WEER EVEN THUIS
\m
m
19
Hij woont in Hilversum, werkt als procestechnoloog in Oss, maar zijn roots liggen in
Zeeland. Björn Hendriksen (28) ervaart zijn terugkomst als een desillusie.
i
Björn heeft tot zijn ne
gende jaar in de Havikhof
in Heinkenszand ge
woond. Het overgrote
deel van zijn herinnerin
gen is positief. „De eerste jaren van
mijn leven waren met afstand de ge
lukkigste." Zijn laatste jaar in het ou
derlijke huis, bijna 20 jaar geleden,
zorgt voor een ommekeer. Niet alleen
voor Björn, maar voor de hele straat.
„Van het idyllische plaatje van de
eerste acht jaar bleef weinig over."
Eerst maar eens kijken naar het on
bezorgde begin. Björn kent een heer
lijke, vrije jeugd en woont samen
met zijn ouders en broertje in een
ruime twee-onder-eenkapwoning.
Hij krijgt de grootste kamer, een zol
der voor hem alleen. Logisch, vindt
hij zelf, hij is immers de oudste. Het
huis telt meerdere unieke details. De
meest opvallende is meteen zicht
baar voor elke passant. „Onze voor
deur had een patrijspoort, een
scheepsraampje van een schip of
boot. Opgescharreld door mijn vader,
die van duiken hield. Een patrijs
poort in een voordeur, dat heb ik
nooit meer ergens anders gezien."
Björn speelt graag met lego, zijn
broertje houdt meer van 'legoprojec
ten slopen'. Daarop ontwikkelt de
oudste van de twee een speciale
'blijf-van-mijn-lego-af-techniek'.
„We hadden een grote kast, in mijn
gedachten meters hoog. Daar klom ik
op om mijn legobouwsels zo hoog
mogelijk weg te zetten. Dat werkte
gelukkig prima."
Vooral aan de weken voorafgaand
aan 5 december koestert Björn gewel
dige herinneringen. „Ik voel meteen
weer de warmte van onze open
haard. Daar mochten we altijd onze
schoen voor zetten. Terwijl mijn
broertje en ik sliepen, keerde mijn
moeder de woonkamer compleet on
dersteboven. Ze gooide pepernoten
en snoep door de ruimte, stapelde
alle meubels op elkaar en verstopte
cadeautjes, 's Morgens keek ik mijn
ogen uit wat er die nacht allemaal ge
beurd was. Mijn moeder zei telkens
'tsjongejonge de pieten hebben er
weer een zooitje van gemaakt. Ga jul
lie cadeautjes maar zoeken'. Elk jaar
opnieuw was de Sinterklaasperiode
één groot avontuur."
Speelkameraadjes
De broertjes Hendriksen spelen wei
nig samen, maar aan speelkameraad
jes heeft Björn geen gebrek. „Onze
straat bestond grotendeels uit gezin
nen met kinderen van mijn leeftijd.
In de weekenden en na schooltijd
ging ik langs de deuren om iedereen
naar buiten te halen. Voor ons huis
was een groot speelplein, de ideale
plek voor de buurtkinderen om ple
zier te maken."
Niet alles is hosanna voor Björn, er
zijn ook de herinneringen aan de
scheiding van zijn ouders. „Het laat
ste jaar in de Havikhof was minder
leuk. Ik denk aan de ruzies tussen
H
N-
mijn vader en moeder. Iedere keer
maakte het indruk wanneer ik langs
onze beschadigde oven liep. Ik wist
hoe die schade was ontstaan. Door
scherven van een bord, kapotgegooid
door mijn ruziënde ouders."
Wennen
Na de scheiding verhuist Björn sa
men met zijn moeder en broertje
naar een bescheiden huurhuis aan de
Zangvogelstraat in Heinkenszand.
Björn moet erg wennen aan het
nieuwe huis en mist het vertrouwde
gevoel van zijn 'eigen zolder' en het
'spelen in de voortuin'. „Dat was nog
het moeilijkste. Alle vriendjes en
vriendinnetjes die ik achterliet in de
Havikhof. Eén van die vriendjes zei
later heel tragisch tegen mij: 'toen jij
verhuisde, is de hele groep uit elkaar
gevallen'." En dat niet alleen, van al
het moois in de straat blijft later wei
nig over. „Onze buren gingen schei
den en de andere buren zijn ook uit
elkaar gegaan. Er werd niet meer ge
speeld op het plein. Het idyllische
plaatje van mijn jeugd is compleet in
elkaar gestort."
Na zijn 18e verjaardag verliet Björn
Zeeland om te gaan studeren. „Ik was
een echte huismus en hoefde niet zo
nodig 'het land in'. Maar ik wilde per
se biotechnologie studeren en dat
kon alleen in Wageningen." Twee
jaar geleden keerde hij voor het eerste
even terug naar de Havikhof. „Mijn
terugkeer was een desillusie. In mijn
gedachten hadden we een enorme
achtertuin, maar nu vond ik het maar
een klein tuintje. De patrijspoort was
weg en de open haard uit de woonka
mer gesloopt. Al mijn jeugdsenti
ment is daarmee afgebrokkeld. Ge
lukkig koester ik de mooie herinne
ringen. Misschien was het
allemaal wel te mooi om waar te
Het idyllische plaatje
van mijn jeugd is
compleet in elkaar
gestort
zaterdag 31 maart 2018
GO
Te mooi om waar te zij n
Hans Puik
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijk huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt
contact opnemen met Ab van der
Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
Björn Hendriksen voor het huis aan de Havikhof in Heinkenszand
waar hij gelukkige tijden kende, maar ook een minder fijn laatste
jaar. foto johan van der heijden
Björn was als kind gek op lego. fotoprivécollectie
-Björn Hendriksen