'Wat ik er vooral heb
geleerd, is hoe je zin
geeft aan je leven'
13
Alles is
straks
anders,
behalve
wijzelf. Wij
veranderen
niet
Er ontstonden
in die bizarre
situatie heel
bijzondere
vriendschappen
Maar afscheid nemen is moeilijk.
Voor de medewerkers én voor de pa
tiënten. „Net kwamen er nog enkele
patiënten weer naar boven, naar onze
afdeling, na hun bezoek aan de poli
kliniek. Ze wilden toch nog een laat
ste blik werpen op de plek waar ze
zoveel hebben beleefd", vertelt Vrij
hof.
Zij vindt het 'jammer' dat de naam
Daniël den Hoed nu helemaal ver
dwijnt. 'Erg' zegt haar collega Spelt
hierover. „Ik vind het erg dat de
naam verdwijnt en de erfenis die
daarbij hoort. Met de sluiting houdt
er echt iets op te bestaan."
Discussie
Eerder was er al veel discussie over
de naam. Sinds november 2013 valt
alle oncologische zorg, behandeling,
onderwijs en onderzoek van de Da
niël den Hoedkliniek en het voorma
lige Academisch Ziekenhuis Rotter
dam (AZR) immers al samen onder
de naam Erasmus MC Kanker Insti
tuut.
„De naamsbekendheid van de Da
niël den Hoedkliniek viel zeker inter
nationaal tegen. Erasmus MC is wel
een naam die bekend is ver over de
grenzen", legt arts en medisch coör
dinator Astrid Oosten nog eens uit.
Maar zolang de 'locatie Daniël' nog
open was, leefde ook de Daniël den
Hoedkliniek voort. Met de verhui
zing verdwijnt de naam en de groot
ste angst is dat met de verhuizing ook
het 'Danielgevoel' verdwijnt. „Dit is
een zorg die al jaren leeft", legt Oos
ten uit. „Daarom hebben we onder
zocht: Wat is dat gevoel? Wat willen
we behouden? We zijn nu een klein
ziekenhuis, ingebed in het grote
Erasmus MC. De lijnen zijn kort, ie
dereen kent iedereen. Omdat het een
oncologisch centrum is, komen pa
tiënten hier soms jarenlang. Daar
hebben de medewerkers voor geko
zen. De artsen, de verpleegkundigen,
maar ook de schoonmakers zien
steeds dezelfde gezichten. De angst is
nu dat we opgeslokt zullen worden.
Maar daar zijn we zelfbij. Er blijft
een vast team, waardoor de patiënten
de vaste gezichten zien."
Daar gelooft verpleegkundige Spelt
ook in. „Ik heb het gevoel dat ik aan
een nieuwe baan begin bij een ander
ziekenhuis. Alles is straks anders, be
halve wijzelf. Wij veranderen niet.
De geborgenheid die we bieden, de
persoonlijke aandacht, die wil ik ook
in het nieuwe gebouw blijven ge
ven."
Vrijdag 18 mei is de grote verhui
zing. Maximaal negentig patiënten
gaan met de ambulance of vrachtwa
gen naar het Rotterdamse centrum.
Het pand wordt direct daarna afge
grendeld.
De deelnemers aan de Roparun
zullen een paar dagen later niet meer
door patiënten worden aangemoe
digd, maar er is nog wel een feestje
door het Familiehuis dat pas jaren la
ter verhuist. Op zaterdag 26 mei gaat
dan echt het licht uit aan de Groene
Hilledijk, na een laatste afscheids
feestje.
De herinneringen van lezers aan
de Daniël den Hoedkliniek op
Rotterdam-Zuid zijn doorspekt
met opsommingen van chemo's,
bestralingen, amputaties en na
men van ingewikkelde aandoe
ningen. Maar de boventoon voe
ren herinneringen aan de bijzon
dere sfeer. In de Daniël den Hoed
kliniek gingen de gesprekken over
wezenlijke zaken. Wie er hersteld
weer vandaan ging, nam niet al
leen zijn gezondheid mee, maar
vaak ook een andere levensinstel
ling.
