EUWS 11
Kim Phuc vliegt Kees van Loon in de armen
Ze zal altijd het meisje van de foto blijven, maar Kim Phuc is een
evenwichtige en daadkrachtige vrouw geworden. Als ambassadeur voor
Unesco probeert ze nu zelf kinderen te helpen die getraumatiseerd zijn
geraakt door geweld. „Ze hebben mij nodig."
Een generatie kent haar
als het huilende 9-ja-
rige meisje. De iconi
sche foto uit de Viet-
namoorlog. Met haar
broertjes en een neefje rent ze weg
voor een zoveelste napalmbom
bardement. Dat meisje is nu een
kersverse grootmoeder, Kim Phuc
(spreek uit: Kim Foek). Ze is in
Nederland voor de presentatie van
de vertaling van haar boek Het Na
palmmeisje. En dat doet ze graag bij
War Child, een organisatie die ze
omarmt omdat die zich inzet om
kinderen als zij te helpen bij het
verwerken van oorlogstrauma's.
Ondanks de pijn die al 46 jaar
schuurt en ondanks alle afspraken
en interviews, lacht ze. Helemaal
als het over haar kleinzoon gaat.
Kalei heet de kleine. „In het He
breeuws betekent dat Stem van
God", legt de in 1992 naar Canada
gevluchte Vietnamese uit. „Hij is
nu 17 maanden. Zo'n heerlijk kind.
Ik ben zo blij met de blijdschap.
Kal-El is ook de naam van Super
man. Deze grootmoeder verwent
haar kleinkind dus met allemaal
Superman-speeltjes. Schaterend:
„Ik wou dat ik eerst een kleinkind
had gehad in plaats van kind."
De wereldwijd bekroonde foto van
AP-fotograaf Nick Ut heeft ze al
duizenden keren toegelicht. En nu
weer, ook al doet dat elke keer pijn.
Maar als goodwillambassadeur
van de VN-organisatie Unesco en
als uithangbord van haar eigen
stichting die medische en geeste
lijke bijstand verleent aan oorlogs
slachtoffertjes, moet het er altijd
over gaan.
Ze ziet zichzelf als ze de televisie
aanzet en gruwelbeelden ziet van
kinderen in Syrië, zegt ze. Ze
denkt aan haar jeugd als Afri
kaanse kinderen verdrinken in de
Middellandse Zee. Drie keer pro
beerde ze eind jaren 70 als boot
vluchteling te ontsnappen uit het
communistische Vietnam.
„Als ik al die ellende zie, relateer
ik dat aan mezelf. Die kinderen
herinneren mij eraan dat ik ook zo
was. Ik begrijp hun pijn. Weet wat
ze nodig hebben. Ik spreek veel
kinderen die door de oorlog zijn
getraumatiseerd. Als ze mij zien,
zien ze ook hoop in de toekomst.
Ik heb geleerd van mijn ervarin
gen. Die deel ik graag. Maar soms
ben ik moe. Ik heb nog steeds pijn.
Reizen en werken kunnen je uit
putten. Maar dan luister ik naar
een stem diep in mijn hart: niet
opgeven Kim. Er zijn veel kinde
ren die op de verkeerde tijd op de
verkeerde plaats waren, die heb
ben je nodig. Ik heb geleerd dat ik
ze kan helpen. Ik hou van die kin
deren en dat geeft veel voldoe
ning."
De Amerikanen legden destijds
gruwelijke bomtapijten over Viet
nam. Maar de bom die de jonge
Kim ernstig verbrandde, werd
destijds afgeworpen door een
Zuid-Vietnamees vliegtuig. Ze
werd besprenkeld met napalm.
Het plakkerige spul verspreidde
zich over haar lichaam toen ze de
vlammen met haar handen wilde
doven. Uiteindelijk verloor ze haar
bewustzijn toen iemand water
over haar goot. Dat leidde tot een
chemische reactie en ontbranding.
Toen ze bewusteloos raakte,
voelde tenminste even geen pijn,
zegt ze.
„Ik heb de Amerikaanse coördina
tor van het bombardement ont
moet. Maar nooit de Vietnamese
piloot. Ik bid elke dag voor hem.
Hoop dat hij nog leeft en dat ik
hem ooit mag ontmoeten. Ik zou
hem willen vergeven en hem een
big bug willen geven. Maar het is
moeilijk voor hem om naar voren
te komen. Mijn foto is zo beroemd.
Misschien is hij bang."
Haar ernst duurt maar even,
want dan verschijnt weer die
brede lach. Een lach die ze koestert
omdat die haar door de dagelijkse
pijn helpt. „Ik wil graag vrolijk en
vreedzaam leven. Ik kan nu een
keuze maken. Destijds niet. Nu
maak ik die keuze heel bewust. Ik
wil lachen. Het helpt me in het he-
lingsproces. Ik heb te veel trauma's
en nachtmerries gehad."
ONTMOETING
vrijdag 18 mei 2018
GO
Haar leven van vuur naar vred
Kim Phuc tijdens de presentatie van de Nederlandse vertaling van haar boek in Amsterdam, foto robin van lonkhuijsen
Napalmmeisje Kim Phuc
geeft oorlogskinderen hoop
Bob van Huët
Amsterdam
Voor Kees van Loon
(65), docent aan de
christelijke Hogeschool
Viaa in Zwolle is het
een bijzondere ont
moeting. Op uitnodi
ging van War Child is
hij in Amsterdam. Na
de officiële presentatie
wordt hij voorgesteld
aan Kim Phuc. Twintig
jaar geleden maakte
pabo-docent een les
programma over de be
roemde foto, waarover
hij op verschillende ba
sisscholen vertelde.
Als Kim Phuc hiervan
hoort, vliegt ze hem in
de armen. „Leraren zijn
zo belangrijk geweest in
mijn leven. Ik dank u
voor de lessen."
Van Loon: „Ik heb haar
door de jaren heen ge
volgd. Ik zag in 1979 een
documentaire over haar,
Kim's Story: The Road
from Vietnam. Daarin
vertelt ze haar hele ver
haal. Wat mij opvalt, is
dat ze geen politieke
uitspraken doet. Ze
heeft lang contact
gehad met de premier
van Vietnam. Die ge
bruikte haar voor propa
ganda voor het commu
nistische regime, en be
schouwde haar als zijn
dochter. Ze doet daar
weinig uitspraken over.
Ze houdt het positief, al
noemt ze Canada wel
nadrukkelijk het land
van de vrijheid."
Kijk op onze site bij /video
Kees van Loon
ontmoet de
vrouw die hij
bewondert.
