Toedeledoki
Egbert Jan
Egbert Jan denkt terug aan de eerste afspraakjes
met de vrouw die zijn echtgenote zou worden.
Die glimlach!
Ze zou de moeder van mijn kin
deren worden, maar toen ze die
warme dag in juni 1989 de lera-
renkamer binnenliep, sjouwend
met een reservoir vol koffie, zag ik alleen
een prettig ogende vrouw. Schaars ge
kleed. Ze wierp een vaag groetende lach
de volle ruimte in. „Zo!" zei iemand
naast me.
Ja, dat was nou de nieuwe uitbater van
de schoolkantine.
Achter de balie was een ruimte waar
ze in de pauzes tegen een tafel leunde;
dan hield ze toezicht op leerlingen die
het baliewerk deden. Ze glimlachte per
manent. Elke dag zat ik daar even.
„Al die relatieproblemen waarover je
hoort", zei ze. „Ik heb niks te klagen.
Twaalf jaar getrouwd."
Een jaar later scheidde ze.
Toen kwam ik weer wat vaker achter
de kantinebalie.
Bij de eerste date zei ze drie keer 'van
hier tot Tokyo'.
Ze zei ook dat mensen op verjaardagen
bij haar thuis soms te lang bleven han
gen. Dan liep ze naar boven, trok een py
jama aan en ging beneden in de
deuropening staan. 'Ik weet niet wat jul
lie van plan zijn, maar ik ga naar bed.
Toedeledoki.'
Imponeergedrag, maar er was nauwe
lijks een poging te bedenken die minder
kans van slagen had. Juist dat vond ik ge
weldig. En die glimlach. Al die uitdruk
kingen die ik nooit zou gebruiken.
Het is half 4, nog aardedonker. Ik ben
gespannen, er moet een tekst af vóór 9
uur. De stille uren.
Net als ik op de bank zit met de laptop:
bonk. Dreun. Zoon staat op van z'n bed,
stommelt naar beneden.
Nu 23 jaar, baardig, de spieren barsten
uit z'n T-shirt. Zorgelijk gezicht. Hij pakt
een glas water en komt erbij zitten.
Vroeger had je Zo vader zo zoon. Een
tv-panel moest raden: wie is het kind
van de kandidaat? Stel dat Yann met z'n
moeder had meegedaan, het panel had
geen kans gemaakt.
„Ik wil niet, pap."
Ik hoef niet te vragen wat hij bedoelt.
„Je ziet ertegenop. Dat gaat over."
Morgen vertrekt hij met z'n vriendin
voor een jaar op wereldreis.
„Heb je afscheid genomen van
mama?"
Geen antwoord.
Hij legt z'n hoofd op m'n schouder,
zo'n gebaar dat ik nooit bij hem zou
moeten maken, want dan loopt hij weg.
Mijn ex en ik verschilden in tempera
ment, opleiding, milieu, aanleg, inte
resse. Voor de kinderen die eruit
voortkwamen golden we als een onver
brekelijke eenheid.
De glimlach was er niet meer.
Tot het laatst hoopte ik dat het niet
waar was. Op een avond stelde ik voor
dat ze zou blijven tot de kinderen het
huis uit waren.
Haar zwijgen klonk als 'toedeledoki'. 41
E Reageren?
magazine@persgroep.nl
Egbert Jan Riethof
(64) is journalist. Hij
heeft een dochter (25)
en een zoon (23).
Egbert Jan woont
in z'n eentje in een huis
met drie verdiepingen.
61 zaterdag 5 mei 2018
