Hugo Borst schrijft over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt. Tot zijn frustratie
moeten hij en andere mantelzorgers als zorgmedewerker aan de slag.
Het liefst schrijf ik een tragi
komische kroniek over mijn
demente moeder met een
warme ondertoon. Maar het
kan even niet anders, ik moet kritisch
zijn. Mijn loyaliteit ligt bij ma, haar
medebewoners en de verzorgenden
die ik sinds de herfst van 2014 twee
keer per week meemaak.
Het was zaterdag, we gingen bij ma
langs. Mijn vrouw en ik arriveerden
kort na vieren. Op de vijfde verdie
ping (drie woongroepen) horen tij
dens de piekuren vier verzorgenden
IG (Individuele Gezonheidszorg) te
staan; op elke groep een vaste kracht
die bekend is met de bewoners en de
vierde is een zogenaamde omloop,
een zorgmedewerker die zich op alle
drie de groepen verdienstelijk maakt.
Wat wij aantroffen was schrijnend.
Er was maar één vaste kracht aan
wezig en die werkte op de groep waar
mijn moeder zit. In de ene woon
groep stond een flexwerker, in de
andere een uitzendkracht; jonge
zorgmedewerkers die de demente
bewoners niet kennen, iets dat dit
werk extra moeilijk maakt.
Ik heb een praatje met ze gemaakt:
het bleken niet zo ervaren maar ge
motiveerde meiden. Eentje was op
haar hoede voor een bewoner die
agressief gedrag kan vertonen. Over
hem - ik ken zijn gebruiksaanwijzing
- heb ik me ontfermd. Zo goed en zo
kwaad dan, want het was druk. Ge
lukkig waren de mantelzorgers van
Anneke er ook, dat zijn haar dochter
Dita en schoonzoon Paul.
Ik mopperde tegen Dita. „Gaan we
weer. Onderbezetting. Zoals zo vaak."
Dita verzuchtte: „Op die andere
groep stond voordat jullie kwamen
een uur helemaal niemand." Ik:
„Iemand kan zich verslikken of val
len." Dita: „Zo is het hier onveilig. Ik
vind dat ontoelaatbaar." Ik ook. We
besloten om maandag de locatiema
nager op de hoogte te stellen dat we,
niet voor het eerst, ongerust zijn van
wege die onderbezetting.
Omdat wij mantelzorgers zicht
hadden op de bewoners, kon de vaste
verzorgende met een gerust hart el
ders medicijnen uitdelen. Omdat op
onze groep slechts drie van de acht
bewoners zelfstandig kunnen eten,
leken we wel in- en uitvliegende vo
gels die hun kroost te eten geven. We
doen het altijd met liefde hoor, mee
helpen, voeden, de afwasmachine in-
en uitruimen en natuurlijk links en
rechts aandacht geven. We adopteer
den voornoemde bewoner die we
ieens wat agressie vertoont. Hij kreeg
op onze groep te eten. Ik leende hem
daarna ma's rollator, want de zijne
was-ie kwijt.
Maandag hebben Dita en ik de loca
tiemanager laten weten dat we vin
den dat dit niet kan. Het kwam door
de griep, zei hij. Adequate vervangers
waren die dag niet te vinden. Hij
baalde. Hij is ook niet te benijden.
Ik schrijf dit stuk met een bezwaard
gemoed.
Ondank alle toezeggingen twee
jaar lang, zijn er nog steeds niet meer
zorgmedewerkers. Nog altijd is er
sprake van roofbouw op toegewijd
personeel. Niet toevallig is het ver
loop groot in het Verpleeghuis. De
een wil geen gebroken diensten
draaien, de ander wil meer werken
of krijgt geen vaste aanstelling. Een
topper als Gerco is op eigen initiatief
elders bij de zorginstelling aan de slag
gegaan. Iedereen mist hem. Een an
dere goede kracht, Monique, gaat ook
verloren voor dit Verpleeghuis en
zelfs voor deze zorgorganisatie. Dat
men haar laat vertrekken terwijl er
zoveel vacatures zijn, ik snap daar
dus geen moer van. Marja die alle
bewoners zo goed kent, vertrekt.
Zij is verplicht elders te gaan werken
in verband met haar opleiding. Netty,
een geweldige en geliefde activitei
tenbegeleidster: zij gaat gedwongen
ook al naar elders. Veel teamleiders
hebben het veld moeten ruimen.
Gevolg: het is onrustig.
Ik ben boos, en raak murw. Zaterdag
dacht ik terug aan twee jaar geleden.
Op drie hete avondjes spuwden fami
lieleden van bewoners hun gal omdat
zorg en aandacht te wensen overlie
ten. Niet de schuld van het personeel,
maar van de leiding. Het zou uitein
delijk leiden tot het vertrek van de
raad van bestuur en de directie. Er
kwam een ad interim. Aan hem maak
ik geen woorden vuil, maar we zijn
netto niks opgeschoten. Ik mag
hopen dat het de nieuwe bestuurders
(zij traden per 1 januari aan) écht gaat
om goede zorg en liefdevolle aan
dacht voor kwetsbare bewoners.
Maar zolang er niet heel de dag twee
zorgmedewerkers op acht bewoners
staan, kun je die nooit realiseren.
Hopelijk volgende week weer een
lief stukje. 41
magazine 33
Murw
EU Reageren? magazine
@persgroep.nl
