14 WEE
Als Cees Liefting ergens in gelooft, gaat hij ervoor. Of het nou gaat om de toekomst van de
sociale werkvoorziening Dethon of een tolvrije tunnel. Het kostte hem in Terneuzen na vijftien
jaar zijn wethouderschap. „Ik ben niet de gemakkelijkste, als het er echt om gaat."
PORTRET CEES LIEFTING
lk was niet zo van
het leren. Ik zat
liever in de
schoolkantine te
kaarten
Ik was al wel lid van
de PvdA, maar niet
actief, tot Pim
Fortuyn opkwam
De jonge Cees leerde al
vroeg vechten. Letterlijk.
Als 8-jarige kwam hij in
1965 uit het verre Koog
aan de Zaan naar Axel.
Zijn vader kon er als vrachtwagen
chauffeur aan de slag. Op zijn nieuwe
school, de Sint Antoniusschool, ging
het er onderling soms stevig aan toe.
„Ze probeerden je te testen. Toen ik
net in Axel woonde, wilde één van de
grotere jongens mij op het school
plein in elkaar slaan. Ik zou niet meer
weten waarom, maar ik heb hem toch
een pak op z'n lazer gegeven. Ik heb
nooit last meer van hem gehad."
„Voor mij viel dat wel mee. Mijn moe
der heeft er nog het meeste last van
gehad. Ik ging naar school en leerde er
snel andere kinderen kennen. We za
gen er wel anders uit. Ons gezin be
stond uit vijf kinderen, drie jongens
en twee meiden. Als jongens hadden
we lang haar. Dat zag je nog weinig in
Axel, in 1965. Heel veel mensen van
buitenaf kwamen naar Axel. Chemie
bedrijf Dow zat in de opstartfase in
Terneuzen. Ook het transportbedrijf
waarbij mijn vader in dienst was, Van
Ruiten uit Rotterdam, werkte voor
Dow. Woonwijk na woonwijk kwam
erbij in Axel, met in de ogen van Axe
laars 'bijzondere mensen, Hollan-
ders'. Welkom leken al die nieuwko
mers niet te zijn. Ik had ook lang al
leen maar vriendjes die uit Rotter
dam, Vlaardingen of van verder weg
kwamen. Ik kan me dan ook heel
goed voorstellen dat bijvoorbeeld Tur
ken elkaar opzoeken. Zij voelen zich
ook vaak niet welkom. Het is onze
taak, vind ik, hen erbij te betrekken."
„Ja, op den duur kreeg ik wel vrien
den die oorspronkelijk uit Axel en
Sluiskil kwamen. Mijn zussen, die ou
der zijn dan ik, vertrokken al vrij snel,
maar ik was jonger en ben gebleven.
De havo heb ik gedaan op het Petrus
Hondius in Terneuzen. Dat heeft wel
even geduurd. Ik was niet zo van het
leren. Ik zat liever in de schoolkantine
te kaarten. Wat ook niet geholpen
heeft, is dat ik in 1975 als 17-jarige een
behoorlijk ernstig brommerongeluk
heb gehad, op de Nassaustraat in Axel.
Een vrachtwagen reed me aan op m'n
Tomos. Het was kantje boord. Ik had
een gescheurde lever, wat in die tijd
dodelijk was. Een bloedbank was er
nog niet. Donoren werden opgeroe
pen naar het ziekenhuis in Sluiskil te
komen, waar ik lag. Ik heb wel zeven,
acht liter bloed gehad. Het liep er zo
weer uit. Gelukkig was er een goede
vaatchirurg, die mijn lever in een
soort plastic heeft verpakt. Stond ik
later bij de pisbak in café Drieschou-
wen, kwam Jan Verhelst naast me
staan. Hij was een tijd in Amerika ge
weest. 'Hé, jij lijkt wel heel erg op
Cees Liefting!' 'Dat ben ik ook', ant
woordde ik. Hij werd lijkbleek. Veel
mensen dachten dat ik dood was. Ie
dereen wist van dat ongeluk. Nog
steeds kom ik mensen tegen die zeg
gen 'ik heb nog bloed aan jou gege-
„Van alles heb ik daarna gedaan. Uit
zendbureaus waren net in opkomst,
zoals De Pooter in Axel. Bij wegwer
ken moest ik op de Haarmanweg in
Terneuzen verkeer tegenhouden, met
een rode vlag. 'Die heeft hij nooit
meer afgegeven', werd later gezegd,
vanwege mijn politieke kleur. Ook
omdat mijn ouders, vooral mijn moe
der, politiek actief waren. We kwa
men uit Koog aan de Zaan, dichtbij
Zaandam, een rooier bolwerk was er
niet. Dries Homma, een fel commu
nist, was de oom van mijn moeder.
