12 ZE
Etten-Leurenaar Boudewijn Wouters helpt mensen urnen te maken
Boudewijn Wouters
maakt urnen van
natuurklei en
begeleidt
workshops waarin
mensen dat zelf
kunnen doen. „Je
wordt weer
helemaal één
met de natuur."
Hij noemt zich een ge
voelsmens, laat vol
trots foto's van de
kleinkinderen zien -
„wat een rijkdom" -
en toont, terwijl de koffie loopt,
verschillende vazen en potten uit
eerdere projecten. Boudewijn
Wouters is een warm mens, ver
telt graag en gestructureerd zijn
verhaal en kan zich goed in ande
ren inleven. Na het verlies van een
dierbare, vormde zijn hobby, wer
ken met keramiek, een passende
manier om het afscheid bewuster
te beleven, om écht en letterlijk
stil te staan bij het leven.
De 69-jarige Etten-Leurenaar
wil anderen graag ook die kans
bieden. Echt 'kunst' vindt hij het
niet, dat keramiek maken. Eerder
een 'ambacht', lekker met de han
den werken. Wouters vertelt dat
hij het jaren geleden naast zijn
werk heeft opgepakt, met een cur
sus bij het toenmalige Doornbos.
Veel vrouwen, weinig mannen,
kan hij zich herinneren.
„Vreemd." Hij houdt van het ma
teriaal klei: „Het is waanzinnig
mooi, het is ook echt uniek.'
Wouters werkt voornamelijk
met een draaischijf: schalen, pot
ten, urnen, daarvoor is dat gereed
schap erg geschikt. „De klei moet
dan echt precies in het midden lig
gen; de structuur moet ook alle
maal dezelfde kant uit wijzen",
vertelt hij. Het maken van ab
stracte vormen staat nog op de
wenslijst.
De laatste jaren assisteert Wou
ters in Nieuwe Nobelaer bij kera-
miekworkshops voor mensen met
Parkinson, een heel bevredigende
bezigheid. „Parkinson betekent bij
iedereen iets anders. De één kan
niet meer praten, de ander zit in
een rolstoel. Eén iemand geniet ei
genlijk alleen maar, en voelt aan de
klei." De gedachte brengt een
glimlach op zijn gezicht: hij vertelt
over het enthousiasme en de mo
tivatie bij de cursisten. „Heel even
denken ze niet aan het hebben van
de ziekte, dat is mooi."
Toen vorig jaar een dierbaar fa
milielid overleed, werd Wouters'
hobby belangrijker dan ooit: het
gaf hem soelaas en hielp op een
belangrijke manier bij het rouw
proces. „Ik heb echt geen pro
bleem met uitvaartcentra", zegt
Boudewijn. Hij noemt het respect,
de professionaliteit en de hulp in
een moeilijke tijd als onmisbaar.
Toch blijven het bedrijven, met
vaak meerdere uitvaarten achter
elkaar gepland. En terwijl iedere
uitvaart zijn eigen karakter heeft,
moet er wel gewerkt worden bin
nen een bepaald tijdsbestek, moe
ten er veel keuzes gemaakt worden
in een korte en intense tijd; de ef
ficiënte molen draait door. Eigen
lijk is er nog maar weinig kans om
écht een moment te nemen en sa
men te rouwen, het verlies vast
een beetje een plek te geven. Dat
gevoel bekroop Wouters ook: alles
voelde gehaast aan, als een
stroomversnelling.
Doederij de Reevliet in Lage
Zwaluwe, een atelier midden op
het platteland, was de locatie waar
hij zelf een urn maakte. Van na
tuurklei, van grond die vroeger
onder de zeespiegel lag, zelf tussen
de uien en aardappelen vandaan
geschept. „Je kijkt er kilometers
over de velden uit", mijmert Wou
ters, „het is een prachtige plek."
Het zelf werken aan de urn heeft
hem diep geraakt, het was een ma
nier om de rouw fysiek te maken,
om het echt mee te maken. „Het is
waardig en respectvol."
Klei is
waanzinnig
mooi, het is ook
echt uniek
Toen de urn klaar en droog was
- hij mag niet gebakken worden -
werd hij naar natuurbegraafplaats
De Hoevens in Alphen gebracht,
waar een laatste afscheid is geno
men.
„Bij De Hoevens vinden ze dit
een prachtig initiatief. De urn is
immers van natuurlijk materiaal
gemaakt en omdat hij niet gebak
ken is, kan hij ook helemaal ver
gaan. Op die manier wordt je dus
echt helemaal weer één met de na
tuur."
Wouters' ervaring met deze
vorm van rouwverwerking zette
hem ertoe aan om andere mensen
ook de kans te geven deze beleve
nis te ervaren. Hij nodigt mensen
uit om samen met hem een urn te
maken. „Het gaat met name om de
beleving: je staat, alleen of samen,
bewust stil bij iemands leven, je
doet heel fysiek zélf iets om te ver
werken.'
Wouters biedt de ervaring aan
als een belevenis tijdens één dag
deel: op de velden wordt zelf klei
geschept. Deze wordt schoonge
maakt en daarna kan er een mal
gevuld worden. Dit alles tegen de
achtergrond van het platteland en
de landerijen, „mooier kan niet.
Die rust vindt je nergens meer, die
valt over je heen".
Vroeger vond Wouters urnen
eng. Dat is volledig veranderd: je
bent zelf betrokken bij een af-
scheidsproces en dat persoonlijke
maakt het steeds minder afstande
lijk. „We leven in een harde tijd:
targets en doelstellingen, echt een
prestatiemaatschappij, scoren sco
ren scoren." Dit is een afzetting
daartegen: terug naar het persoon
lijke. „Zoals een dagje naar zee
gaan: het laat je weer leven."
Wie interesse heeft in het maken
van een eigen, natuurlijke urn, of
meer informatie wil hebben, kan
per e-mail contact opnemen met
Boudewijn Wouters:
mail@bocil.nl
woensdag 28 maart 2018
'Zelf een urn maken
maakt rouw fysiek'
De urnen worden niet gebakken en kunnen volledig vergaan.
Wouter Joosen
Etten-Leur
- Boudewijn Wouters
Boudewijn Wouters schept de klei die hij voor zijn urnen gebruikt zelf uit de grond, fotos marcel otterspeer/pix4profs
