NIJEMIRDUMERKLIF
De straffe wind ruikt bijna zilt, en grauwe golven eindigen hun reis op grijze blokken
basalt. Daarachter rijst de met gras en struiken begroeide klif enkele meters omhoog.
Het zal in de tijd van Jac. P. Thijsse niet veel anders zijn geweest. Het woord berg is
te veel gezegd, toch is op de top het zicht over het water overweldigend. Fijn, die
wind; zo moet de Zuiderzee eruit hebben gezien.
Het aangrenzende boerenlandschap wordt tot
in de verre verte niet verstoord door huizen,
megastallen of andere bebouwing. Het smalle pad
van de openbare weg naar de klif ligt knus tussen
authentieke tuinwallen, tünwallen. Op zijn romme
lige erf banjert een boer rond. Zijn blauwe overall
wappert om zijn lijf. In zijn wandelboek noemde
Thijsse de klif'stellig een van de mooiste en
interessantse plekjes van ons vaderland'. Hij
heeft nog steeds gelijk. Dat de klif eigenlijk de
Oude Mirdumer Klif heet en dat de toren van
Nijemirdum - 'een prettig oud ding dat zijn kerk
kwijt is' - op de aquarel op een andere plek had
moeten staan... ach.
ELBURG
Thijsse verbaasde zich al over het stratenpatroon dat hem deed
URK
Voor Urk zijn de gevolgen van de Zuiderzeewet, die honderd jaar
geleden werd aangenomen, het grootst geweest: het eiland is als
het ware opgeslokt door het nieuwe land, en alleen vanaf het
IJsselmeer lijkt het nog op het dorp van vroeger. „Maar het ei
landgevoel blijft", zegt een van de oude mannen op het bankje in
de haven. Boven hen staat de tekst 'instituut voor levenswijs
heden'. Ze praten niet alleen over het verleden maar ook over
pulsvisserij en de 'trouwlustige stelletjes' die voorbij slenteren.
Al is het enigszins verbouwd, het huisje uit het album weten ze
precies aan te wijzen. „Daar, aan de overkant. Naast dat restau
rant." Die overkant, het oude centrum, is een verrukkelijke ver
zameling oude huisjes en kronkelige steegjes die ginkies worden
genoemd. Als het kan, gaat iedereen 's middags naar huis voor
een warme maaltijd, de kost, en op zondag is het op Urk nog
steeds één en al rust. Alleen het restaurant onderaan de vuur
toren is dan open. Voor bezoekers van buiten. Gefluisterd wordt
dat Urkers langswandelen om te kijken of er dorpsgenoten aan
tafel zitten.
BLOKZIJL
De oude zeedijk tussen Lemmer en Blokzijl is nu een
wonderlijke grens tussen het oude en het nieuwe
land. Vanaf deze kant, met de rug naar de strakke
Noordoostpolder, kom je Blokzijl binnen via de
Noorderkade, langs de haven die een eeuw geleden
nog rechtstreeks in verbinding stond met de Zuider
zee. Achter de havenkom, waarin de tjalken als van
ouds liggen afgemeerd, staat het stadje fotogeniek te
wezen. Net als op het plaatje uit het Verkade-boek.
Wie dit plaatsje in loopt, zal ook blij verrast zijn.
Oké, het vroegere tolhuisje is een woning geworden
en de winkeltjes en horeca zijn van deze tijd, maar de
vele monumentale panden hebben hun uiterlijk
mogen behouden. Koop een Blokzijler Brok - een
soort speculaas - ga op een bankje zitten en mijmer.
561 zaterdag 10 maart 2018
NIJE MIRDUMER KLIF.
URKER HUISJE.
BLOKZIJL.
WG