Mijn zus heeft zelfs nog als kind bij
CPN-Kamerlid Marcus Bakker op
schoot gezeten. Maar mijn moeder
was van de PvdA. Zij heeft De Rooie
Vrouwen in Axel, de vrouwenbewe
ging van de PvdA, nog opgericht. En
ze hield politieke cafés. De eerste ging
over de aanleg van de WOV, de Wes-
terscheldeoeververbinding, wat de
Westerscheldetunnel is geworden.
Dat kan bijna geen toeval zijn."
„Zo simpel ligt het niet. Ik heb in mijn
jonge jaren ook nog een tijd uitzend-
werk gedaan in Amsterdam, waar één
van mijn zussen woonde. Ik wist niet
zo goed wat ik wilde, zoals veel jonge
ren. Tot ik merkte dat het in me zat
om mensen te helpen, met het rege
len van hun loon bijvoorbeeld, een
soort vakbondswerk. En dat lag me
PASPOORT
wel. 'Daar wil ik een opleiding in vol
gen', bedacht ik me. En dat heb ik ge
daan. Terug in Zeeuws-Vlaanderen
heb ik deeltijdopleidingen gevolgd in
Middelburg en vervolgens in Breda.
Zo ben ik buurthuis- en later op
bouwwerker geworden in Terneu
zen, bij de Stichting Welzijn Terneu
zen. De politiek was daar nooit ver
weg. Links Perspectief, de linksere
tegenhanger van de PvdA in Terneu
zen, was er goed vertegenwoordigd.
Werden we voor een raadscommissie
bij elkaar geroepen om die voor te be
reiden."
„Ik was al wel lid van de PvdA,
maar niet actief, tot Pim Fortuyn be
gin 2002 opkwam. Ik was als op
bouwwerker in de Bloemen- en Bo-
menbuurt bezig alle mensen bij de
samenleving te betrekken, hij wilde
mensen juist uitsluiten. Dat ging er
bij niet in. Zo is het gekomen dat ik in
2002, op verzoek van Eric Kerckhaert,
op de PvdA-kandidatenlijst kwam.
Terneuzen, Axel en Sas van Gent gin
gen toen samen. Ik stond maar op
een zesde plek, maar na de verkiezin
gen werd ik plotseling kandidaat
wethouder. Ik wilde na jaren op
bouwwerk wel eens wat anders,
maar ik was ook doodsbang voor zo'n
grote, nieuwe uitdaging. Ik heb nog
nooit zo slecht geslapen als die da
gen. Co van Schaik was onze eerste
kandidaat. En ik was binnen de partij
voor iedereen acceptabel als tweede
PvdA-wethouder. Andere kandida
ten hadden een geschiedenis, vanuit
het oude Terneuzen of Sas van Gent,
ik niet."
Liefting pakt er een kaartje bij, een
kaartje dat hij van zijn vrouw kreeg
bij zijn aantreden als wethouder in
2003. Een ventje met een zwem-
bandje om staat erop aan de rand van
een onmetelijke zee. „Zo voelde ik
me toen. Ik heb het eerste halfjaar
veel zwarte sneeuw gezien. Ik moest
bij wijze van spreken tien boeken in
één keer uitlezen."
