M
24 ZE
WATERSNOODWEDSTRIJD VOETBALINTERLAND
Kees Rijvers was
een van de elf
Nederlandse
voetbalnamen in
de Watersnood
wedstrijd tegen
Frankrijk die
maandag 65 jaar
geleden werd
gespeeld:'Het was
aan doelman Frans
deMunckte
danken dat zij niet
uitliepen naar een
nulletje of vijf.
De KNVB slaat het aanbod af, ver
moedelijk uit angst voor een
enorm pak slaag van het grote
Frankrijk. De nationale bond kiest
voor een eigen wedstrijd, Neder-
land-Denemarken op 7 maart in
de Rotterdamse Kuip. Nederland
verliest met 1-2, maar er wordt wel
200.000 gulden opgehaald voor
het Rampfonds.
Dé Watersnoodwedstrijd
Vijf dagen later vindt in Parijs het
duel plaats dat de geschiedenis in
zal gaan als dé Watersnoodwed
strijd. Bram Appel en Theo Tim
mermans, spelend voor respectie
velijk Stade de Reims en Nïmes,
nemen het initiatief en stellen een
team samen dat het opneemt te
gen het Franse elftal. Het is een ba
siselftal dat op doelman Frans de
Munck (1. FC Köln) na bestaat uit
louter spelers die in Frankrijk het
brood verdienen met voetbal. In
Nederland is er nog geen betaald
voetbal, de KNVB houdt dit angst
vallig tegen.
Tien clubs hebben zich in 1952
wel afgescheiden van de KNVB en
spelen onder toezicht van de Ne
derlandse Beroepsvoetbalbond
(NBVB) hun wedstrijden. Talent
volle Nederlandse voetballers kie
zen voor het profavontuur over de
grenzen, dat ze hierdoor worden
uitgesloten voor het Nederlands
elftal nemen ze voor lief. De Ne
derlandse profs worden door de
KNVB, waar Karei Lotsy als al
leenheerser op dat moment met
de scepter zwaait, weggezet als
'uitschot'.
In Breda voetbalt Rijvers tussen
1944 en 1950 als amateur voor
NAC. Werken doet hij bij de PTT.
„Voor een salaris van 135 gulden
per maand", vertelt hij. „Op een
gegeven moment heb ik bij NAC
om 100 gulden per maand ge
vraagd." Zijn vrouw Annie vult
aan: „En een kachel! Want we zou
den net gaan trouwen." Rijvers
kan er nu wel om lachen. „Ik was
het zat. Ik zag aan alle kanten hoe
allerlei spelers op weg werden ge
holpen, iets werd toegeschoven,
Bertus de Harder was
absoluut de man van
de wedstrijd
maar ik wilde zelf ook wel wat.
Het was al 1949, dus ik heb maar
een paar maanden kunnen profi
teren van die maandelijkse toe
lage. Ik heb altijd gezegd: 'wanneer
ik de kans krijg, ben ik weg'. Faas
Wilkes was al vertrokken (naar In-
ter Milaan, red.), ik wilde ook."
In 1950 krijgt Rijvers de moge
lijkheid naar Saint-Étienne te ver
kassen en hij twijfelt dan ook geen
moment. In drie periodes tussen
1950 en 1962 speelt hij bij de club,
onderbroken door intermezzo's
bij Stade Francais en Feyenoord. In
1963 neemt hij bij NAC afscheid
als speler. Sinds die eerste jaren in
Frankrijk hebben hij en zijn
vrouw hun hart aan het land ver
pand en komen ze er nog jaarlijks.
'Alleen maar aanvallers'
Terug naar de Watersnoodwed
strijd. Rijvers: „Frankrijk kwam op
de verwachte 1-0 voorsprong. Het
was aan De Munck te danken dat
zij niet uitliepen naar een nulletje
of vijf. Maar ook aan Bram Appel,
begonnen als rechtsbuiten, die
naast Cor van der Hart in de ver
dediging plaats nam. We speelden
met een team van bijna alleen
maar aanvallers, moet je weten.
Later is Appel weer naar voren ge
gaan en scoorde hij ook nog. Die
andere treffer was van Bertus de
Harder. De Harder was absoluut
de man van de wedstrijd."
Die wedstrijd, eindigend in 1-2,
in het Parijse Pare des Princes zou
de boeken ingaan als de Waters
noodwedstrijd. Maar ook als dé
wedstrijd die indirect leidde tot de
invoering van het betaalde voetbal
in Nederland, als hét duel dat de
halsstarrigheid van de KNVB
doorbrak.
De Nederlandse profs over de
grenzen werden in ere hersteld en
ook weer opgenomen in het Ne
derlands elftal. Kees Rijvers zou
samen met Faas Wilkes en Abe
Lenstra nog jarenlang het zoge
naamde 'Gouden Binnentrio' van
Oranje vormen.
We schrijven 12
maart 1953 wan
neer een elftal
van Nederlandse
profvoetballers in
het buitenland aantreedt tegen de
nationale elf van Frankrijk in een
benefietduel waarvan de op
brengst naar de slachtoffers van de
Watersnoodramp zal gaan. Het ge
legenheidselftal wint verrassend
van Les Bleus, een grootmacht in
het internationale voetbal van die
jaren. Bredanaar Kees Rijvers
(Princenhage, 27 mei 1926) was er
bij en nog de enige overlevende
die destijds namens dat alterna
tieve Oranje binnen de lijnen trad.
In de late avond en nacht van 31
januari op 1 februari 1953 rijdt Kees
Rijvers in zijn Renaultje met zijn
vrouw Annie en hun twee kinde
ren vanuit Frankrijk naar Breda.
Rijvers voetbalt bij Saint-Étienne
maar wil die avond terug naar Ne
derland. De schoonzus van Rijvers
ligt op sterven en het gezin maakt
de late reis om nog afscheid te
kunnen nemen.
Het is noodweer: storm en
zware regenval maken dat de we-
gen haast onbegaanbaar zijn. Op
en langs de weg liggen afgerukte
takken en omgewaaide bomen.
Wanneer de familie onderweg is,
breken in Zeeland de dijken door.
De Sint-Ignatiusvloed, beter be
kend als de Watersnoodramp, vol
trekt zich. „Het verbaasde me ei
genlijk niet dat er iets ernstigs ge
beurd was", herinnert Rijvers zich
nog goed, „zo ging het tekeer. Dat
het een ramp van die orde zou
zijn, werd natuurlijk pas later dui
delijk."
In de loop van februari van dat
jaar biedt de Franse voetbalbond
aan een benefietwedstrijd te spe
len tegen Nederland ten behoeve
van de slachtoffers van het drama.
maandag 19 maart 2018
Z.V
'Uitschot' schittert in Parijs
Robert Daniels
Breda
De mannen die het tegen Frankrijk opnamen op 12 maart 1953.
V.l.n.r. staand: Gerrit Vreeken, Rinus Schaap, Cor van der Hart,
Frans de Munck, Joop de Kubber, Arie de Vroet. Gehurkt: Bram
Appel, Kees Rijvers, Jan van Geen, Theo Timmermans, Bertus de
Harder, foto spaarnestad fotoarchief
carrière, en met name op de Watersnoodwedstrijd van 1953. fotoramon mangold/pix4profs
- Kees Rijvers (91)
Kees Rijvers kijkt terug op zijn
