14
Authentiek, eigenzinnig en licht hysterisch.
Ontwerper Bas Kosters (40) heeft het Cultuurfonds
Mode Stipendium 2018 ontvangen en treedt daarmee
in de voetsporen van Jan Taminiau en Ronald van der
Kemp. Jk moest huilen toen ik het hoorde."
De studio van Bas Kosters in het
Amsterdamse World Fashion
Centre oogt als een kruising
tussen De Efteling en een uit zijn
krachten gegroeid poppenhuis.
Roze Barbapapa's, Calimero's en
kleurige Pampers-verpakkingen
staan tussen zijn laatste collectie: jur
ken als dozen, blauw-gele werkki-
mono's en wandtapijten gemaakt
van overalls en gerecyclede jeans.
Zijn eigen outfit blijkt nog bonter.
Kosters - mintgroen haar - gaat van
daag gekleed in een neon oranje
T-shirt van eigen hand met opdruk
van rokende varkens, een ouderwets
gestreepte pyjamabroek en Spaanse
laarzen met hoge hak. Prominent in
zijn gezicht een neusring en vier
piercings. Hij oogst daarmee opmer
kingen en soms afkeurende blikken,
weet zijn assistente. Zelf merkt hij
dat niet meer, meldt de ontwerper,
die ook bekend is van zijn Zeeman
ondergoed en Wehkamp-dekbedden
Kracht
Kosters: „Ik ben als een cartoon. Niet
om te provoceren. Maar dit ben ik. En
dat was met name vroeger - ik kom
uit Zutphen - lang niet even makke
lijk. Vooral niet toen ik ontdekte dat
ik homoseksueel was. Ik voelde me
onzeker, maar uiteindelijk heeft mijn
keuze om mijn eigen weg in te slaan
me kracht en creativiteit opgeleverd."
En juist die eigenzinnigheid - een
soort fashion-anarchisme - trof de
commissie van het Mode Stipendium
van het Prins Bernhard Cultuur
fonds. Uit het juryrapport van de
achtste editie: „Het werk van Bas
Kosters is al zestien jaar als een spie
gel van het moment en de cultuur
waarin we leven. Zijn mode is verwe
ven met de maatschappij en haar
waarden, met popcultuur, met beeld
vorming, met muziek, met kunst en
film en fotografie...en is derhalve
grensoverstijgend." Kosters kreeg het
stipendium (50.000 euro) en treedt
daarmee in de voetsporen van colle
ga's als Jan Taminiau, Ronald van der
Kemp en Iris van Herpen.
Bas Kosters over het moment
waarop hij hoorde dat hij het Mode
Stipendium op zijn curriculum vitae
mag zetten: „Dat was zo'n emotio
neel moment dat ik moest huilen.
Vanwege dat kwaliteitsstempel, de
bijzondere blijk van waardering en
tegelijkertijd de stimulans voor de
toekomst. Want het is bikkelen in de
modewereld. Ik ben een eenmans
zaak en werk veel met stagiairs en
freelancers. Het is soms flink puzze
len, ik kan niet zomaar een taxi ne
men, ga vaak op de fiets met vijf tas
sen aan mijn stuur naar de studio.
Ook verdien ik nog geld met het ge
ven van lezingen, mensen kunnen
Ik ben als een cartoon. Niet om te
provoceren. Maar dit ben ik
mij inhuren als illustrator of ik ont
werp een trouwjurk. Op die manier
kan ik mijn creatieve droom leven.
„Ik moest ook huilen omdat ik een
behoorlijk heftige tijd achter de rug
heb. Ik verloor in 2015 mijn vader en
het jaar daarop mijn moeder na een
ziekbed. Ik kom uit een heel kleine
familie, dus daarmee viel een groot
gat. Zeker omdat ik zo'n intieme
band met mijn ouders had. Ze volg
den mij waar ze konden. Kwamen
naar al mijn shows, waar ze uren te
vroeg al plaatsnamen op de eerste rij.
Dat gemis en verdriet voel ik. En af en
toe denk ik: ik wil ze bellen. Zij ne
men nog steeds een belangrijke
plaats in mijn leven in: ik draag mijn
vaders trouwring, zijn foto hangt
achter mijn bureau, net als de teke
ning die ik maakte voor mijn moe
ders rouwkaart."
Hoop
Om na die zware periode weer met
nieuw optimisme naar de toekomst
te kijken, staat Kosters' laatste collec
tie in het teken van hoop. Tijdens het
in ontvangst nemen van het stipen
dium trakteerde hij zijn publiek in
het Stedelijk Museum Amsterdam al
op een voorproefje.
Kosters: „Het gaat over hoop voor
mijzelf: dat er privé zonniger tijden
aanbreken. Maar ook over hoop op
verandering, die breed leeft in de sa
menleving. Meer tolerantie voor ie
dereen. Je ziet het aan de behoefte
om gender te herevalueren en partij
te kiezen tegen discriminatie. Hoop
voor vluchtelingen ook. Mijn kimo
no's en tapijten dragen het woord
hoop. Ik wil communiceren door
middel van mijn ontwerpen. Ik ben
niet op de wereld om broeken te ma
ken en te verkopen waardoor geld
binnenkomt, zodat ik nog meer broe
ken kan produceren. Ik ben er eerder
om mensen te prikkelen, bewust te
maken en te enthousiasmeren of te
alarmeren."
Hij vindt dat mode in veel gevallen
gedevalueerd is tot een laffe snack,
een inwisselbaar wegwerpartikel.
Kosters: „Ik kies daarom voor een
creatieve collectie in plaats van ready
to wear. Recycle knip- of leerresten of
koop oude partijen denim op. Mijn
mooiste stukken zijn gemaakt van
oude, kapotte paraplu's, die ik van
straat opraap. Dan vind ik ze zo zie
lig, dat ze daar zo liggen, sneu dat
zelfs niemand de moeite neemt ze in
de prullenbak te gooien. Dan zeg ik:
ach, komen jullie maar mee met mij.
Jullie horen bij mij."
zaterdag 14 april 2018
GO
Op de
wereld om
mensen te
prikkelen
Annemart van Rhee
Amsterdam
Bas Kosters
in zijn kleur
rijke studio:
„Ik heb een
behoorlijk hef
tige tijd achter
de rug."
FOTO MARLIES
WESSELS
- Bas Kosters, ontwerper
