Persoonlijk J
Het idee ooit zijn ncicim op de omslag uan een boek te zien
staan, was zo aantrekkelijk dat Peter Sierksma zijn baan
opzegde. Schrijver, dat zou hij worden. Maar het liep anders.
Tekst PETER SIERKSMA Illustraties GIJSKAST
Af en toe wordt de vraag nog gesteld. De dens het ontbijt, raakten we aan de praat,
vraag naar Het Boek. Het Boek dat bijna deden ons werk en dronken 's avonds
twintig j aar boven de markt hing en al bier in de Frankfurter Hof met een stel
die tijd als een wolk met me meetrok. aanstormende jonge Ierse schrijvers, van
Het is een kwestie van snel schakelen. wie Colum McCann de leukste en Roddy
Doe ik de korte of de lange versie? Doyle de bekendste was.
Meestal de korte: „Goed, dank je. 't Schiet Those were the days!
al aardig op." Terug op de redactie kreeg ik van tijd
De lange is lastiger, want voor je het tot tijd een bruingele envelop toege-
weet lig je op de pijnbank. In dat geval stuurd met knipsels waarvan de afzender
rest er slechts één uitweg: de gang der wist dat ze me boeiden. Niet lang daarna
zelfspot, ofwel een kwinkslag met ver- volgde de uitnodiging voor een, naar later
wijzing naar de even genadeloze als zou blijken vrijwel jaarlijks terugkerende,
troostrijke schrijverscartoons van Peter lunch. Ik had daar, zeker in het begin,
van Straaten, Stefan Verweij, Kamagurka. nogal romantische voorstellingen bij.
En niet te vergeten ZAK, pseudoniem Dacht aan diepzinnige gesprekken, koffie
van de Belgische cartoonist Jacques Moe- met appeltaart en later op de dag een
raert, die mijn lot al vroeg voorzag: zegt blond glas bier. En ook aan mooie verge-
een oude vrouw met stok tegen manlief zichten. Maar zo verliep het niet. Elk jaar
die wat sip achter zijn laptop zit: 'Weinig werd ik door mijn toekomstige uitgever
schrijvers kunnen het totale oeuvre op hun verwelkomd met een kort maar krachtig:
grafsteen laten zetten'. „Dag Peter, hoe is het met je?" Direct ge-
De eerste ontmoeting met de man die volgd door: „En, heb je al wat?"
zomaar mijn uitgever had kunnen wor- Dat laatste zinnetje raakte mijn hart als
den, vond plaats in het najaar van 1996 een harpoen. Het appelleerde aan een
toen ik voor Trouw de Buchmesse in oude wens waarin ik mijn jeugdherinne-
Frankfurt bezocht. Ik logeerde in een ringen aan een oude melkfabriek om de
klein familiehotel waar de stekkerdozen hoek hoopte te combineren met de veel
weliswaar los in de muren hingen, maar grotere wereld van een bekende Ameri-
de sfeer uiterst gemütlich was. Daar, tij- kaanse letterkundige, William Henry
EN, hoe is
HET MET
JE BOEK?
