ss
i
23
GEWELD TEGEN POLITIE
t
Politieagent Martin van Els (56) werd tijdens
zijn werk in zijn hals gestoken. Dat had een
enorm effect op iedereen in zijn omgeving. „Ik heb
heel veel geluk gehad", zegt hij terugblikkend op die
dag in november.
Ik zou best met de
dader in gesprek
willen, tenminste, als
hij zich niet meer
verward gedraagt
Twee meter groot was-ie. Ik her
inner me dat ik nog naar oogcon
tact zocht." Tot een gesprek, of
iets wat daarop lijkt, komt het
niet. De jonge twintiger zwaait
met een mes en steekt politieagent Martin
van Els in zijn nek. De agent wordt geraakt
ter hoogte van zijn adamsappel. „Het ging
zó snel. Ik had niet eens in de gaten dat hij
een mes had. Ik bloedde meteen hevig, maar
kon op mijn benen blijven staan. Ik weet
nog dat ik dacht: ik ga hier ter plekke dood."
Het is 23 november 2017. Even eerder staat
er opeens iemand van Bureau Jeugdzorg aan
de balie van het politiebureau aan de Kas
teel-Traverse in Helmond. Het is begin van
de middag en hulp is gewenst. Een 21-jarige
cliënt van Jeugdzorg, die even verderop
woont, weigert mee te werken bij zijn uit
zetting. Martin van Els (56) besluit pools
hoogte te gaan nemen. Hij neemt zijn 21-ja-
rige collega Sam mee. Pas twee jaar in
dienst, maar een boom van een kerel.
Martin werkt zelf al 35 jaar bij de politie.
Hij heeft wel vaker momenten meegemaakt
waarvan hij achteraf dacht: dat is goed afge
lopen. Op alles voorbereid dus, zou je kun
nen zeggen. Het tweetal is in uniform.
Wanneer een medewerkster van Jeugdzorg
de tussendeur heeft geopend naar de derde
verdieping, maakt de politie zich kenbaar.
Ze kloppen aan en zeggen dat ze even wil
len praten. Dan vliegt de deur open.
Drijvend op adrenaline blijft Martin hel
der. „Ik wilde mijn collega niet alleen laten,
maar ik kon niet anders", zegt Martin, die
van de trap sprint en contact zoekt met de
meldkamer. Versterking en ambulances zijn
er binnen no-time. Het lukt collega Sam om
de aanvaller te overmeesteren. „Hoe dat is
gelukt? Kijk de voorlichtingsfilmpjes er
maar op na", zegt Sam, die inhoudelijk niet
op de arrestatie mag ingaan. Martin wordt
met loeiende sirenes naar het Elkerliek zie
kenhuis overgebracht
Intensive care
Helma van Els (48), de vrouw van Martin,
zit dan nog nietsvermoedend thuis met hun
zoon (11). Twee agenten bellen aan. „Ze ke
ken bedroefd en pakten mijn arm vast. Ik
weet nog dat ik zei: is het Martin of onze
dochter Roos?", zucht Helma, die het te
kwaad krijgt als ze weer aan het moment
denkt. „Ik heb hier al die jaren nooit reke
ning mee gehouden. Sta je op een donder
dagmiddag met je twee jonge kinderen op
de intensive care."
Collega Sam zat in die uren na de aanval
op het bureau. „Dan begin je die film steeds
opnieuw af te draaien", vertelt de jonge
agent. „Dit meemaken, dat gun je niemand.
Hoe kan dit zijn gebeurd? Het mooie is wel
dat onze organisatie dan één grote familie is.
Je vindt steun bij elkaar. Ik kon pas weer
normaal nadenken toen ik hoorde dat Mar
tin buiten levensgevaar was", reconstrueert
Sam. „Die dagen daarna was ik erg ver
moeid, ik kon me nauwelijks concentreren."
Teamchef Heinie Cornelissen moet direct
na zo'n moment de moraal zien hoog te
houden bij zijn mannen. „Sommige directe
collega's moesten die avond alweer de straat
op. Na dit soort ingrijpende gebeurtenissen
wordt altijd het Team Collegiale Onder
steuning (TCO) opgeroepen. Iedereen kan
dan zijn verhaal en emoties kwijt", zegt
Cornelissen, die na het steekincident ook zo
snel mogelijk de familie van Martin wilde
informeren. „En uiteraard wordt ook burge
meester Elly Blanksma op de hoogte ge
bracht. Ook zij was persoonlijk geraakt door
het bericht."
Martin van Els wordt na de aanslag direct
geopereerd. Het is medisch gezien een nogal
technisch verhaal. Maar waar het op neer
komt: hij heeft geluk gehad, veel geluk zelfs.
„Het was millimeterwerk", zegt Martin, die
elke ochtend in de spiegel met het litteken
wordt geconfronteerd. Hij verblijft ruim een
week in het Elkerliek en wordt dan ontsla
gen. Maar vervolgens belandt hij opnieuw
in een ziekenhuis in Nijmegen, omdat de
wond begint te ontsteken. Een tweede ope
ratie blijft hem bespaard. De wond heelt
plots toch vanzelf. „Ik heb echt een aantal
engeltjes op mijn schouder gehad."
In de dagen en weken na die 23ste novem
ber wordt Martin overspoeld door reacties.
„Ik heb honderden kaarten ontvangen, uit
alle hoeken van het land. Zo schreef een in
specteur uit Amsterdam me dat hij een
zelfde soort situatie had meegemaakt. Bij
hem kwam alles weer terug. Geweld tegen
de politie, dat grijpt ieder korps aan. Ieder
een kan erover meepraten."
Uniform
Op het bureau aan de Kasteel-Traverse ko
men willekeurige Helmonders langs om te
informeren hoe het met Martin is. En ook
op het intranet van de politie steekt ieder
een hem een hart onder de riem. „En verder
is burgemeester Blanksma op ziekenbezoek
geweest (kleine foto). Ze heeft daarna her
haaldelijk contact opgenomen."
Inmiddels is het maart en is Martin weer
voorzichtig aan het werk op het bureau. Uit
eindelijk gaat hij straks ook de straat weer
op. „Als hij over een tijdje weer van huis
gaat in zijn uniform, zal dat best even moei
lijk zijn", zegt Helma. „Ook de kinderen zijn
daarmee bezig. 'Toch nog niet in uniform,
pap?', vragen ze dan. Ik vind het zo knap hoe
Martin hiermee omgaat." Want Martin
blijft er ogenschijnlijk koel onder. Tijdens
het gesprek met alle betrokkenen grapt hij
af en toe wat. Als zijn vrouw het moeilijk
heeft, knijpt hij in haar hand. „Ik zou best
met de dader in gesprek willen. Tenminste,
als er normaal met hem gesproken kan wor
den. Als hij zich niet meer verward ge
draagt. Dan kun je de vraag stellen: waarom
heb je dit nou gedaan?", zegt Martin. „Ik
denk dat ik de boel aardig kan relativeren
door mijn ervaring. Ik heb al veel gezien en
meegemaakt. Maar vergis je niet: dit draag ik
de rest van mijn leven met me mee."
Martin heeft aangifte gedaan tegen de 21-
jarige man die hem aanviel. Begin deze
maand diende de eerste pro-formazaak.
Daar besloot de rechter dat de verdachte on
derzocht moet worden in het Pieter Baan
Centrum.
De volgende zitting is 14 mei.
maandag 19 maart 2018
2V
Politieagent Martin van Els (tweede van links) heeft veel steun aan zijn collega's, nadat hij in november in zijn hals gestoken werd. fotomeulenhof
Die ene bijna fatale dag
Bart Hoffman
