We zochten aardige
kopers, beschaafd,
mensen die met zorg
wilden waken over het
moois van mijn ouders
Het huis van mijn ouders moest leeg, want Kinderfeest
het was verkocht. Er woonde al bijna „Een feestje in de
twee jaar niemand meer, maar we had- achtertuin, mijn
den er lang over gedaan om het van de moeder is de
hand te doen. tweede van links,
Eigenlijk gunden we niemand dat met ons vieren."
prachtige pand waar ze 45 jaar in hadden
gewoond, óns huis, mijn broer, zussen en
ik waren ermee vergroeid, en als er on
danks de hoge vraagprijs al geïnteresseer
den waren, deden we geen enkele moeite
ze over te halen het daadwerkelijk te
kopen. „Te duur? Dan kopen ze toch lek
ker wat anders?", hoorde ik mijn broer op
een gegeven moment uitroepen tegen de
steeds wanhopiger wordende makelaar.
Waarna geïnteresseerde nummer zoveel
afhaakte.
Géén speculant, hadden we gezegd
tegen Harald de makelaar. Geen poene
rige types. Geen mensen die het huis van
nok tot kelder wilden verbouwen. Geen
snobs of knorrige bejaarden. We zochten
aardige kopers, netjes, beschaafd, invoe
lend, mensen die met zorg wilden waken
over het moois dat mijn ouders hadden
achtergelaten, liefst met een paar kinde
ren om al die slaapkamers te vullen en
uiteraard ook nog met een zak geld.
Ons geduld werd beloond. De nieuwe
eigenaren heetten Dennis en Marianne,
er was ook nog een dochtertje voor een
van de kinderkamers, dus kwamen ze
door de ballotage. Zo lagen er uiteindelijk
dan toch een verkoopcontract en een op
leveringsdatum op tafel. We hadden de
paasdagen uitgetrokken om de boel op
orde te brengen, een klus die ons allemaal
hoofdpijn bezorgde.
„We gaan hier niet sentimenteel over
doen", zeg ik een beetje streng tegen
mijn zusje. Van ons vieren is zij de zacht
aardigste en ik voorzag een discussie bij
elk voorwerp dat naar de afvalcontainer
zou gaan. Ik heb geen zin in weemoedige
opmerkingen als 'Kijk, mama's parfum
doosjes!' Ik wil niet denken aan hoe vaak
mijn vader een voorwerp door zijn han
den had laten glijden. Ik heb geen zin in
herinneringen die zich onverwacht zou
den opdringen, terwijl ik ze nog maar pas
netjes had opgeborgen. Het rauwe ver
driet heeft plaatsgemaakt voor een vaag
gevoel van gemis en dat moet vooral zo
blijven. Dus zou ik de boedel het liefst
ongezien in de kliko kieperen.
Maar ik vreesde dat mijn zusje zelfs
Zwaargewicht
„Dit zijn mijn ouders
tijdens een kerst
diner aan de grote
marmeren tafel die
niemand van ons
wil hebben.
221 zaterdag 19 mei 2018
