen
kon mensen als Petra en Binta in
dienst nemen dankzij het extra geld
dat het Rijk beschikbaar stelde voor
verbetering van de kwaliteit van de
verpleeghuiszorg. Van de 435 miljoen
euro ging ook een paar miljoen naar
zorgorganisatie SVRZ, waar Ter
Schorre onder valt.
Van het grootste deel van dat geld
nam SVRZ extra mensen in dienst.
Die leveren niet in eerste instantie
reguliere zorg, maar doen de 'extraat
jes' waar de verzorgenden maar wei
nig aan toe komen. Ongeveer een
kwartier méér tijd en aandacht per
dag krijgt elke bewoner nu, vergele
ken met voorheen. Waardoor er dus
tijd is om met mevrouw Mieras de
krantenkoppen door te nemen, en
om de nagels van mevrouw Janse te
verwennen.
Variatie
Petra Buytenhek werkt ruim een half
jaar bij SVRZ. Ze is één van de zes
ondersteuners die de organisatie bij
Ter Schorre in dienst nam. En dat is
wel even ander werk dan ze de afge
lopen dertig jaar heeft gedaan. „Ik
werk al heel lang in de zorg, maar
was altijd echt aan het zórgen. Was
sen, helpen bij het eten, aankleden...
Ook mooi en belangrijk werk", bena
drukt ze. En dat soort basale dingen
doet ze nog steeds af en toe, naast de
ondersteuning. „Deze variatie is
mooier. Omdat je net wat extra's kan
brengen."
Petra gaat elke dag een aantal van
de twintig woningen bij Ter Schorre
af. Daar wonen per huis zes of zeven
mensen. „Ik bespreek daar met de
verzorgenden wat ik met wie kan
doen." En dan wandelt ze een stukje,
of ze leest de krant voor. „Dat iemand
die zelden lacht, dan een kleine glim
lach op zijn of haar gezicht krijgt. Dat
je iemand die zelden visite krijgt, wat
persoonlijke aandacht kan geven. Dat
is al genoeg."
Meer handen
Die extra aandacht, daar kwam het de
afgelopen jaren te weinig van, erkent
verzorgende Anita van Antwerpen.
„Het is wel heel fijn dat er nu een col
lega als Petra bij gekomen is. Het
zorgt ervoor dat bewoners lekker in
hun vel zitten, wat goed is voor de
sfeer. En ik merk dat ik zelf ook net
wat meer ruimte krijg om wat extra's
te doen, simpelweg omdat er meer
zorghanden beschikbaar zijn. Dat
maakt dat ik zelf ook met meer vol
doening mijn werk kan doen. Je hebt
niet meer zo snel het gevoel dat je te
kortschiet."
Sommige verzorgenden waren het
bijna ontwend om 'leuke dingen' te
doen met bewoners, constateert
teamleider Marion Geluk. „Door de
nieuwe ondersteuners beseffen ze
dat ze ook op die manier met onze
cliënten bezig mógen zijn. Het zorgt
voor een omslag in het denken en in
het benaderen van cliënten."
De teamleider draait er niet om
heen. Natuurlijk: de werkdruk nam
de afgelopen jaren enorm toe.
„Vooral doordat mensen tegenwoor
dig pas hier komen wonen als ze erg
veel zorg nodig hebben. Maar we
moeten met z'n allen niet in de re
flex schieten van 'vroeger was alles
beter', benadrukt ze. Neem nou die
vaak zo verfoeide administratie. Die
helpt juist het werk van de nieuwe
ondersteuners mogelijk te maken. Er
is tegenwoordig veel meer aandacht
voor de mens achter de bewoner",
benadrukt ze. „Vroeger boden we in
principe iedereen hetzelfde aan. Nu
brengen we uitgebreid in kaart hoe
iemands leven eruitzag voordat hij
hier kwam: wat zijn gewoonten
waren, wat hij leuk vindt om te
doen..."
Koeienpoep
En dus hoeft niet iedereen 's och
tends gewassen te worden, maar kan
dat ook best om vier uur 's middags.
En neem je een bewoonster mee naar
de tuin als je weet dat ze vroeger van
tuinieren hield, ook al zie je mis
schien niet meteen dat ze daar be
hoefte aan heeft. 'Iemand neemt z'n
oude leven mee naar hier', geven de
medewerkers aan. Ze vertellen over
een dementerende man die altijd op
een boerderij had geleefd en in het
zorgcentrum maar niet tot rust
kwam. Tot iemand het idee kreeg een
emmertje koeienpoep op z'n kamer
te zetten. Het hielp meteen. 'Meebe-
wegen met onze cliënten', noemt de
teamleider dat.
Inmiddels kroelt Petra samen met
mevrouw Mieras met de huispoes.
Althans: poes is van een buurvrouw,
zaterdag 2 juni 2018
die komt
voor mij!'
Martijn de Koning
- mevrouw Mieras,
bewoonster
- Petra Buytenhek, zorgondersteuner
Binta Fadiga neemt de nagels
van een bewoner onderhanden.
