0* «Ut
BV De Liefde
0
Over gemak en ongemak in een relatie.
Een tweede kind was Claudia (46) en Dylan (44) niet gegund.
Het verdriet heeft de twee uiteindelijk nauwer verbonden.
niet Zo 2eWrer>
het moet wel echt
nL1 9fheur-en,
Ik ging naast hem zitten en hij vroeg:
'Do you have a boyfriend?' En daarna:
'Would you like one?' Een week later trok
hij bij me in. Ik had maar een kamertje
van drie bij vier meter, maar dat maakte
niks uit, we lagen toch de hele tijd in bed.
Vanaf het eerste moment was ik ver
liefd. Dylan heeft iets introverts, wat hem
een soort onaantastbare uitstraling geeft.
Maar hij heeft ook een Engels gevoel voor
humor: droog, niets ontziend, ook zich
zelf niet. Lichte trekjes van een hooligan
had hij destijds ook. Toen ik klaagde over
mijn stalkende ex, bood Dylan meteen
aan om hem in elkaar te slaan. Dat heb ik
niet laten gebeuren, maar ik vond het wel
een veilig idee.
Zulke agressie zie ik nu nooit meer bij
hem, behalve als er ergens in de rij ge
staan moet worden. Dylans grootste frus
tratie over Nederlanders is dat wij dat
niet kunnen, een rij vormen. 'Excuse me,
Sir, there was a line here!' zegt hij dan
opeens in bekakt Engels. Terwijl hij al
lang prima Nederlands spreekt.
We voelden ons zondagskinderen, de
eerste acht jaar. We gingen veel uit, maar
werkten ook hard, we verhuisden naar
iets groters, kregen een dochter. En toen
die 4 was, dachten we: we nemen nog
een kind. Wat volgde was een aaneen
schakeling van ellende. Niet alleen kreeg
ik de ene miskraam na de andere, ik ver
loor ook twee keer een kindje rond de
zevende maand van de zwangerschap.
De gordijntjes in de babykamer hingen
al, de rompertjes lagen klaar in de kast.
Het was vreselijk, een kuttijd waarin
Dylan en ik onze rouw verschillend be
leefden. Ik ging vaak naar het grafje waar
onze jongetjes lagen, maar hij kon daar
weinig mee. Ik was vrij theatraal in mijn
emoties uiten, hij hield die liever bij zich
zelf. En ik was vastbesloten het nog een
keer te proberen, al gaf Dylan aan dat hij
dat verdriet niet meer aankon. Maar ik
dreef mijn zin door, bijna dwangmatig.
Tijdens mijn ovulatie moest en zou er
gevreeën worden - met de thermometer
zowat nog in mijn hand. Het leidde tot
heftige discussies, maar Dylan bleef mijn
kant van het verhaal begrijpen.
Toen het weer misging, drong het ein
delijk tot me door. Wat deed ik hem aan,
wat deed ik mezelf aan en ook: wat deed
ik onze dochter aan? Opeens besefte ik
dat we in onze handen mochten knijpen
dat we haar überhaupt hadden gekregen.
Dylan was daar al eerder aan toe; om het
te laten gaan en gelukkig te zijn met wat
we hadden. Toen ik er ook klaar voor was,
kwam onze relatie weer in rustiger vaar
water.
'Tijd heelt alle wonden': als iemand dat
toen tegen me gezegd had, zou ik een
naaldhak in z'n gezicht hebben gedrukt,
maar het is wel zo dat de ruwe kantjes
ervan af gaan. Je hoort vaak dat het verlies
van een kind de ouders uit elkaar drijft.
Dat is ons niet gebeurd; het heeft ons
juist nauwer verbonden. Het ligt nu bijna
tien jaar achter ons en het verdriet blijft.
Maar het is ook iets wat we delen. We
hebben dit samen doorstaan. Ik denk niet
dat ik ooit nog bij hem wegga." 41
5
s
magazine 15
'We beleefden onze
rouw allebei anders'
Di
ED De echte namen van Claudia en Dylan zijn bij de
redactie bekend. Ook geïnterviewd worden over
die van jou? magazine@persgroep.nl
e eerste jaren van onze rela
tie waren volkomen zorge
loos. Ik zag Dylan voor het
eerst aan de bar, twintig jaar
geleden. Een leuke, blonde Engels
man die voor de vrijere cultuur naar
Nederland was gekomen.
IA
O
3
H
IA
lil
UI
CC
UI
O
z
