Vgbert Jan
Toen Egbert Jans kinderen klein waren, woonde
hij met zijn gezin in Friesland. Daar ontsnapt zijn zoon
aan een monster.
f I ie kinders zijn zo einwijs", zegt
de juf van de speelzaal. Ze is
J bijna 2 meter en heeft het voor-
Ihoofd van de Hulk. En het kap
sel. Ze is alleen niet groen.
Naast haar, onooglijk klein, staat mijn
zoon Yann, net 3 jaar geworden. Jasje al
aan, rugzakje. Vandaag mocht hij in onze
Friese woonplaats voor het eerst naar de
peuterspeelzaal. Uit z'n ogen straalt een
tikkeltje gemene pret.
„Poep eten", stelt hij.
De Hulk monstert het jongetje. Hij
heeft een enorme doos lego omgekie
perd, vertelt ze. En had er daarna niet
veel belangstelling meer voor. Oprui
men zat er niet in.
„Stront in je mond."
We wonen een halfjaar in dit dorp. Er
zijn een paar hartelijke mensen, anderen
groeten ons op straat niet en zullen dat
volhouden tot wij 8,5 jaar later terug
keren naar de Randstad.
Mijn dochter Fenna zit in groep 2 van
de openbare basisschool. Van de week
heb ik de bovenmeester leren kennen,
Geert Jan van A. Een ongebruikelijke
man. Hij heeft een hoge, zangerige into
natie en felle, achterdochtige ogen die
pogingen doen joviaal over te komen. Hij
is een notabele, doet vrijwilligerswerk.
Zit in besturen. Even buiten het dorp
heeft hij een boerderij en wat land. Echt
genote, dochters. Zijn achternaam is van
een ongehoorde schunnigheid, maar
daar kan hij niks aan doen.
Verwoed volgt hij me met zijn kleine
ogen.
Wat moet je, denk ik.
Pottenkijker, denkt hij.
Als Van A. kort daarna wordt opgepakt,
is het dorp in rep en roer. Maar ook weer
niet: iedereen wist het (wij niet), al
durfde niemand tot nog toe iets hardop
te zeggen. Het trauma begint niet die
dag, het is al rr jaar gaande, volgens som
migen al 27 jaar. Er zijn vaders die zelf
met Van A.'s handtastelijkheden te
maken hebben gehad, die onder druk
van, ja, van wat? - hun eigen kinderen
weer naar de openbare basisschool heb
ben gestuurd. Er lopen jongens en man
nen in de dorpse straten die voor het
leven beschadigd zijn.
„Hier, in dit gebouw, op de zolder,
zijn dingen gebeurd waarvan we ons
de gruwel niet kunnen voorstellen. Het
ergst denkbare."
Het zijn de woorden van de waarne
mer die de provinciale overheid naar de
dorpsschool heeft gestuurd, een zwaar
gewicht in onderwijsland. Hij spreekt na
zijn aantreden de verzamelde ouders
toe. Niet veel later is hij weg, net als alle
onderwijzers die nog onder Van A. heb
ben gediend. Het dorp strompelt verder.
Op een middag loop ik met mijn zoontje
langs het gebouw van de openbare basis
school.
„Wanneer mag ik daar nou heen?"
Zijn ogen schitteren.
Ontkomen aan het monster. <1
Gedonder in
het dorp
ra Reageren?
magazine@persgroep.nl
Egbert Jan Riethof
(64) is journalist. Hij
heeft een dochter (25)
en een zoon (23).
Egbert Jan woont
in z'n eentje in een
huis met drie
verdiepingen.
61 zaterdag 26 mei 2018
