ÉÉN LEVEN
HEBBEN IS
ZO BEPERKT
om beroemd te worden. Ik schrijf niet
om de eer. Ik schrijf niet om het geld.
Uiteraard niet.
Waarom ik wel schrijf. Reden 1. Ik
schrijf om te ontdekken, om te leren, om
honderd personen in één leven te zijn.
Om alles mee te maken. Maar één per
soon kunnen zijn, maar één leven leiden,
maakt me verdrietig, het is zo beperkt, en
k ken maar één manier om onsterfelijk
te worden. Ik weet niet hoe het met jou
zit, maar ik ben als de dood voor de
dood. Niet voor het doodgaan, maar
voor het niet meer zijn. Voor ik vertel
hoe je onsterfelijk wordt, moet ik iets
anders vertellen.
Mijn dochter is 8. Ze schrijft boeken.
Mijn zoon is 5. Hij kan 'vis' lezen. Ik
ben zo trots.
Ik heb me geregeld afgevraagd
waarom ik schrijf. Vaak is het geen
gemakkelijk proces. Maandagochtend.
Ik heb mijn kinderen naar school ge
bracht. Ik kom thuis. Ik ben schrijver,
dus naast de opengeklapte laptop
wachten een min of meer constante
berg was, een vol aanrecht, tafelkrui
mels en - vooruit, een kop koffie.
Omdat ik in de eerste plaats schrijver
ben, en pas in de derde, vierde of vijfde
instantie huisopruimer, krijgt het
verhaal altijd voorrang. Maar de och
tenden dat het klikt, direct, tussen mij
en het verhaal, zijn zeldzaam. Het is
moeilijk om me erin te storten. Aflei
ding is slechts een berichttoon weg.
Het is spelen met mijn ego. Het is in
het donker zoeken in de rotzooi in
mijn hoofd. Het is gaatjes prikken in
mijn hart. Het is nachten in m'n eentje
op de uitkijk staan.
Waarom ik niet schrijf. Ik schrijf niet
Oproerkraaier
In de inkt van
Anne Eekhout
zitten piepkleine
megafoontjes.
„Ik ben een
klokkenluider."
501 zaterdag 10 maart 2018
