Eghert Jan
De eerste twee maanden sinds zoon Yann weer introk
bij zijn vader, verliepen best soepel. Achteraf bezien.
Ergens moet hij een bergplaats
hebben met 35 rolmaten en
meetlinten waaraan hij zich zit
te verlustigen. Ik héb toch in de
loop van zijn leven een zooi van die din
gen aangeschaft... Zoon Yann was er al
door gefascineerd toen hij zich nog krui
pend door de huiskamer bewoog, kleine
terrorist in stinkende luier. Van elk
nieuw exemplaar wist hij zich meester
te maken, ze verdwenen uit gereed
schapskisten en naaimandjes, toen hij
groter was van achter stapels linnengoed
en uit afgesloten laden. Ooit heb ik zelfs
een rolmaat in bewaring gegeven bij
buurvrouw Bertie; ook die verdween.
Toen hij n was heb ik hem eens ge
vraagd of hij misschien een seksuele
aberratie (afwijking) had. Een fetisj voor
rolmaten en meetlinten.
Stampvoetend gilde hij, met z'n kop-
stemmetje: „Ik héb geen skele brraatsie!"
Altijd ontkende hij rolmaten of meet
linten te hebben ontvreemd, zelfs al was
hij ermee gezien. De spullen kwamen
zonder uitzondering nooit meer terug.
Ondervragingen en visitaties ten spijt.
Binnen zijn ouderlijk huis heeft Yann
het mijn en het dijn niet altijd roo pro
cent gerespecteerd. Gaarne spitte hij
laden en kasten door en eigende zich
dan iets interessants toe, onder het
motto: als het tóch in een la ligt, kan ik
het net zo goed pakken.
Nu is hij alweer drie maanden terug in
mijn huis (na anderhalfjaar op kamers).
En verdomd, er is een rolmaat verdwe
nen.
De eerste twee maanden ging het best
goed. Yann deed ontegenzeglijk zijn
best, had goede voornemens. Van uit
voeren kwam het niet, maar dat is een
tweede. Hij hield rekening met mij.
Tenminste, daar deed hij z'n best voor.
Echt. De derde maand gaat het een tikje
minder.
„Néé pap, wat is dat eigenlijk, een rol
maat? Die heb ik niet."
Later die avond - hij ligt al in bed - zie
ik dat hij m'n scheermes in gebruik heeft
genomen. Getrimde baardhaartjes er
omheen, klonters behaard schuim tus
sen de scheerbladen.
Het is maar een scheermes.
En ik mag blij zijn dat mijn kind
gezond is.
Drift barst los. Soms heb ik dat, héél
soms. Om niets. Terwijl ik het mes af
spoel raas en tier ik, vloek en stamp.
Daarna sla ik met deuren. Zwalk de trap
af en zak op de bank.
„Wat heb jij nou?"
„Hoezo?"
„Pap... bij elke vloek zak ik verder door
het bed."
Hij kijkt me aan. Z'n blik.
„Ik had niet terug moeten komen."
De volgende dag. Op de keukentafel
ligt een rolmaat. Een nieuwe, van de
Gamma. 41
Ik raas en tier,
vloek en stamp
Egbert Jan Riethof vervangt
Monica Beek. Reageren?
magazine@persgroep.nl
61 zaterdag 17 maart 2018
