Allemaal door die veertig jaar..."
Na vier decennia Iwkcn, brekken en an-
goan nam Normaal in 2015 afscheid. In
een dampend Gelredome huilden kerels
op klompen alsof er een familielid was
overleden. „Ik wilde voor hen, maar ook
voor mijzelf, per se die veertig volmaken.
Ik heb mijn gezondheid ermee vernield.
Na dat laatste optreden kon ik nog maar
op één manier uit bed stappen: op mijn
buik rollen, been buitenboord, dan het
andere en dan mezelf opdrukken."
Van het afscheidsconcert ging het naar
een revalidatiekliniek. Hij verbleef er
maandenlang, alleen in het weekeinde
was hij thuis. „Ik bleek nog 45 procent
longcapaciteit te hebben. Na Normaal
heb ik nog eenmaal opgetreden, met de
Pensionado's. Een hobbybandje, met
vrienden." Jolink speelde zittend en toen
hij opstond om een ovatie te ontvangen,
viel hij. „Mijn laatste optreden. Dit moet
ik niet meer doen, wist ik."
Ik vraag of hij het zeker weet, het is niet
de eerste keer dat Jolink zegt te stoppen.
„Zeker! Ik dacht: dan maar schilderen. Ik
heb een atelier, met licht op het noorden.
Maar ik heb nog geen vierkante centime
ter aangebracht."
Jolink was lusteloos. „Een wonder
middel gaf mij weer power. Me-po-li-zu-
mab! Via injecties. Zalig. Ik kreeg ineens
weer ideeën voor nieuwe nummers." En
zo komt er deze zomer een comeback,
met een nieuwe soloplaat. „Bernard Jolink,
post-Normaal. Dus kom niet meer om
Oerend hard vragen. Das war einmal. En
ik treed dus niet meer op. Goed, bij de
onthulling van het standbeeld spelen
we met de drie overgebleven leden van
Normaal een paar nummers. Eenmalig!"
TWEE MAANDEN EERDER,
EERSTEGESPREK
Als ik Jolink benader voor een interview,
is hij enthousiast. Hij wil best vooruit
blikken op zijn solo-album en terug
kijken op zijn leven. Als bijvangst hoopt
hij zijn lompe zuipimago te nuanceren.
Zijn starre kant kent iedereen. Zo had
hij grote bonje met managers en gooide
hij twee gitaristen uit Normaal. Op de
kunstacademie was hij volgens klasgeno
ten juist een ontzettend zijig kereltje.
In zijn leven vochten het zachtaardige
jongetje en de harde frontman om voor
rang. Toen Normaal volop draaide, leefde
Jolink vooral rücksichtslos. Na een de
pressie kwam het zachte mannetje weer
vaker tevoorschijn.
Bernard van Geuns was vroeger samen
met zijn zwager bevriend met Jolink.
„Mijn zwager", zegt Van Geuns, „is on
langs overleden en de langste en gevoe
ligste brief kwam van Bennie. In een
woord: klasse! Dat is óók Jolink."
Jolink wordt verlegen als hij het hoort.
„Ach, mijn imago blijft dat van de
schreeuwlelijk. De gek, die jarenlang
dronken op tv is geweest. Dat kwam door
het verplicht playbacken. Vonden wij
verschrikkelijk, dus dronken we uit pro
test. Bij de opnames zag je dat. Maar als ik
altijd dronken was geweest, had ik nooit
wedstrijden kunnen crossen of de mara
thon van New York kunnen lopen. Nuan
ceren? Imago is een zevenkoppige draak.
Als je er een kop afhouwt, groeien er
twee terug."
„Ik heb in 1980 drie weken lang coke ge
snoven. Ik houd van alcohol en als je coke
snuift, ben je in één klap nuchter. Waar
door je nog meer drinkt. Als je dan een
kater hebt, zit er maar één ding op:
opnieuw snuiven. Voordat ik verslaafd
raakte, had ik in de gaten: coke is zelf
moord. En ook aan drank ben ik nooit
echt verslaafd geweest. Ik kon een paar
maanden in het jaar niets drinken, dat
kunnen alcoholisten niet."
Fotograaf Ronald Hissink zegt dat
dat klopt. Hij heeft jou betrapt.
Je stond bij een podiumtrappetje
halveliterflessen bier te legen
om ze te vullen met sportdrank.
„Dat is waar. Sportdrank drink je makke
lijker bij optredens, maar daar zeg je geen
proost mee. Dus 't ging in bierflessen.
Pragmatisme. We kregen een percentage
van de drankomzet. Het was ook in ons
belang dat er omzet was."
Weinig rockers blijven tijdens zo'n
lange carrière vrij van een verslaving.
101 zaterdag 5 mei 2018
WG
