IN HET NATIONAAL PARK IS HET
WOEST EN WILD, ADELAARS EN
GIEREN ZWIEREN OP DE THERMIEK
EXTREMADURA
Spanje
castanar 200 m
e thermometer in de huurauto
meldt dat het buiten 46 graden
Celsius is. Bij het uitstappen,
kleven de schoenen aan het
asfalt. Dit is dan ook het Spanje
waar je eigenlijk weg moet blijven. Zeker
in de zomer. Te heet, te droog, te geïso
leerd. Hier valt niets, maar dan ook hele
maal niets te beleven. Zeggen ze.
Het landschap in het zuiden van de
regio Castilië en León is bleek van de
hitte. De braadpan van Spanje doet zijn
naam eer aan. In het Parque Natural de
las Batuecas-Sierra de Francia, een van de
talrijke vergeten natuurgebieden in het
Spaanse binnenland, volg ik op goed
geluk een weggetje. Het leidt naar San
Martin del Castanar.
Ik zet de auto aan de kant en volg een
ezelspad het dorp in. Ooit woonden er
zo'n vijftienhonderd mensen. En nu? De
oude Miguel denkt dat het er niet meer
dan tweehonderd zijn. Hij zwaait als ik
verder loop en drukt me op het hart toch
vooral de arena te bezoeken, de trots van
het dorp en met die van Ronda de oudste
van Spanje.
De arena ligt aan het einde van de
bebouwing, vlak bij de ruïnes van een
kasteel. De verfis afgebladderd, de hou
ten tribune half ingestort. In de ring
groeit wild gras. Het moet lang geleden
zijn dat de laatste stier hier de ongelijke
strijd met de toreador aanging.
In Alberca, zo'n 15 kilometer verderop,
leeft ook enkel nog de herinnering. Al
leen oudjes zoals Jésus zijn gebleven of
teruggekeerd. „Mijn vier kinderen wonen
in Madrid en Bilbao", vertelt hij op het
stenen trapje voor zijn huis. „Daar is
werk te vinden. De manier van leven
uit mijn jeugd is voorgoed verdwenen.
Vroeger was dit een levendige straat met
in elk huis een grote familie. Een mooie
tijd was dat."
Dwalen langs de schoonheid van het
verval. De sleet mag er dan op zitten,
mooi is het wel. De steegjes en pleintjes
zijn niet door de moderne tijd aangeraakt
en ademen een weldadige rust. De uit
steen gehouwen decoratie van een
patriciërshuis vertelt het verhaal van
ambachtslieden die hun liefde en vak
manschap in het werk legden. Je zwerft
en dwaalt hier door een wereld die een
voudig, geruststellend en vol herinnerin
gen is.
Hoewel de ontmoetingen met de be
jaarde Miguel en Jésus warm en hartelijk
zijn, wordt mijn volgende plek favoriet:
het iets verderop gelegen Mogarraz. In
het oude centrum van het dorp gebeurt
namelijk iets vreemds. Hoewel ik er niets
of niemand tegenkom, heb ik toch het
gevoel dat er leven is. Met dank aan kun
stenaar Florencio Maillo, die op de zuch
tende gevels portretten heeft geschilderd
van voormalige bewoners. Zo wordt de
bezoeker overal nagestaard door het
verleden.
De route naar Trujillo, in de autonome
regio Extremadura, gaat dwars door Nati
onaal Park Monfragüe. Het is er woest en
wild. Gieren en adelaars zwieren op
machtige thermiek. Het land van de zon-
nebrandcosta's, broodje van Kootje en
Friet van Piet lijkt hier lichtjaren ver
vandaan. In dit barre landschap wordt
de ware ziel van Spanje zorgvuldig ge
conserveerd. Zo maken ze verbluffend
fijne kazen, zoals de Torta del Casar.
En wijn. Veel te droog en warm voor
topkwaliteit, zou je denken. Tot je een
verdejo of een tempranillo hebt geproefd
van een van de vele kleine familiebe
drijven die zich soms al meer dan hon-
derd jaar weten te handhaven.
En dan is daar Trujillo, hoog boven
het knoestige land. De gevels van de
stadspaleizen zijn versierd met weelderig
beeldhouwwerk. Het oogt zo anders dan
de eenvoud van de campo, waar boerde
rijen recht en wit zijn. Klimmen. Stap
voor stap. Boven wachten het kasteel,
de muren en een schitterend uitzicht
over stad en omgeving.
De beroemdste zoon van Trujillo -
een onwettige nog wel - staat in brons
gegoten op het Plaza Mayor: Francisco
Pizarro. Hij dankt zijn faam aan overwin
ningen op de Inca's, waarna hij Lima
stichtte, de huidige hoofdstad van Peru.
Dat dit gepaard ging met buitensporig
geweld, bedrog en executies staat niet
op de plaquette. De historie wordt nu
eenmaal geschreven door de overwin
naars.
Het is opvallend hoeveel conquistadores
uit Extremadura komen. De oorzaak is
eenvoudig en hard. Ook in de tijd van
de grote ontdekkingsreizen was de
streek relatief arm. Zelfs als je van adel
was, had je niet veel keuze: een carrière
in het klooster of het avontuur. Velen
kozen voor de laatste optie, zeilden naar
het westen en vernoemden veroverde
plaatsen en nieuwe nederzettingen naar
stadjes en personen uit hun geboorte-
wg magazine 45
SAN MARTIN DEL 1kM
LA ALBERCA MOGARRAZ
PARQVE nacional
DE MONFRAGUE
CACERES GUADALVPE
MERIDA TROJILLO
D
