Interview
F,en interview met Bennie Jolink (71) geeft vuurwerk. Zeker als er
wordt gesproken over de ruzies in Normaal, zijn depressies en
zijn keuze over al dan niet uit het leven stappen. Die optie kies
je niet. Dat is het juist! Je hebt geen controle over je gedachten
Op Hemelvaartsdag krijgt de grijze rocker een standbeeld.
-1 ennie Jolink is boos. Zijn mail liegt er niet
om. 'Ik neem geen letter terug. Maar dit
was eigenlijk de meest pure vorm van
riooljournalistiek, zo hard mogelijk in de
stront roeren in de hoop dat het erg gaat
stinken'.
Het is niet te rijmen met ons afscheid.
Zwaaiden en lachten we niet naar elkaar?
Ik antwoord dat ik een kritisch vraag
gesprek wilde en wellicht ben doorge
schoten in Sven Kockelmann-achtige
ondervragingen. Jolink ontdooit al rap.
'Oké, dat van die stront en riooljournalis
tiek neem ik terug, het is waarschijnlijk
overtrokken en typerend voor mijn soms
nog altijd wat roekeloze taalgebruik'.
Later wordt me duidelijk dat dit Bennie
Jolink is: zo scherp als een mes, dan weer
zo zacht als een jongetje. Iets met stellig
heid zeggen, om er naderhand op terug
te komen.
Een kwartier later, weer mail: 'Zullen
we nogmaals afspreken? Licht ik dingen
toe, eten we bij de Gouden Karper. Ik
betaal'.
TWEEDE GESPREK
Het betreft zijn favoriete Hummelose
tent, met bordeauxrode vloerbedekking
en kastanjebruine bar. Als de gevoelige
kwesties - ruzies, depressies en het
thema zelfmoord - uit het eerste gesprek
zijn geëvalueerd, schiet Jolink in een bul
derende lach. Het café geniet mee. Ik ver
tel hem hoe mijn chef vroeg alvast een
necrologie te schrijven. Die Jolink leefde
nog wel, maar zou binnenkort vast dood
gaan, en dan had de krant zijn levens
verhaal al scherp. „Humor. Door mijn
astma ging het echt beroerd. Dat had die
chef goed gezien." Zijn ademhaling ging
zo hard achteruit, dat lopen passé leek.
„Scootmobiel, twee slangetjes in mijn
neus; dat leek de toekomst.
magazine 9
'ER ZIJN
NOG MAAR
TWEE
VIJANDEN'
Tekst ANDRÉ VALKEMAN Foto's MAARTEN CORBIJN
WG