enorm gedoe was met al die kinderen
die door dat huis liepen om alle spullen
te verzamelen. Alle matrassen werden
op een handkar gestapeld, en daaronder
lag die Harley Davidson. Ik moest de
volle handkar trekken en werd inderdaad
aangehouden. De Duitsers tilden de
bedden op, en ik dacht: nu ben ik weg,
nu word ik, Jodin, op het allerlaatst tóch
nog ontmaskerd. Gelukkig vonden ze
de motor niet."
1946
Freds oudere broer Ben en Margreets
zusje Chel behoren tot de kleine groep
Nederlandse overlevenden van vernieti
gingskamp Auschwitz.
Fred gaat een jaar na de oorlog in mili
taire dienst. Margreet werkt inmiddels
als verpleegster in een ziekenhuis in
Dordrecht. Fred zoekt haar op.
Fred: „We waren allebei in uniform
toen we elkaar terugzagen. Op het plein
voor het ziekenhuis kusten we elkaar."
Margreet: „De volgende ochtend werd
ik op het matje geroepen bij de directrice:
'Zuster Olman, je hebt een soldaat staan
zoenen, daar kan ik je voor ontslaan'.
Toen ik haar uitlegde dat we vrienden
van vroeger waren en allebei onderge
doken hadden gezeten, kreeg dat strenge
mens tranen in haar ogen."
In 1948 trouwt Margreet, drie jaar later
trouwt ook Fred. Ze stichten beiden een
gezin.
Door de jaren heen zien ze elkaar soms,
zoals op de verjaardag van Ben, die in
Dordrecht woont. Hoewel Ben inmiddels
is gescheiden van Chel - zij emigreert
naar Brazilië - blijft hij zijn vroegere
schoonzus Margreet graag als familie
beschouwen.
Margreet: „Ik vond het altijd speciaal
om Fred te zien, bij elke ontmoeting
sprong er weer een vonkje over."
Fred: „Er was iéts, dat was duidelijk."
2017
Beide huwelijkspartners zijn overleden,
en het contact tussen Fred en Margreet
wordt inniger. Sinds kort vormen ze een
stel. Ze vieren samen vakantie - liefst
cruisen ze - en ze slapen bij elkaar. Fred
heeft een appartement in Amsterdam,
Margreet in Zwijndrecht, beiden wonen
zelfstandig. Na een driedaags bezoekje
omhelzen ze elkaar stevig bij het afscheid.
Fred: „Ik noem het gewenste intimiteit,
maar we houden het bij een latrelatie; we
gaan niet hokken."
„We voelen ons vrij en blijven ons
eigen leven leiden", zegt Margreet. Dat
houdt de spanning in de relatie.
Fred: „We willen elkaar zo vaak moge
lijk zien. Veel jaren hebben we niet
meer." 41
magazine 35
Dit stuk is geschreven door Edith
Andriesse. Zij is de dochter van Fred.
WG
