Jolanda Keijzer slaat terug na de dood van haar twee zonen
EUWS 11
Stel u voor. Uw kind wordt vermoord.
Nooit zal hij ouder worden dan 16 jaar. Negen jaar
later worstelt uw andere kind nog altijd met de
dood van zijn broer. Zijn psychische nood loopt zo
hoog op, dat hij zelfmoord pleegt.
En dan is er de moordenaar. Hij krijgt een celstraf
van vijftien jaar, maar komt na negen jaar op vrije
voeten. Met zijn gezin - in de gevangenis verwekt
hij twee kinderen - woont hij nu op vijf kilometer
afstand van uw stille, lege huis.
Dit is het leven van Jolanda Keijzer, moeder van
Pascal en Remy. Onlangs deed zij wat vrijwel geen
nabestaande eerder deed. Ze sloeg terug.
Letterlijk. Voor deze krant beschreef ze
wat ze meemaakte.
Op 7 februari 1991 neemt Jack Keijzer
een foto van zijn vrouw en hun pas
geboren zoon. Jolanda, intens geluk
kig. Pascal, heerlijk slapend. Pril ge
luk, een stralende toekomst. Klik. De
foto van toen herinnert aan wat niet
meer is, net zoals de herdenkings
boom die langs een lange, koude pa
rallelweg in West-Friesland staat.
Hier in Zwaagdijk-Oost stierf Pascal,
16 jaar nadat hij in het ziekenhuis
vlak na zijn geboorte in de warme ar
men van zijn moeder werd gelegd.
Zijn leven eindigde toen hij werd
neergestoken en er daarna over hem
heen werd gereden, door twee man
nen met wie hij ruzie had gekregen.
Die fatale Koninginnedag ligt alweer
elf jaar in het verleden, maar de
boom van Pascal is nog altijd maar
een ielig ding. De reden: hij wordt
keer op keer kapotgemaakt. Soms
omgezaagd. Soms geknakt.
Dat laatste is ook het geval op
7 februari van dit jaar, als Jolanda met
haar man halt houdt bij de herden
kingsboom. Vanavond zullen ze uit
eten gaan met Laura, een oude vrien
din van Pascal, om zijn geboortedag
te vieren. Jolanda heeft er naar uitge
keken. Maar eerst wil ze stilstaan bij
Pascals leven, zijn dood ook. Een
kaarsje aansteken, denken aan hem.
Hij had 27 kunnen worden. Hij had
27 moeten worden.
Dan ziet ze de kapotte boom. Haar
hart gaat tekeer, het vliegt haar naar
de keel. Het liefste gaat ze direct naar
de moordenaar om verhaal te halen.
Ze weet zeker dat hij of iemand uit
zijn omgeving verantwoordelijk is
voor de vernielingen. Wie anders?
Maar ze houdt zich in, zoals ze al zo
vaak heeft gedaan. Jolanda gaat toch
uit eten. Even verdrijft de gezellig
heid het onrustige gevoel, dat weer
opstuwt als ze thuiskomt. Tot laat in
de avond zint ze op actie, bedenkt
een plan dat de volgende dag in haar
hoofd blijft hangen. Het is er als ze
tevergeefs tracht de burgemeester
van de gemeente Stede Broec te be
reiken, om te praten over de vernie
lingen. Het is er ook als ze de ge
meentesecretaris vertelt hoezeer de
moordenaar haar tart. Als ze de tele
foon heeft neergelegd, huilt Jolanda.
Net zo lang tot ze leeg is.
En ze neemt een besluit: vandaag
zal ze het huis van Emiel T. marke
ren. Met een stift wil ze opschrijven
wat hij op zijn geweten heeft, zodat
iedereen dat weet. Ze vertrekt, den
kend dat hij aan het werk is.
Maar T. blijkt thuis. En Jolanda
keert niet om. Nee, ze belt aan, steeds
weer. Net zo lang tot de deur open
zwaait. Daar staat hij: de moordenaar.
LEES VEDER OP PAGINA 12
zaterdag 24 maart 2018
GO
Remy (links) en Pascal Keijzer. Pascal werd vermoord, Remy pleegde later zelfmoord.
De moeder tegen
de moordenaar
Carla van der Wal
Ik denk aan de stift in mijn jas
zak. Ik voel dat ik nog iets
moet doen en begin met
schrijven. M... O.... O... Moor
denaar moet er komen te
staan, op het raam van
Emiel T. Dan schuift het gor
dijn open. Emiel is niet alleen. Het is
een van zijn dochtertjes, die ook
thuis blijkt te zijn.