„Vooral op afdeling B2 verbleven
nogal wat jongeren. Leeftijdsge
noten, die het einde van hun le
ven zagen naderen. Dat maakte
destijds nogal indruk op mij. Ik
identificeerde mij sterk met die
patiënten - zozeer zelfs, dat ik mij
zelf ging inbeelden dat ik zelf kan
ker had en daarvoor naar de dok
ter ging."
„Wat ik er vooral geleerd heb, is
hoe je zin geeft aan je leven. Ik
herinner me die zaal met vier pa
tiënten, waarvan er één nog uit
zijn bed kon komen. Als een van
de anderen dorst had, reikte hij
hen het glas aan. Voor hem was
het ontzettend belangrijk dat hij
dat nog kon doen, dat hij nog iets
kon betekenen voor een ander. Er
ontstonden in die bizarre situatie
heel bijzondere vriendschappen.
De gesprekken gingen over we
zenlijke zaken - alle franje valt
weg, iedereen focust op waar het
werkelijk om draait in de wereld.
En dat is voor veel mensen dan: er
zijn voor de ander. Juist ook in die
fase. Het heeft mij gemotiveerd
daarna in de psychiatrie te gaan
werken. Ook later bij het lesgeven
- onder meer als docent Ethiek
aan de HZ - heb ik veel gehad aan
mijn ervaringen daar."
„In 2014 stelde de oncoloog van
het ADRZ in Goes vast dat mijn
vrouw darm- en leverkanker had.
Hij zei: 'U moet geopereerd wor
den, maar dat kan niet in Zeeland.
U moet naar de Daniël den Hoed
kliniek'. Ik wist dat het een van de
beste kankercentra is. En toch
schrik je, want zodra die naam
valt, weet je: het is goed mis. De
kennismaking was heel goed. Ze
zijn professioneel én warm.
Vooral met het familiehuis was ik
heel blij. Bij de eerste ingreep heb
ik zeker twee weken daar gelo
geerd, later nog ruim een maand.
Dat was echt heel fijn, dat ik toen
niet op en neer hoefde vanuit Zee
land. Het was een lichtpuntje in
een ellendige tijd."
„De eerste keer chemo was in
1999. In 2002 en 2004 kwam het
terug. Alledrie de jaren lag ik de
halve zomer in de Daniël voor
chemo en operaties. Vaak met ou
dere mensen om me heen, waar
van er veel slecht aan toe waren. Ik
heb meegemaakt dat de man naast
me, die werd weggebracht voor
een operatie, binnen het uur weer
terug was. Niet meer te redden.
Het personeel legde hem direct
apart, zodat de familie daarover
kon rouwen. Heel invoelend. Ook
als ik chemo had gehad, merkte ik
dat. Dan legden ze me alleen of op
een kamer met een jonger ie
mand, wat fijner was."
„Ik ben daar verschillende keren
opgenomen met een reeks klach
ten, na een stamceltransplantatie
in 2009. Voor mij is dit een heel
speciaal ziekenhuis. Klein, maar
ontzettend goed en betrokken bij
de patiënten. Die mensen hebben
mijn leven gered. Jammer dat het
gaat sluiten, het is maar afwach
ten wat het wordt in de centrum
locatie. Ik hoop dat de betrokken
heid daar even groot is."
zaterdag 5 mei 2018
GO
Annie Spelt en haar
collega's zien dat het
pand aan de Groene
Hilledijk verouderd is.
FOTO'S SANNE DONDERS
-Annie Spelt
Ondine van der Vleuten
Jan Zwemer (66) uit Nieuw- en
Sint Joosland werkte als 24-ja-
rige leerling-verpleegkundige
in de Rotterdamse kliniek.
Eric den Butter uit Goes ver
loor begin 2016 zijn vrouw aan
kanker.
Albert Gunst uit Wemeldinge is
nu 37. Op zijn 18e werd hij voor
teelbalkanker behandeld in de
Daniël.
-Jan Zwemer
Wies Martens (70) uit Hulst
kwam in 1998 voor het eerst in
de kliniek. Hij heeft leukemie.
De RoPaRun kwam langs de Daniël den Hoed op Zuid.
