1 Column
Yann zou met zijn verkering Marjolein naar de film
gaan. In plaats daarvan stond hij te snikken in zijn
vaders armen.
Op vrijdag 1 juli 2011 werd ik
vroeg wakker. In de deurope
ning keek ik om naar de blote
rug, een seconde of vijf. Het
was niet anders dan al die andere duizen
den keren dat ik in alle vroegte vanuit
diverse deuropeningen een blik op die
nog slapende rug had geworpen.
Ik reed naar het Brabantse Roosendaal,
naar Jurgen, een oude vriend. We werk
ten samen aan een Formule i-magazine.
Af en toe stond hij op en klopte op m'n
schouder. En dan haalde hij nog een kof
fie. Of een boterham.
Rond drie uur ging mijn telefoon.
„Pap! Pap!"
Zoon Yann, toen 16.
Hij begon hartverscheurend te brullen.
Opeens begreep ik dat het huilen was.
„Ze heeft het uitgemaakt. Ze heeft het
uitgemaakt."
Hij had het over Marjolein, zijn verke
ring. Weg was hij van haar. „Weet je, het
is echt helemaal oké met haar, pap," had
hij eerder die week nog gezegd. „We heb
ben nooit ruzie. Echt oké."
„Zal ik naar je toe komen?"
Toen ik buiten was, riep Jurgen me
terug en reikte een flesje water aan.
„Rustig rijden."
In Nieuwegein stond Yann te wachten.
Hij droeg zijn stoere witte shirt, kapsel
in de gel, spijkerbroek zakkend naar bil
spleet. Hij had zich opgepimpt voor Mar
jolein, ze zouden naar Utrecht gaan en
naar de bioscoop. In plaats daarvan stond
hij te snikken in zijn vaders armen, voor
de tweede keer in twee weken, toen hij
ook al slecht nieuws had gekregen. Ter
wijl ik hem daarvoor in jaren niet zo had
gezien.
We reden naar Utrecht en namen een
cola bij King Arthur aan de Oudegracht.
Daar zat hij, neergeslagen ogen.
En toen moesten we maar 's naar huis.
In de straat snelde de buurvrouw van de
overkant op me af. Maaike sloeg de hand
voor haar mond. „O! Nee. Hoe moet dat
nou met je kinderen?"
Mijn dochter Fenna (18) zat op de bank:
16 and Pregnant van MTV.
„Hoe is het gegaan vandaag?" vroeg ik.
„Nou, gewoon."
„Ooooh. Gewoon. Tuurlijk."
„Ik heb de deur van m'n kamer dicht
gedaan. En dag gezegd."
Ik liep een ronde. De vrieskist was weg,
maar dat hadden we ook zo afgesproken.
Mijn vrouws broer had geholpen have
en goed in een busje te laden. In de slaap
kamer was de opmaaktafel, vreemd kaal,
achtergebleven. In de gang waren foto's
van het prikbord verdwenen. Het huis
had een veer gelaten.
Yann zat op de bank mee te kijken naar
16 and Pregnant.
„Wat eten we, pap?"
En nu: september 2017. Yann (22) heeft
anderhalfjaar zelfstandig gewoond en
verblijft alweer twee maanden bij mij.
„Niet handig om je schoenen mid
denin de keuken neer te pleuren."
„Vader! Nee."
„En wanneer haal je voer voor Steve?"
„O ja. Vergeten."
„Je slaapt al twee maanden in dezelfde
lakens. Leg ze nou bij de wasmachine."
„Ja-ha. Morgen."
Even is het stil. Opeens: „Weet je nog
die dag dat mama wegging? Dat het uit
ging met Marjolein?"
Ik weet het nog.
„Ik had toen al met Iris gezoend." <1
Nou, gewoon
Egbert Jan
Riethof (63)
is journalist
en vader
van Yann
en Fenna.
Reageren?
magazine@
persgroep.nl