„Na de samenvoeging van Terneu
zen, Axel en Sas van Gent zat het ge
meentebestuur verder weg. Het be
langrijkste was na de herindeling
veel te investeren in contacten met
de dorpen en wijken, via dorps- en
wijkraden. Dat paste bij mijn oude
vak als opbouwwerker. Het werkte
ook. In het begin kregen we wel hon
derd actiepunten mee. Dat kelderde
al snel tot een stuk of tien. Wijk- en
dorpsbewoners voelden zich ge
hoord. Trots ben ik ook op wat in het
onderwijs tot stand is gebracht, zoals
de opening van zeker tien brede
scholen in heel Terneuzen, het Cen
trum voor TopTechniek in Terneu
zen en de fusie tussen alle middel
bare scholen in Zeeuws-
Vlaanderen."
En nu is het afgelopen, uw wethou
derschap. TOP/Gemeentebelangen
en CDA hebben in Terneuzen voor
andere partners dan de PvdA geko
zen. Zag je dat aankomen?
„Ik merkte het wel. Niet iedereen
vindt mijn manier van doen prettig.
Ik kan dingen op scherp zetten, zoals
rond het tolvrij maken van de Wes
terscheldetunnel. Vooral bij de pro
vincie vonden ze dat niet leuk. Maar
ik weiger conflicten toe te dekken. Zo
ook met het subsidiëren van de
streng christelijke peuterspeelzaal
De Schatzoekertjes. Geen haar op
mijn hoofd - en ik heb er niet meer
zoveel - die eraan denkt om vanuit de
gemeente een instelling te steunen
die peuters dwingt een rokje te dra
gen. Dat is pure discriminatie op ge
slacht. In zulke situaties ben ik niet
de gemakkelijkste en kan ik een bij
tertje zijn."
„Afkicken. Ik ben raadslid, maar dat
is zo anders. Als wethouder was ik
vaak vanaf het ontbijt om zeven uur
tot 's avond elf uur bezig. Tien verga
deringen op een dag was geen uit
zondering. Soms wist je van voren
niet dat je van achteren leefde. Ik heb
sollicitatieplicht, zoals iedereen die
werkloos wordt. Ik ben wel met een
paar bureautjes bezig, die kijken of ik
bijvoorbeeld ergens als adviseur aan
de slag kan. Concreet is er nog niks.
Ik zal mezelf ook eerst opnieuw
moeten uitvinden."
Een wasmand staat op tafel in
huize Liefting, met ernaast het af-
slankboekje Op gewicht, Grip op kool
hydraten van Yvonne Lemmers. De
wasmand is huiswerk van zijn
vrouw, het boekje van Lemmers be
vat een andere stille opdracht.
„Ik worstel al langer met mijn ge
wicht. Dat is niet verbeterd met het
wethouderschap, met al die onregel
matigheid. Wat dat betreft ook:
nieuwe ronde, nieuwe kansen."
zaterdag 19 mei 2018
GO
'Als het moet, kan ik
een bijtertje zijn'
Harmen van der Werf
Van Koog aan de Zaan naar Axel
moet sowieso een enorme over
gang zijn geweest.
Maar het is je uiteindelijk toch goed
gelukt om in te burgeren?
En na de havo?
Je politieke keuze was dus al van
huis uit bepaald?
HL/ 7 t
Cees Liefting (60),
geboren in Koog
aan de Zaan, geto
gen in Axel en al
weer jaren woon
achtig in Terneu
zen.
Opleiding: middel
bare beroepsoplei
ding sociale dienst
verlening in Middel
burg, hbo-opleiding
opbouwwerk in
Breda en voortge
zette opleiding op
bouwwerk in Rot
terdam.
Tot 2003: buurt
huis- en opbouw
werker voor Stich
ting Welzijn Terneu
zen, onder meer in
Biervliet, Zaamslag,
Hoek en de Terneu-
zense Bomen- en
Bloemenbuurt.
2003-2018: PvdA-
wethouder in Ter
neuzen, met onder
meer onderwijs,
Wet maatschappe
lijke ondersteuning
(Wmo), de Partici
patiewet en sociale
werkvoorziening
Dethon in zijn pak
ket; voorzitter Ge
meenschappelijke
Gezondheidsdienst
(GGD) Zeeland. Nu:
raadslid en fractie
voorzitter.
Getrouwd, drie kin
deren, twee doch
ters (24 en 27 jaar)
en een zoon (29).
Maar je hebt het geleerd én vijftien
jaar volgemaakt, tot nu. Waar ben je
het meest trots op?
Hoe verder?
