bomgordel rondloop. Ook omdat ik niet ge
opereerd wil worden als ik lekker aan het
werk ben. Nu zit ik nog in een kankerflow.
Dus ja, beste chirurgen, doen jullie mij maar
snel een paar nieuwe borsten. Liefst een
cupmaat groter.
Tot snel weer!
Danielle
Lieve Danielle,
Mijn moeder vertelde eens hoe fijn de
levensjaren tussen 40 en 50 zijn. Je
lichaam is nog sterk. Je hebt de rust van
ervaring in leven en werken. Het is de tijd
om te oogsten. Hier niet. Eerst knipte de
ziekte de veertiger uit mij weg. De medi
catie heeft mij gered. Daarvoor moest
wel de fitte vijftiger in mij worden over
geslagen. Nu leef ik in het zwart van de
nacht. In rouw om de gemiste oogst.
'Slaap je wel goed?' vraagt mijn moeder
de laatste tijd bezorgd. Kinderen moeten
goed slapen. 'Ik word alleen wakker van
de twee uiltjes', zeg ik dan altijd. Elke
nacht luister ik hoe man en vrouw in de
nacht naar elkaar roepen. Steeds landt
één uiltje recht boven ons slaapkamer
raam. Het mannetje, voel ik. In het zwart
schreeuwt hij totdat het licht wordt. Als
het maar weer licht wordt. Als het in
godsnaam straks maar weer licht wordt.
In rouw,
Bart
Lieve Bart,
Je brief grijpt me naar de keel. Ik begrijp je
pijn zo goed! Beter worden is ook afscheid
nemen. En afscheid nemen doet pijn. Vind
je het niet vreemd dat er zo weinig aan
dacht voor dit aspect van ziek zijn is? Bij de
mislukte oogst van een boer kunnen we
ons veel voorstellen, maar de gemiste
oogst van een mensenleven? Ik bagatelli
seer je rouw niet, Bart Ik probeer je een
breder perspectief te bieden. Heeft niet ie
dereen weieens met een gemiste oogst te
maken gehad: de dood van een geliefde,
een verbroken huwelijk, baanverlies? Een
mislukte levensoogst heeft vast meer im
pact dan een mislukte jaaroogst - al durf ik
dat niet met zekerheid te stellen - maar in
de kern is het onderliggende gevoel niet
anders: de angst dat het nooit meer licht
wordt. Zo'n onverwacht levenspad biedt
ook kansen. Eerder sprak je de hoop uit
dat onze groeipijn ons 'wijzer en beter' kon
maken 'op een manier die geen dokter, spi
ritueel begeleider of coach kan bereiken'.
Geloof je dat nog steeds?
Veel kracht en een omhelzing,
Danielle
Lieve Danielle,
Op de redactie zien ze een kasplantje.
Collega's proberen een warme zonnige
kas te zijn. Als ik te lang niet beweeg,
komt er altijd iemand naar me toe. Zal ik
wat water voor je halen? Zelf zie ik dit:
Een hoogbejaarde man loopt voortdu
rend met mij mee. Als het hem te veel
wordt, laat hij zich langzaam in mijn li
chaam zakken. Onontkoombaar neemt
hij mij over. Eerst de benen. Daarna al
even slap mijn armen. Mijn vingers en
door de pillen vergroeide tenen steken
en tintelen, mijn hoofd wordt traag. Ik
probeer me te herinneren aan welke kap
stok ik eerder mijn jas hing. Beschaamd
kijk ik om me heen. Had ik wel een jas
mee? Ik ga maar weer eens, zeg ik tegen
de zee van ruisend redactiegeluid. Houd
ik mezelf voor de gek, Danielle? Ik heb
volgens de artsen een 'bijna normale le
vensverwachting'. Daarmee bedoelen
ze dat ik nog ouder ga worden dan ik me
nu al voel. Ze bedoelen er niet mee dat
ik nog bijna zoveel van het leven mag
verwachten als gezonde mensen.
In omarming,
Bart
Lieve Bart,
Ik weet dat het geen gangbaar gespreks
onderwerp is: de mooie kant van kanker. En
toch zal ik mijn leven lang die dubbelheid
blijven voelen over K. Het gemak waarmee
mensen hun liefde uitten tijdens mijn ziek
bed - en andersom - heeft mij zeer geraakt.
Het is een ervaring die ik niet had willen
missen. Nu ik zelf met één been in het nor
male leven sta, voel ik heimwee naar het
ziekenbestaan. ik mis de eerlijke gesprek
ken met mijn vader aan het ziekenhuisbed.
De voetmassages van mijn stiefmoeder. De
dagelijkse appjes van de collega die vrien
din werd. Ik mis mezelf. Zo goed als ik mijn
gevoel kon uiten terwijl ik aan het infuus
lag, zo hard scherm ik het nu weer af. Het
gewone leven is een stuk ingewikkelder
dan het ziekenhuisbestaan.
Veel liefs,
Danielle 41
221 zaterdag 28 april 2018
WG
