tajj v
Mijn ma
Hugo Borst schrijft over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt. Omdat er wat
rustiger tijden aanbreken, heeft hij tijd om in oude fotoalbums te duiken.
Veel van mijn werk loopt
synchroon aan het voetbal
seizoen. Langs de Lijn zit er
weer op. Het radioambacht
pakken Henry Schut en ik in augus
tus weer op. Dan hervat ik ook mijn
maandagcolumn in de sportkrant,
hang ik met Koert Westerman de
Betweters uit en schuif ik af en toe
aan bij mijn collega's van FOX.
Omdat de documentaireserie In De
Leeuwenhoek ook is afgelopen, heb ik
het eventjes extreem rustig - pas over
een maand begint het WK voetbal.
Eindelijk kom ik aan lezen toe. Geluk
kig, er wacht een gigantische stapel.
Wat ik momenteel ook doe: oude
foto's bekijken. Ik zie mijn moeder
een paar keer per week in haar breek
baarste gedaante, maar door een duik
te nemen in de familiealbums neemt
ma haar absolute vormen weer aan.
Mijn vader en moeder hebben flink
wat fotoboeken gevuld. Bovenstaand
beeld van mijn ouders vind ik heel
karakteristiek. Ze hebben allebei een
sigaret in de hand. Aan de manier
waarop ma die vasthoudt, zie je niet
af dat ze kort erna zal stoppen met
roken. Van de ene op de andere dag
kapte ze ermee, ik weet het nog, ze
had er geen enkele moeite mee, ze
heeft ook nooit meer zo'n stinkstok
aangestoken. Ze verontschuldigde
zich zelfs. 'Wat heb ik jullie met al dat
gerook aangedaan?'
Fado-avond heeft ma achterop ge
schreven. Het betreft een vakantie in
Portugal, het jaartal staat erbij: '80. Ik
was toen 17, bijna 18. Ik was alleen
thuis. Ik herinner me een bezoekje
van Esther. We zweerden bij Bob
Dylan. Keihard draaiden we Be/ore the
Flood, wat mij betreft het beste con
cert dat Dylan met The Band heeft
gegeven. Toen er een stilte viel - het
was vinyl, de plaat moest omgekeerd,
het is een dubbelaar trouwens, dus af
en toe verliet ik het bed - ging de
huisbel. De bovenbuurman trok het
volume niet. Ik deed niet open, maar
dempte Dylan en zijn waanzinnig
goede begeleidingsband.
Toen mijn ouders terug waren
heeft de buurman geklaagd bij mijn
moeder. Op mijn lazer kreeg ik niet.
Ze zei wel dat ik de muziek niet zo
hard moest zetten, en daar hield ik
dan rekening mee. Ik koos in het ver
volg één nummer dat ik loeihard
speelde en zette 'm dan vijf nummers
op een christelijk volume.
Maar die foto uit Portugal. Ik ben
erop gesteld. Ze waren een dag of tien
weg. Ze genieten, ik zie het aan hun
blikken. Ma's ogen stralen en om pa
moet ik lachen vanwege die potsier
lijke zijscheiding. In 1980 kwam je
daar kennelijk mee weg. Ik heb er in
de jaren erna vaak wat over gezegd.
Plagerig, later serieus. 'Haal die lok
toch weg, pa, laat je kale kop zien.'
Halverwege de jaren 80 begon ma
ook aan te dringen, de potsierlijke zij
scheiding was echt op zijn retour.
Op een dag kwam pa terug van de
kapper. 'Veel beter', zei mijn moeder.
'Ja, veel beter zo, pa', zei ik.
Nou, van die herinneringen komen
bovendrijven als ik oude fotoalbums
opensla. <1
magazine 37
Fado avond
H Reageren?
magazine@persgroep.nl
WG
