WEER EVEN THUIS \m m 19 Hij woont in Hilversum, werkt als procestechnoloog in Oss, maar zijn roots liggen in Zeeland. Björn Hendriksen (28) ervaart zijn terugkomst als een desillusie. i Björn heeft tot zijn ne gende jaar in de Havikhof in Heinkenszand ge woond. Het overgrote deel van zijn herinnerin gen is positief. „De eerste jaren van mijn leven waren met afstand de ge lukkigste." Zijn laatste jaar in het ou derlijke huis, bijna 20 jaar geleden, zorgt voor een ommekeer. Niet alleen voor Björn, maar voor de hele straat. „Van het idyllische plaatje van de eerste acht jaar bleef weinig over." Eerst maar eens kijken naar het on bezorgde begin. Björn kent een heer lijke, vrije jeugd en woont samen met zijn ouders en broertje in een ruime twee-onder-eenkapwoning. Hij krijgt de grootste kamer, een zol der voor hem alleen. Logisch, vindt hij zelf, hij is immers de oudste. Het huis telt meerdere unieke details. De meest opvallende is meteen zicht baar voor elke passant. „Onze voor deur had een patrijspoort, een scheepsraampje van een schip of boot. Opgescharreld door mijn vader, die van duiken hield. Een patrijs poort in een voordeur, dat heb ik nooit meer ergens anders gezien." Björn speelt graag met lego, zijn broertje houdt meer van 'legoprojec ten slopen'. Daarop ontwikkelt de oudste van de twee een speciale 'blijf-van-mijn-lego-af-techniek'. „We hadden een grote kast, in mijn gedachten meters hoog. Daar klom ik op om mijn legobouwsels zo hoog mogelijk weg te zetten. Dat werkte gelukkig prima." Vooral aan de weken voorafgaand aan 5 december koestert Björn gewel dige herinneringen. „Ik voel meteen weer de warmte van onze open haard. Daar mochten we altijd onze schoen voor zetten. Terwijl mijn broertje en ik sliepen, keerde mijn moeder de woonkamer compleet on dersteboven. Ze gooide pepernoten en snoep door de ruimte, stapelde alle meubels op elkaar en verstopte cadeautjes, 's Morgens keek ik mijn ogen uit wat er die nacht allemaal ge beurd was. Mijn moeder zei telkens 'tsjongejonge de pieten hebben er weer een zooitje van gemaakt. Ga jul lie cadeautjes maar zoeken'. Elk jaar opnieuw was de Sinterklaasperiode één groot avontuur." Speelkameraadjes De broertjes Hendriksen spelen wei nig samen, maar aan speelkameraad jes heeft Björn geen gebrek. „Onze straat bestond grotendeels uit gezin nen met kinderen van mijn leeftijd. In de weekenden en na schooltijd ging ik langs de deuren om iedereen naar buiten te halen. Voor ons huis was een groot speelplein, de ideale plek voor de buurtkinderen om ple zier te maken." Niet alles is hosanna voor Björn, er zijn ook de herinneringen aan de scheiding van zijn ouders. „Het laat ste jaar in de Havikhof was minder leuk. Ik denk aan de ruzies tussen H N- mijn vader en moeder. Iedere keer maakte het indruk wanneer ik langs onze beschadigde oven liep. Ik wist hoe die schade was ontstaan. Door scherven van een bord, kapotgegooid door mijn ruziënde ouders." Wennen Na de scheiding verhuist Björn sa men met zijn moeder en broertje naar een bescheiden huurhuis aan de Zangvogelstraat in Heinkenszand. Björn moet erg wennen aan het nieuwe huis en mist het vertrouwde gevoel van zijn 'eigen zolder' en het 'spelen in de voortuin'. „Dat was nog het moeilijkste. Alle vriendjes en vriendinnetjes die ik achterliet in de Havikhof. Eén van die vriendjes zei later heel tragisch tegen mij: 'toen jij verhuisde, is de hele groep uit elkaar gevallen'." En dat niet alleen, van al het moois in de straat blijft later wei nig over. „Onze buren gingen schei den en de andere buren zijn ook uit elkaar gegaan. Er werd niet meer ge speeld op het plein. Het idyllische plaatje van mijn jeugd is compleet in elkaar gestort." Na zijn 18e verjaardag verliet Björn Zeeland om te gaan studeren. „Ik was een echte huismus en hoefde niet zo nodig 'het land in'. Maar ik wilde per se biotechnologie studeren en dat kon alleen in Wageningen." Twee jaar geleden keerde hij voor het eerste even terug naar de Havikhof. „Mijn terugkeer was een desillusie. In mijn gedachten hadden we een enorme achtertuin, maar nu vond ik het maar een klein tuintje. De patrijspoort was weg en de open haard uit de woonka mer gesloopt. Al mijn jeugdsenti ment is daarmee afgebrokkeld. Ge lukkig koester ik de mooie herinne ringen. Misschien was het allemaal wel te mooi om waar te Het idyllische plaatje van mijn jeugd is compleet in elkaar gestort zaterdag 31 maart 2018 GO Te mooi om waar te zij n Hans Puik Heeft u herinneringen aan uw ouderlijk huis die u wilt delen en wilt u weer even terug? U kunt uw verhaal doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis: 08801-30203, chefnieuws@pzc.nl. Björn Hendriksen voor het huis aan de Havikhof in Heinkenszand waar hij gelukkige tijden kende, maar ook een minder fijn laatste jaar. foto johan van der heijden Björn was als kind gek op lego. fotoprivécollectie -Björn Hendriksen

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 55