IU,
12
EMIGRATIE NIEUW LEVEN IN ISRAËL
Op de vlucht voor antisemitisme, verhuisde een
Rotterdams brandweergezin recent met drie kleine kinderen
naar een Israëlische kibboets, pal naast de Gazastrook. Nu is
daar de hel losgebroken. „Ze stuurden molotovcocktails."
\3E
'Dood aan
de Joden'
klonk in
Den Haag.
Toen was
het tijd om
te gaan
ij de ingang van kib
boets Nahal Oz
loopt een groepje
Israëlische soldaten
i in olijfgroene uni
forms, M-i6's aan de
schouderband. Bo
ven hen, hoog en onzichtbaar in de
lucht, klinkt het gezoem van drones
die de bewegingen in de Gazastrook
in de gaten houden. Daar - slechts
8oo meter verderop - zijn doorlo
pend gewelddadige confrontaties
tussen Palestijnse demonstranten en
het Israëlische leger, de IDF. In vijf
weken tijd vielen tientallen doden en
honderden gewonden door kogels en
traangas van Israëlische scherpschut
ters.
Eind maart vertrokken Raymond
(40) en Mirjam (37), die niet met hun
achternaam in de krant willen, met
hun kinderen Nathan (8), Samuel (7)
en Ariella (2) uit Rotterdam-Zuid. De
hele huisraad ging in een zeecontai
ner. Nu wonen ze in een een vrij
staande, gelijkvloerse bungalow met
veranda tussen de koeien, bananen
en avocado's in de Negev-woestijn,
met uitzicht op de Gazastrook. Aan
de buitenmuur hangt de blauwwitte
Israëlische vlag.
De afgelopen dagen waren heftig
voor het gezin. De demonstranten in
Gaza stuurden vliegers met bran-
dende molotovcocktails naar Nahal
Oz en andere grensplaatsen. Een veld
bij het zwembad vatte vlam. Het ge
vaar was zo groot dat het risico om te
wachten op de al overbelaste officiële
brandweer niet kon worden geno
men. „Natuurlijk. Met onze ervaring
bij de brandweer moesten we wel",
lacht Mirjam. De brand werd geblust.
Het is nu weer wat rustiger aan de
grens. „Het was best heftig."
Koeien
Raymond - een pezige, bedachtzame
man - rookt een sigaret, terwijl hij
naar zijn voetballende zoontjes kijkt.
Het is namiddag en hij heeft vrij. De
wekker ging al om drie uur 's och
tends af; 450 koeien moesten gemol
ken worden. Toen ze aankwamen in
de kibboets kon hij direct in de stal
len werken. „Het zijn lange dagen, 12
uur per shift. Als ik na anderhalf uur
melken op zijn Nederlands zeg: even
lekker een bakkie doen, kijkt mijn
baas me raar aan. Pauze kennen die
Israëliërs niet."
Het is wat je noemt een carrière
switch. Zestien jaar lang was Ray
mond wachtcommandant en red
dingsduiker op verschillende Rotter
damse brandweerkazernes. Op het
werk leerde hij Mirjam kennen, een
brandweervrouw. Ze zijn loods. Mir
jam draagt een halsketting met een
davidsster, op Raymonds linkerarm
staat in Hebreeuwse let
ters de naam van zijn
oudste zoon getatoeëerd.
Het idee om naar Israël
te vertrekken kregen ze
vier jaar geleden. „Wij
woonden in een arme
Rotterdamse wijk met
veel mensen met een al
lochtone achtergrond. In
2014 kwamen we terug
van een vakantie in Israël
en onze jongens wilden
een Israël-shirt aan naar
school. Dan moet je dus
aan een 5-jarige uitleggen:
doe maar even niet, dat
vinden je klasgenootjes
niet leuk."
Dat was het eerste signaal. De
knoop werd doorgehakt tijdens de
Gazaoorlog in de zomer van dat
zelfde jaar. Raymond kan er nog boos
om worden. „In Den Haag waren
heftige protesten tegen Israël. IS-
vlaggen erbij, alles. Op televisie zei
den Nederlandse politieagenten dat
ze niet begrepen wat de demon
stranten riepen, terwijl sommigen
van die agenten Arabisch spraken. Ie
dereen wist wat ze riepen. Dood aan
de Joden! Puur antisemitisme. Toen
vonden we het wel tijd om te gaan."
Terwijl hun zoons aan het klimrek
op de speelplaats hangen, kuieren
Raymond en Mirjam door de kib
boets. In Nahal Oz wonen 150 kinde
ren, op een bevolking van 450. Ieder
een kent elkaar, de deur gaat nooit op
slot. Toen de koelkast kapotging, kre
gen ze een oude van de buren. Ie
mand anders bood een auto aan, gra
tis af te halen. Voorlopig leven ze van
Raymonds salaris op de boerderij en
de royale uitkering die Israël aan
nieuwe, Joodse immigranten betaalt.
„Ik wil ook op de kibboets gaan wer
ken maar begin eerst met He
breeuwse les", zegt Mir
jam. „In Rotterdam zaten
de kinderen vaak binnen
op de PlayStation. Hier
hangen ze continu in de
bomen. Er is altijd wel
iemand die oplet. Die ge
meenschapszin, dat bui
tenleven wilden we."
In de verte klinken
bouwgeluiden. Het leger
graaft een ondergrondse
barrière tegen tunnels
die strijders uit Gaza
kunnen gebruiken om
Nahal Oz te infiltreren.
In het dorp zijn perma
nent twintig soldaten
gestationeerd. „We voelen ons veilig,
juist omdat het hier zo zwaar be
waakt is", zegt Raymond. „Hier weet
ik dat de mensen die achter het hek
in Gaza wonen niet blij zijn met me.
Maar alles aan deze kant van de grens
steunt ons. In Nederland heb ik zo
mijn twijfels wie op het moment su
prème aan onze zijde staat."
Mirjam zwijgt even en kijkt naar
de grond. „Ik hoorde laatst een ver
haal over Gazaanse jongens die over
het hek waren geklommen en gear
resteerd wilden worden. Ze wilden
niemand hier iets aandoen. Blijkbaar
is de gevangenis in Israël beter dan
het leven daar. Dat vind ik heel erg."
donderdag 17 mei 2018
GO
Het gezin wandelt langs het hek dat
hun scheidt van de Gazastrook, waar
momenteel heftig wordt gevochten.
In Gaza weet ik tenminste
zeker wie me niet mag'
Jan Franke
Nahal Oz
Raymond en Mirjam
met hun kinderen Na
than (8), Samuel (7)
en Ariella (2) bij de
koeienstallen in de
kibboets, foto'sdavesinai
Kijk op de site
bij /video
Het leven van
het Rotterdamse
gezin bij de
Gazastrook.
—Raymond
